واردات مواد غذایی چه تراریخته چه غیر آن، تهدیدی برای امنیت غذایی کشور است

اسماعیلی‌فر با اشاره تعاریف اولیه موضوع اصلاح ژنتیک و تراریخته، گفت: مهندسی ژنتیک یک فناوری جدید است و جزو هفت رشته کلیدی جهان محسوب می شود. اگر این دانش بتواند به اقتدار ما در تولید مواد غذایی و محصولات کشاورزی کمک کند، بهتر است با ایجاد زیرساخت های مناسب به سمت این فناوری و تولید گیاهان تراریخته حرکت کنیم.

وی در رابطه با امنیت غذایی، نیز گفت: دسترسی همه مردم در همه اوقات به غذای سالم و کافی، تعریف امنیت غذایی است. در سیاست‌های نظام و ابلاغ سیاست‌های اقتصاد مقاومتی نیز از 24 بند، 8 بند به بحث کشاورزی مربوط است که یک بند آن به صراحت بر اتکای تولید داخلی تاکید می کند و بنابراین بحث واردات مواد غذایی منتفی است. بنابراین اگر این را تهدید برای امنیت غذایی کشور بدانیم باید این دانش را مانند هسته ای و هوا و فضا بومی کنیم و در داخل کشور داشته باشیم. واردات مواد غذایی چه تراریخته چه غیر تراریخته، تهدیدی برای امنیت غذایی کشور است.

 

  

اسماعیلی‌فر هم در پاسخ به این پرسش که آیا پژوهش مستندی در وجود تایید یا رد آثار منفی تراریخته، انجام گرفته است، گفت: افراد مسئول در این حوزه در کشور مدعی هستند که این آزمایش ها انجام گرفته است اما اگر شده است، باید، مستندات آن را ارائه کنند. در عرصه بین الملل نیز برای رفع این نگرانی، قوانینی تدوین شده است که مهمترین آن مربوط به سلامت مصرف کننده و محیط زیست است و ما هم نیز اگر می خواهیم در این زمینه کار کنیم باید دارای چنین ضوابط و قوانینی و نظارت دقیق بشویم.

 

وی افزود: درحال حاضر زیرساخت هایی ایجاد شد و توسعه پیدا کرده است و متخصصانی در این حوزه داریم. بنابراین باید یک سند جامع در حوزه تراریخته ها داشته باشیم. در حال حاضر نهاد مسئول و متولی برای انجام این آزمایش ها و نظارت و حتی وضع قوانین بر آنها مشخصا نداریم.

 

این استاد دانشگاه و پژوهشگر تاکید کرد: از دیگر سو درحال حاضر 80 درصد روغن سویا و 50 درصد روغن کلزا جهان، تراریخته است و مقداری که ما در کشور در حال تولید هستیم، کمتر از 5 درصد است. افرادی که به دنبال ممنوعیت واردات محصولات تراریخته به کشور هستند چه راهکار جایگزینی برای آن دارند؟ در شرایطی که ما در کوتاه مدت، توان تولید بیش از 75 درصد، روغن مصرفی در کشور را نداریم و حال می خواهیم از کجا  این نیاز را تامین کنیم که روغن آن تراریخته نباشد؟!  بنابراین به جای ممنوعیت باید راهکارهای ایمنی و زیستی را پی بگیریم. اگر معتقد هستیم، سلامت مردم با هیچ چیز قابل معاوضه نیست، این موضوع هم با مذاکره و پژوهش های علمی داخلی و بومی قابل حل می باشد.

 

اردکانی در ادامه این بحث، اظهارداشت: سیاست و سندهای بالادستی کشور بر رفتن به سمت محصولات ارگانیک تاکید می کند و اروپا و آمریکا هم به این سمت می رود. منطقه ما مهد کشاورزی جهان بوده است اما درحال حاضر و در طول 50 سال گذشته برنامه استراتژیکی برای کشاورزی نداشتیم و نداریم. بعد از اصلاحات ارضی و انقلاب سفید به وارد کننده محصولات کشاورزی تبدیل شدیم. و هم اکنون در کشاورزی برآورد سرزمینی درستی از داشته های خود نداریم و نمی دانیم، از این ظرفیت ها چگونه استفاده کنیم. نوع و شکل تولید محصولات برای مردم مشخص نیست، این در حالی است که در اروپا به مردم آگاهی داده اند و وقتی شما وارد یک فروشگاه می شوید، محصولات ارگانیک، تراریخته و عادی از یکدیگر مشخص است در صورتی که در ایران صداقت در مشخص کردن این محصولات برای مصرف کننده وجود ندارد یعنی‌مصرف کننده محصول تراریخته را مصرف می کند بدون آنکه اطلاعی از آن داشته باشد.

 

اسماعیلی فر هم در مورد محصولات ارگانیک، گفت: سازمان جهانی غذا، اعلام کرده است که نیاز به غذا در آینده در جهان دو برابر می شود و جهان با سه چالش بزرگ روبه‌رو است. جمعیت جهان و گرسنگی در جهان رو به افزایش است. عدم تعادل در رژیم غذایی افراد داریم و آب و خاک در معرض نابودی هستند. محصولات ارگانیک بسیار خوب است اما اقلیم ما چقدر اجازه تولید ارگانیک می دهد؟! هزینه تولید ارگانیک و تراریخته با محصولات غیرارگانیک برابر است؟! اگر شما در یک مزرعه نخواهید از سم استفاده کنید، باتوجه به آفت ها چقدر محصول برای شما باقی می ماند؟! به همین دلیل قانون برنامه توسعه ششم، گفته اگر اقلیم ما اجازه بدهد به 25 درصد تولید محصول ارگانیک برسیم. در مورد تراریخته هم همینطور است.

وی گفت: نکته دیگر بحث ایمنی و امنیت غذایی است که در بحث‌های مسئولان مربوطه اشتباه مطرح می شود. در بحث ایمنی غذا، گفته می شود، غذا سالم باشد و در سه حوزه شیمیایی، بیولوژیک و میکروبی عاری از آلودگی باشد.

 

 

این استاد دانشگاه و پژوهشگر یادآورشد: قانونی که در حال حاضر برموادغذایی و آشامیدنی نظارت می کند برای سال 1346 است و برای ممنوعیت ها به این قانون استناد می شود. در این 50 سال گذشته خوراکی ها و سبک خوراک مردم عوض شده است و تکنولوژی های تولید، تغییر کرده است. بنابراین، بحث محصولات تراریخته جز کوچکی از وضعیت نامطلوب نظارت دستگاه ها بر محصولات کشاورزی و غذایی است.

 اردکانی نیز در این گفتگو، درباره ارزش غذایی، محصولات تراریخته، گفت: در بررسی ها این محصول در مقایسه با محصولات ارگانیک، ارزش غذایی کمتری داشته است. درحال حاضر این شرکت های چندملیتی دارند، بازاری برای خود ایجاد می کند، براساس این نگرانی تامین غذای جهان در آینده و در این رابطه راهکار را تولید محصولات تراریخته را پیشنهاد می کنند. در مقاله ای در نیویورک تایمز رویکرد آمریکا در تولید محصولات تراریخته و رویکرد اروپا در استفاده از همان روش های ارگانیک و سنتی خود را مقایسه کرده است و نشان داده، این دو رویکرد تفاوتی در افزایش تولید و تامین نیاز غذایی نداشته است و در این میان آمریکا سموم را به خاک خود وارد کرده و محیط زیست خود را در مخاطره قرار داده است. وقتی مطالعات غربی ها نشان از شکست این تکنولوژی دارد، چطور ما می خواهیم در کشورمان دوباره این تکنولوژی شکست خورده را به دست بگیریم.

 

این استاد دانشگاه و پژوهشگر تاکید کرد: کشور سوئیس از کاشت محصولات تراریخته ممانعت می کند. روسیه کاشت و وارد محصولات تراریخته را ممنوع کرده است و هر کسی وارد کند 20 سال زندان دارد. از سه کشور اصلی منطقه خاورمیانه؛ ایران، ترکیه و عربستان به همراه رژیم صهیونیستی، تنها کشوری که مجوز کاشت تراریخته در آن در حال انجام گرفتن است ایران بود و مابقی مخالف و مانع این کار هستند. این درحالی است که اگر تنها یک کشور بخواهد از این کار خودداری کند، آن کشور ایران است، چرا که 8 هزار گونه گیاهی دارد.