به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، اسماعیل امینی، شاعر، طنزپرداز پیشکسوت و استاد ادبیات فارسی درباره سال ۹۹ اظهار داشت: سال ۹۹ سال گسترش این بلای فراگیر و به نوعی ابتلایی برای همه انسان‌ها از هر قومیت و ملیت و طبقه‌ای بود. در این ابتلاها افراد درونیات خود را بیرون می‌ریزند.
وی با اشاره به اینکه به خاطر دارم در همان ابتدا کشورهای غربی که قدرت بسیار دارند، مردمان کشورهای خاورمیانه را به سخره می‌گرفتند، گفت: آن‌ها عنوان می‌کردند ما تکنولوژی داریم، اما همان‌ها هم درگیر ویروس کرونا شدند و خدا به مردمان آن سرزمین هم نشان داد، خطکشی ابرقدرت‌ها نزد او اعتباری ندارد و اگر خدا بخواهد کاری کند، کاری به قدرت‌های سیاسی و اقتصادی و تحریم‌ها ندارد.
این بلا بسیاری از پیش داوری‌ها را برهم زد
این شاعر پیشکسوت تصریح کرد: نکته دیگر اینکه متأسفانه هر انسانی خصلت‌های خود را در این بلاهای شدید فراموش نمی‌کند، مثلاً عده‌ای سودجو «ماسک» یا «مواد شوینده» را گران یا احتکار کردند. یعنی درونیات خود را تغییر نداده، بلکه بروز دادند. این نشان داد انسان در برابر اراده خدا قدرت چندانی ندارد.
نویسنده کتاب «خندمین‌تر افسانه» افزود: اما آنچه برایم مهم و دلنشین بود، اینکه این بلا بسیاری پیش داوری‌ها را برهم زد و بسیاری از افراد که از آن‌ها توقع نمی‌رفت وارد میدان شوند، وارد شده و به کمک پرداختند و از‌جان‌گذشتگی کردند.
به گفته این طنزپرداز قدیمی، این مسأله برایم دلنشین بود که توانمندی‌هایی در جامعه ما احیا شد که تصورش نمی‌رفت؛ یعنی گم کرده بزرگمان که اعتماد عمومی و اعتماد بر قدرت مردم است، دوباره پیدا شد.
کرونا به عرصه ادبیات ضربه نزد، بلکه خلاقیت ایجاد کرد
وی به ابتکار عمل‌ها در اقشار مختلف اشاره کرد و گفت: همه افراد مختلف مثلاً معلم‌ها ابتکاراتی به خرج دادند؛ از کارهایی که در بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی و مساجد اجرا شد یا ابتکاراتی که در حوزه ادبیات ایجاد شد، هر کسی هر مقدار توانست خلاقیت نشان داد. ولی خاطره تلخی که از خاطر ما نخواهد رفت، از دست دادن دوستانمان است.
بر اساس این گزارش و در گفت‌وگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، امینی در بخش دیگری از سخنانش در پاسخ به اینکه آیا کرونا به عرصه ادبیات ضربه زد، گفت: ادبیات در دوره کرونا ضربه نخورد. ممکن است دیدارها و جلسات ادبی کم‌تر شده باشد، اما ادبیات هرگز ضربه نمی‌خورد. فرض کنید همین که روش جلسات مجازی شد و توسعه پیدا کرد و خیلی از اهالی ادبیات ابتکار به خرج دادند و شعرخوانی تصویری یا گفت‌وگوهای مجازی را جایگزین کردند، همه اینها خلاقانه بود؛ یا مثلاً مجله «سه نقطه» صفحه «من لهجه دارم» را راه انداخت. مجموعه حوزه هنری مجموعه «خانه‌نشینی» ایجاد کرد تا هر هنرمند ابتکاراتی که در خانه انجام داده بود عرضه کردند.
انسان‌ها دریافتند سعادتشان در این است که با هم زندگی کنند
این استاد ادبیات فارسی با بیان اینکه انسان‌ها دریافتند سعادتشان در این است که باهم زندگی کنند و خطکشی و دسته‌بندی نداشته باشند، گفت: این دستاوردی است برای ادبیات؛ چون دعوای اصلی همه متفکران، هنرمندان، مؤمنان و اولیاء خدا سر این است که «مردم یا برادران دینی هم هستند یا در خلقت همه شبیه به هم هستند» و بنده خدا هستند. کرونا و این روزگار درس‌های بسیاری داد؛ اول اینکه هرچه علم و تکنولوژی داریم، در برابر قدرت خدا هیچ نیستیم و در نهایت باید بنده خدا باشیم. دوم اینکه ما انسانیم و باید انسانی زندگی کنیم. کینه و بدگویی، تهمت به درد کسی نمی‌خورد و راه سعادت را باز نمی‌کند.
به توکل و دعا نیاز داریم
امینی در پایان خاطرنشان کرد: در شرایط سخت تحریم و اوضاع کنونی، بیش‌تر به توکل، تضرع و دعا نیاز داریم و در عین حال از کارهای بدی که عادت کرده بودیم، باید دست بکشیم. چرا که رحمت خدا بر حسب مهربانی نازل می‌شود. آرزو می‌کنم سال ۱۴۰۰ برای همه مردم دعا پر از سلامتی و شادی باشد و کینه‌ها و بدبینی‌ها از بین رفته و رحمت و مهربانی جای آن را بگیرد.
