حجت‌الاسلام وحیدی ادامه داد: وقتی به تاریخ نگاه می‌کنیم، می‌بینیم هر پیامبری که مبعوث شده با این مشکل درگیر بوده است، چرا که مردم آن قوم می‌گفتند که رهنمودهای او مخالف با آداب و رسوم اجدادی‌شان است و همین مسئله باعث می‌شد که هدایت‌هایش را نپذیرند. متاسفانه این روزها جامعه ما نیز در مواردی درگیر این مسئله است. برای مثال می‌بینیم که در مراسم‌های ترحیم گذشتگان، همه توقع دارند صاحب‌عزا به مناسبت‌های سوم، هفتم، چهلم و... مراسم مفصلی بگیرد و غذا بدهد، در حالی که این موضوع با آداب اسلامی در تضاد است. همچنین می‌بینید که عده‌ای از بستگان تازه درگذشته، تا ماه‌ها پس از فوت عزیز خود، اصلاح نمی‌کنند و به نظافت اهمیت نمی‌دهند. وقتی از آنان دلیل این مسئله را بپرسید، در پاسخ می‌گویند که رسم قدیمی است، از گذشتگان به ما رسیده است و ما نیز باید رعایت کنیم. 

وی بیان کرد: در مقابل کسانی که به صورت افراطی پایبند به آداب و رسوم گذشتگان هستند، عده‌ای دیگر نیز می‌گویند همه کارهای قدیمی‌ها اشتباه بوده و ما باید خودمان تجربه‌های جدید کسب کنیم. این موضوع نیز اشتباه است. آداب و رسوم بسیار خوبی از گذشتگان خود داریم که بسیار صحیح است. برای مثال در کمتر آیینی دیده می‌شود که تا این اندازه به اهمیت خانه‌تکانی و نظافت منزل توجه کرده باشد. ما وظیفه داریم آداب و رسوم درست را تقویت کرده و به شکلی صحیح به دست فرزندان خود بسپاریم. همچنین باید آداب و رسوم غلط را تصحیح کرده و به فرزندان خود آموزش بدهیم. رعایت این دو مسئله باعث می‌شود که جامعه‌مان پیشرفت کند.

در بخش دیگر این مراسم، نوبت به تجلیل از خانواده شهدا رسید.

مادر شهید داریوش صابر نخستین سخنران این بخش بود. او به ماجرای شهادت پسرش اشاره کرد و گفت: من ۶ فرزند داشتم که یکی از آنان در روز ۲۲ بهمن سال ۵۷ و در جریان پیروزی انقلاب اسلامی به شهادت رسید. او از ۱۶ سالگی مخالفت خود با رژیم پهلوی را آغاز کرد و با توجه به مطالعات بسیار زیادی که داشت، به صورت کاملاً آگاهانه به مبارزه با این رژیم پرداخت. بزرگ‌ترین معلم او در این راه، پدرش بود و مباحثات زیادی با همدیگر داشتند. داریوش در ۲۴ سالگی و در زمانی که دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه تهران بود به شهادت رسید.

وی افزود: خاطرم هست که بارها به من می‌گفت اگر مادر خوبی هستی، باید ۶ فرزند خود را پشت سر بگذاری و در کنار آنان به مبارزه با رژیم پهلوی بلند شوی. همیشه نگران بودم که مبادا ساواک او را دستگیر کند، اما او به من می‌گفت که این مبارزه در راه وطن است و در این راه نباید ترسید. خوشحال هستم که بقیه فرزندانم نیز راه او را انتخاب کردند. این روزها خیلی از افراد می‌گویند باید از ایران برویم و وطنمان را ترک کنیم. اما به اعتقاد من، خاک سرزمینم با خون شهدا آبیاری شده است و ما باید این قدر روی این خاک راه برویم تا خون شهدا از داخل آن بالا بزند تا همه ببینند که چه سرگذشتی بر این مملکت و جوانان آن گذشته است.

این مادر شهید به روز شهادت فرزندش اشاره کرد و گفت: پسرم در روز ۲۲ بهمن و در پادگان جمشیدیه به شهادت رسید. هیچ‌گاه پیکر او را پیدا نکردیم و تنها یک عکس از پیکرش در پزشکی قانونی دیدم. همیشه به من می‌گفت که اگر روزی گم شدم دنبال جسدم نگردید، در عوض این زمان را صرف به حرکت درآوردن انقلاب و پیشبرد آن کنید.