شادی و نشاط از جمله حالات فراگیر شخصیت انسان است که تاثیرات بسیار شگرفی بر نگرش، باورها، احساسات و رفتار او می‌گذارد و می‌تواند همه جنبه‌های شخصیت او را دستخوش تغییر و تحول کند. از طرفی باید اذعان کرد که توسعه و پیشرفت انسان در حیات مادی موجب شده است تا همه جنبه‌های زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی او دارای پیچیدگی‌های متعدد شود و متغیرهای مختلفی بر افکار، اندیشه‌ها، اعتقادات، شخصیت و رفتار او اثر بگذارد و در حالی که همواره بر گستره و عمق دغدغه‌ها و نگرانی‌های او افزوده می‌شود، ناگزیر او را به تأمل وا می‌دارد تا راه‌های بهتر زیستن و غلبه بر مشکلات را بیابد. همین موضوع سبب شده تا انسان معاصر برای رسیدن به قله‌های کمال مادی و معنوی، فکر و شکوفایی استعدادهای نهفته خود، روزنه‌ای برای فرار از رنج و مرارت‌های محیط بیابد. شاید فراهم کردن زمینه‌های شادی و نشاط برای دستیابی به این مهم بهترین راه باشد.
مهم‌ترین عوامل شادی‌زا در زندگی انسان‌ها عبارتند از هدیه دادن و مهربانی کردن، محبوبیت، مقبولیت، موفقیت، ایمان، هویت ملی و فرهنگی، خلاقیت، تجربه‌های عارفانه، حل مسئله، پرهیز از گناه، رضایت و تحمل، تبسم و خنده، تنوع ظاهری، بوی خوش، کار و تلاش، تفریح و تفرج، سیر و سفر، تفکر در آفرینش و کشف حقیقت، رسیدگی به دیگران، استفاده از روش‌های استعاره‌ای و شعری در بیان نظرات، داشتن دوستان ساده و خوش‌مشرب، تقویت عزت نفس و گره‌گشایی از کار دیگران است. امروز نظریه‌پردازان اقتصادی و اجتماعی درباره توسعه و شاخص‌های آن، توسعه انسانی را به عنوان معیار توسعه‌یافتگی مطرح کرده‌اند که برای رسیدن به آن از سه شاخص اصلی نرخ امید به زندگی، باسوادی و درآمد سرانه استفاده می‌شود.
برای بالا بردن نرخ امید به زندگی راه‌های گوناگون وجود دارد که یکی از آنها مجهز کردن افراد به مهارت‌های احساسی زندگی و توجه به بهداشت روانی است.
در کشورهای توسعه‌یافته به موازات آموزش علوم و فنون به جنبه‌های دیگری چون توسعه فردی، رشد هیجانی و عاطفی، تمرکز حواس، تفکر، کنترل خود، مهرورزی، نوع‌دوستی، کار تیمی و محبت به دیگران، مدیریت در رفتار و اخلاق نیک، امیدواری به زندگی در متن برنامه‌ریزی‌های آموزشی و تربیتی، تحت عنوان مهارت‌های زندگی وارد شده است.
بر این اساس، می‌توان گفت ایجاد نشاط و شادابی یکی از مؤثرترین راه‌ها برای افزایش بهداشت روانی در جامعه است. خانه و فضاهای فرهنگی به عنوان نهادهای همکاری تربیتی و اجتماعی می‌توانند با به وجود آوردن زمینه‌ها و برنامه‌هایی باعث هر چه شاداب کردن جامعه شوند.
پیشنهاد می‌شود نهادهای فرهنگی در جهت توسعه‌یافتگی افراد جامعه بکوشند و آموزشِ مهارت‌های نرم را به جای مهارت‌های سخت به کار برند، زیرا باعث افزایش نرخ امید به زندگی و رضایت می‌شود و همچنین بستر مناسبی را برای شادی و نشاط دسته‌جمعی با برگزاری جشن‌های ملی-دینی و دیرینهٔ میهن خود شادی و شادمانی جامعه و مردم را فراهم کنند، تا از بروز هزاران مشکل جلوگیری کنیم و با صرف هزینه‌های کم برای شادی، از پرداخت هزینه‌های هنگفت آسیب‌های اجتماعی در امان باشیم. زیرا در محیط شاد، ذهن انسان پویا، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می‌شود.
غم‌زدگی محکوم به شکست است و از این بابت بر دلسوزان جامعه واجب است روح شادی و نشاط را در رگ حیاط جامعه بیش از پیش تزریق کنند.
