به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، افسانه شعباننژاد، نویسنده کودک و نوجوان با اشاره به طرح «جهاد مهربانی» گفت: آشنایی اندکی با این طرح دارم و با توجه به اینکه در راستای حمایت از کودکان بازمانده از تحصیل است، موافق هستم اما این کار باید با برنامهریزی بوده و به صورت بنیادی و اساسی صورت گیرد.
وی افزود: کودکان کار فقط شامل کودکانی که سر چهارراهها میایستند، نیستند، کودکانی در جامعه ما وجود دارد که در شرایط سختی کار و زندگی میکنند و شاید کسی هم از آنها خبری ندارد و نیاز است که به آنها توجه و کمک شود. ریشه این مسئله باید پیدا شود که چرا زمانی که کودک باید در مدرسه باشد، در حال کار است.
شعباننژاد ادامه داد: بیرون ماندن این بچهها در شب و نصف شب خطرآفرین است و آسیبهای زیادی آنها را تهدید میکند و همین آسیبها به تدریج سبب میشود، وقتی بزرگتر شدند فرد نامناسبی برای جامعه باشند.
وی با بیان اینکه طرح «جهاد مهربانی» طرح خوبی است و نباید مقطعی باشد، عنوان کرد: همانطور که مردم نذرهای بسیاری را به نیتهای گوناگون ادا میکنند میتوانند در همین راستا هم نذر فرهنگی خود را ادا کنند و این امر میتواند زمینه مشارکت هر چه بیشتر مردم را فراهم کند.
این نویسنده در ادامه ضرورت ایجاد امکان تحصیل برای این کودکان را مورد اشاره قرار داد و بیان کرد: باید در ابتدا مشکلات اساسی این کودکان و خانوادههای آنها شناسایی شود؛ چرا که اغلب آنها دارای خانوادهای هستند که به علت پارهای مسائل از هم گسیخته است و حل همین مشکلات میتواند این کودکان را به کانون خانواده برگرداند. همچنین بخشی از این کودکان نیاز به سرپناه و حتی غذای گرم دارند؛ از این رو باید این مسائل حل شود و در ادامه برای تحصیل آنها تدبیری صورت گیرد.
وی تصریح کرد: تحصیل کردن کودکان، جزء حقوق مسلم آنهاست و نباید از این حق محروم باشند، چرا که همین تحصیل و مدرسه میتواند آینده آنها را بسازد و کمک کند تا آینده بهتری داشته باشند.
وی در پاسخ به اینکه نهادهای آموزشی چه کمکی میتوانند در این راستا انجام دهند، گفت: چندان اطلاعی از وظایف نهادهای آموزشی نسبت به این کودکان ندارم، اما در هر حال اگر کاری از آنها بر میآید باید انجام دهند و کوتاهی نکنند؛ زندگی و سرنوشت این کودکان در آینده سرنوشت جامعه را خواهد ساخت و بر آن اثرگذار خواهد بود.
شعباننژاد در پایان گفت: اهداف و اقدامات طرح «جهاد مهربانی» خوب است و عنوان خوبی هم برای آن انتخاب شده است اما نباید به همین مسئله اکتفا کرد، بلکه همه باید دست به دست هم دهند تا این کودکان را مانند فرزندان خود پرورش دهیم؛ چرا که آنها هم جزئی از ما هستند.