به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فرهنگ و هنر؛ تلویزیون این روزها باید بیشتر کنارِ مردم باشد. شاید این روزها فراموش کرده‌اند که طیفِ وفادار به آنتن صدا و سیمای جمهوری اسلامی از میان اقشار متوسط و زیر متوسطِ جامعه‌اند تا عمده متمولین جامعه که توجه‌شان بیشتر به مدیوم‌های دیگر است. تلویزیون‌گردی، علاوه بر مشاهده برنامه‌ها و بعضاً سریال‌های ضعیف، ما را متوجه مشکلی جدّی می‌کند که بیشتر از توجه به این دسته از مخاطبین، ثروت و سرمایه برای مدیران تلویزیون اهمیت دارد.
زیرا صاحبان سرمایه و مؤسسات تبلیغاتی که برای بازرگانی صدا و سیما، تیزر تبلیغاتی تولید می‌کنند و نامشان در سایت مربوطه وجود دارد انگار برای مدیران بازرگانی تعیین تکلیف می‌کنند و هرطور آنها می‌گویند باید کالا عرضه شود. مثل اسپانسرهایی که هرکاری می‌خواهند با آنتنِ جمهوری اسلامی می‌کنند. روزی تلویزیون را به سمت بخت‌آزمایی می‌کشانند، سلبریتی‌ها را به جای کاربلدهای تلویزیون می‌گمارند. حتی این روزها پای‌شان به تولیدِ سریال‌های تلویزیونی هم باز شده است.
فقدان نظارت بر برنامه‌ها، سریال‌ها و آگهی‌ها به جایی رسیده که تاجران و سرمایه‌داران برای تلویزیون تصمیم‌گیری می‌کنند. مردم از این تبلیغات سرسام‌آور و اغواگر خسته شده‌اند و حتی بعضاً در جریان برنامه و سریال مورد علاقه‌شان آنقدر با تبرّج، تجمل و خودنمایی روبرو می‌شوند که برخی اوقات قیدِ تماشای تلویزیون را هم می‌زنند و به سراغِ فضای‌مجازی، VODها و حتی شبکه‌های ماهواره‌ای می‌روند؛ چرا که دست‌اندرکاران ساخت، تولید و مدیریت آگهی‌های بازرگانی فراموش کرده‌اند تماشاگر اصلی جعبه‌جادو، خانواده‌های ایرانی هستند و هدف تلویزیون جمهوری اسلامی صرفاً پخش تبلیغات آن هم برای اقشاری خاص نیست.
زمانی به میز صبحانه و لوازمِ آشپزخانه، خانه‌ها، استفاده ابزاری از خانم‌ها و اغواگری در تبلیغات بازرگانی انتقاد می‌کردیم و حالا باید به قیمت‌های گزاف، کالاهای غیراولویت‌دار و صرفاً لاکچری و بعضاً خارجی اعتراض کنیم که چرا باید در این روزگارِ سخت اقتصادی، تبلیغ شوند؟ ماساژوری که خریدِ آن برای خیلی از اقشار جامعه که حقوقشان حداقلی هم نیست و دغدغه معاش خود را دارند اصلاً در اولویت قرار ندارد و در رؤیاهای‌شان هم به خریدِ چنین کالایی فکر نمی‌کنند،کالای غیرضروری‌ای که عموم مردم جامعه نیازی به خرید آن ندارند. ماساژورِ لاکچری که در بازار با قیمت گزاف عرضه می‌شود و با نگاهی به نشانِ‌تجاری و اطلاعات داخل وب‌سایت این کالا، می‌توان دست یافت که این کالا ایرانی نیست.
در اینجا سؤال پیش می‌آید که در این وضعیت و اوضاع اقتصادی نابسامان چه لزومی دارد چنین تبلیغات و آگهی‌هایی از رسانه ملّی پخش شود. فروشگاه‌ها و کالاهایی که هر روز جای‌شان در آنتنِ جمهوری اسلامی بازتر می‌شود و پدرِ خانواده به هنگام تماشای این صحنه‌ها بیشتر خجالت می‌کشد و عمدتاً خانواده‌ها بیشتر با دیدن کالاهای لوکس و لاکچری در تلویزیون بیشتر حسرت می‌خورند تا لذت ببرند.
تلویزیونی‌ها خودشان بعضاً به لاکچری‌بازی در ساخت سریال‌های خانگی انتقاد دارند اما انگار سازندگان آگهی‌ها و مدیران مربوطه‌اش در جایی غیر از ایران زندگی می‌کنند. چرا باید تریبون اصلی انقلاب اسلامی مدام زندگی لوکس را تبلیغ کند و نوع خاصی از زندگی مرفه و آدم‌های سرخوشی که مشغول خوردن و آشامیدن جلوی دوربین‌اند را نشان دهد؟ آیا سبک زندگی ایرانی- اسلامی اینچنین است؟
مسبب اصلی گسترش روند سرمایه‌سالاری و لاکچری‌بازی، فضای غیرقابل کنترل برخی صاحبان کالا و مؤسسات تبلیغاتی است که فقط به کسب درآمد و میزان سود خودشان می‌اندیشند. از طرفی تلویزیون در این سال‌ها نتوانسته اسپانسرها و حامیان مالی‌اش را درست هدایت کند. همچنین دست‌اندرکاران بخش بازرگانی صدا و سیما هم هیچ‌وقت حاضر نبوده‌اند درباره پشت پرده‌ها و سبکِ زندگی غلطی که به واسطه تولید و پخش تبلیغات تلویزیونی برای مردم فراهم کرده‌اند، صحبت کنند. بارها با آنها تماس گرفته‌ایم مخصوصاً رئیس بازرگانی صدا و سیما که یا خودش نمی‌خواهد اظهارنظری داشته باشد و یا اجازه ندارد صحبت کند.
باید برای مخاطب، منتقدین و رسانه‌ای‌ها روشن شود که آنتن‌فروشی به چه قیمتی است؟ چه کسانی از این فضای آشوب‌زده مدیریتی، منفعت می‌برند؟ چرا تاجران و صاحبان سرمایه، آگهی‌های لاکچری و مفرح را به تلویزیون تحمیل می‌کنند و از ساختار فرهنگ تبلیغی ایرانی و اسلامی برخوردار نیستند؟ آیا کسی بر مؤسسات تبلیغی زیرمجموعه بازرگانی صدا و سیما نظارت می‌کند؟ چرا کسی آنها را نمی‌شناسد و همیشه پنهانی کارهایشان را جلو می‌برند؟ مگر آقای مهدوی‌مهر مسئولیت بازرگانی صدا و سیما را برعهده ندارد، پس چرا حق ندارد و یا به او اجازه نمی‌دهند مثل خیلی از مسئولین و مدیران دیگر در رسانه ملّی جوابگوی رسانه‌ای‌ها باشد.
ناظرین مثلِ غفلت در برنامه‌های زنده و تولیدی باید پاسخگوی مشکلاتِ آگهی‌های بازرگانی هم باشند. چون گفته می‌شود آگهی‌های تبلیغاتی هم مثل سریال و برنامه تولیدی قبل از پخش کنترل می‌شود اما اینکه چرا این‌قدر ضعیف و مسئله دارند سؤالی است که بسیاری از مدیران بازرگانی تلویزیون دارند و تا به امروز هم پاسخی به این ابهامات و شائبه‌ها داده نشده است. انگار ناظران با آگهی‌های بازرگانی کاری ندارند و یا بازرگانی صدا و سیما در جغرافیایی دیگر سِیر می‌کند؟!
شاید نمی‌دانند که اینجا رسانه ملّی است و جای رفتارِ کاسب‌کارانه و تجارت و منفعت‌طلبی به هر قیمتی نیست. هر رفتارِ تلویزیون چه در عرصه برنامه‌سازی و سریال‌سازی و چه تبلیغِ کالاهای لوکس، خارجی و لاکچری به مثابه الگوسازی و فرهنگسازی است و با این نوع رفتار، خیلی زود سبک زندگی جامعه‌مان، به سمت غرب‌گرایی می‌رود. همان‌طور که در بخش‌هایی از جامعه خصوصاً در طیف‌های متموّل جامعه دیگر خبری از سبک زندگی ایرانی و اسلامی نیست. متأسفانه این رویه تبلیغی در تلویزیون نشان می‌دهد مدیران نقطه توجه‌شان به همان طیفی است که اصلاً با تماشای تلویزیونِ ایران بیگانه‌اند.
