به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، علیرضا موحد رحیمی، در نقد مجموعه داستان به هم پیوسته «می‌زنیم/می‌خوریم» گفت: این مجموعه، یک مضمون مشترک را دنبال می کند و آن طنز و به طور مشخص هجو است. هجو، وارونگی های جهان پیرامون ما را آشکار می کند. به این معنی که یک وارونگی نهفته در دنیای آشنایی که ما در آن زندگی می کنیم وجود دارد که به واسطه هجو روشن می شود.
او در ادامه بیان کرد: جهان ما، جهان قانون هاست و ما براساس این قوانین به سامان دادن جهان می پردازیم. اما این قانون ها، هر چه قانون تر می شوند، تضاد درونشان آشکارتر شده و ما را به هجو نزدیک تر می کنند.
موحدرحیمی خشونت را یکی دیگر از موضوعاتی دانست که در این مجموعه به هجو کشیده می شود و گفت: این خشونت، ابزاری است که ترس آدم ها را پنهان می کند. آدم هایی که در این مجموعه تصویر می شوند نه دیالوگی با هم دارند نه دنیای اطراف خود را می شناسند. آنها تمام مدت درگیر زد و خورد هستند و ما حجم این خشونت را در قالب هجو می بینیم و توان نویسنده در نمایش این وارونگی هاست.
این منتقد ادبی گفت: ما در این مجموعه با داستانی که جنبه طنزآمیز داشته باشد، کمتر مواجه می شویم. اما این مجموعه داستان به گروه خاصی تعلق ندارد و همه افراد و گروه های سنی می توانند آن را بخوانند.
محمدرضا گودرزی هم دو داستان «مه» و «تالاب» را بهترین داستان های این مجموعه دانست و افزود: در این مجموعه 11 داستان کوتاه گنجانده شده که 9 داستان، هجوآمیز و دو داستان فانتزی است. اما این داستان ها، به جز«مه» می توانند، داستان های به هم پیوسته ای باشند چرا که مکان و شخصیت های کلیدی مثل راوی، پدر ، دایی و نصراله، مشترک هستند.
به گفته این منتقد ادبی، داستان های «می‌زنیم/می‌خوریم»، اقلیمی- بومی است و ارزش مطالعات فرهنگی دارند. اگر ما با مارکز درباره رئالیسم جادویی صحبت می کردیم می گفت: جادویی وجود ندارد هرچه هست رئالیسم است. در ارتباط با این داستان ها هم همین است؛ آنچه هست واقعیت آن منطقه است.
گودرزی با اشاره به ویژگی های آثار رئالیستی گفت: این آثار، چکیده ای از زندگی هستند و مسایل زیباشناختی دراین گونه آثار به حداقل می رسد و می خواهند واقعیت جهان را نشان دهند. داستان های این مجموعه در ژانر رئال می گنجند.
این منتقد ادبی در ادامه بیان کرد: بعضی منتقدان که نشانه شناس هم هستند معتقدند هر داستان فضای خاص خود را دارد و در جهان داستان همه چیز یک نشانه است و برای بررسی هر داستان باید به خود آن استناد شود اما برخی از دیدگاه روان شناسی به نقد و بررسی داستان ها می پردازند و می گویند که داستان، انعکاسی از واقیت است برخی هم به تلفیق این دو باور دارند.
