نصف پیکرش در کربلا ماند

مادر از دوران کودکی شهید زمانی می‌گوید: حمید زودتر از سن تکلیفش نماز و روزه را شروع کرد. با شروع ایام عزاداری امام حسین (ع) چادر سیاه مرا برمی‌داشت و با دوستانش تکیه درست می‌کردند. می‌گفت مامان وقتی بزرگ شدم برایت چادر نو می‌خرم. اولین دفعه که به سوریه رفته بود به ما می‌گفت آشپزی می‌کنم، تا  ما نگرانش نباشیم. بار آخر که می‌خواست برود، کمی مخالفت کردیم. می‌گفتیم حالا دو تا بچه‌داری باید بمانی و او در جوابمان می‌گفت شما مواظب خانواده من باشید. خیلی بی‌تاب رفتن بود. وقتی از سوریه می‌آمد انگار هنوز دلش آنجا بود.

مادر از زمان شنیدن خبر شهادت حمیدرضا برایمان می‌گوید: صبح که بیدار شدم، به دلم افتاد خانه را تمیز کنم. به پسرم امیر گفتم امروز حمید می‌آید. همان شب رفتم به هیئت، خیلی حالم بد بود. بی‌تاب حمید بودم. برایش سفره حضرت ابوالفضل العباس (ع) نذر کرده بودم. از هیئت که برگشتم، آمدم خانه دیدم در کوچه سر و صدا بود. فکر نمی‌کردم حمیدم شهید شده باشد. ته کوچه جمعیت زیادی جمع شده بود. رفتم سمت جمعیت. امیر را دیدم که گریه می‌کرد. صدایی به گوشم رسید که می‌گفت چطور به مادرش بگوییم حمید شهید شده. همان جا فهمیدم. یک هفته منتظر بودیم تا پیکر حمید را بیاورند. از حمید پیکری برنگشته بود. فقط یک سر بود و یک دست مثل اربابش. نگذاشتند در معراج شهدا او را ببینم. دوستش می‌گفت حمید گفته دوست دارم پیکرم در کربلا دفن شود. سر و بدنش را آوردند و بقیه پیکرش در کربلا ماند.

مادر خوابش را این‌گونه برایمان تعریف می‌کند: خواب دیدم حمید به خانه آمده به من می‌گوید مادر چرا گریه می‌کنی؟ آن زمان درگیر معافیت سربازی حسین بودیم. دست من را گرفت گفت مامان بیا بریم من معافیت حسین را براتون می‌گیرم.