به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، آیین رونمایی از کتاب مطبوعات سینمایی ایران چهارشنبه چهارم بهمن ماه با حضور حسین گیتی نویسنده کتاب، جواد طوسی و خسرو دهقان به عنوان منتقد، جهانبخش نورایی منتقد برجسته، اردشیر صالح پور عضو هیئت علمی دانشگاه هنر، شهرام اشرف ابیانه فیلمساز مستند و جمعی از علاقه‌مندان در فرهنگسرای سرو برگزار شد.
حسین گیتی در این نشست گفت: در کودکی یک شب فیلمی دیدم به نام «تور» که محصول ۱۹۵۲ مکزیک بود. این فیلم مسیر زندگی‌ام را تغییر داد. در این فیلم دو جوان یک گاوصندوق را می‌زنند، پلیس آنها را می‌گیرد، یکی به آن یکی می‌گوید برو از نامزدم مراقبت کن تا من بیایم. بعد می‌رود می‌بیند با نامزدش دوست شده. در نهایت تصمیم می‌گیرند این زن را بکشند که دوستی‌شان از بین نرود. تمام آن شب را دراز کشیده بودم و به ستاره‌ها نگاه می‌کردم و با خودم می‌گفتم سینما چیست. آن موقع ۱۴ سالم بود. در ۱۵ سالگی از شهرستان برای مجله ستاره سینما مطلب می‌فرستادم و چاپ نمی‌کردند. سی و پنجمین مطلبم چاپ شد و آن قدر خوشحال بودم، یک ماه آن مجله را به همه نشان می‌دادم. این عشق پیدا شد و بعد در نشریات سینمایی دیگر کار کردیم. همه نشریاتی که در کتاب هست را خریده‌ام و همه آنها در خانه‌مان در آبادان نابود شدند. و بعد تصمیم گرفتم این کتاب را چاپ کنم. فرایند انتشار آن حدود چهار سال طول کشید و از همه کسانی که به انتشار آن کمک کردند، تشکر می‌کنم.
وی به بخشی از تاریخ مطبوعات سینمایی اشاره کرد و افزود: مطبوعات سینمایی ایران در بخش خصوصی آغاز به کار کرده است و سال‌ها بعد دولت تصمیم گرفت نشریه سینمایی داشته باشد. تا سال ۱۳۵۲ هیچ نشریه دولتی‌ای نداریم و همه در بخش خصوصی بوده است. دو مجله ستاره سینما و فیلم و هنر مجلات مهم آن زمان بودند. گفته می‌شود بعضی از تهیه‌کنندگان سینما به نشریه فیلم و هنر کمک می‌کرده اند و به نظر من این فرضیه درست نیست. چون این مجله سال ۱۳۵۳ ورشکست شد.
گیتی تصریح کرد: من معتقدم با اتکا به سینمای نوشتاری، می‌توانیم سینمای دیداری بهتری داشته باشیم. یعنی این نشریات سینمایی هستند که به ما کمک می‌کنند فیلم خوب ببینیم. البته الان دیگر اینترنت کمی این مناسبات را دچار اشکال کرده است. دنیا عوض شده و الان دیگر سینمای نوشتاری کاغذی در حال سقوط است. ارزش‌های سینمای کاغذی بسیار ناچیز شده و مجلات هم نوگرا شده‌اند.
خسرو دهقان منتقد سینما سخنران بعدی بود که درباره حسین گیتی گفت: من ایشان را از خیلی سال قبل می‌شناختم و اسمشان طوری بود که همیشه فکر می‌کردم از این اسم‌های مستعار است. آدم گیتی را جدی نمی‌گیرد. این به قبل از انقلاب بر می‌گردد. آن موقع از شهرستان کمتر برای نشریات مطلب می‌آمد و یکی از کسانی که خیلی مطلب می‌داد، آقای حسین گیتی بود که بدون وقفه مطلب می‌فرستاد. بعد حضوری در مجله فیلم و جاهای دیگر با ایشان آشنا شدم. تا به این کتاب رسیدیم.
وی درباره کتاب «مطبوعات سینمایی ایران» گفت: از دو زاویه می‌توان به این کتاب نگاه کرد، یک زاویه مهربان و منصف است که من این نگاه را ترجیح می‌دهم. خیلی از فیلم‌ها را در طول زندگی‌مان ندیدیم، ولی در مورد آن مطلب خوانده‌ایم. اینطور نبوده که فیلم ببینیم و با سینما آشنا شویم و بعد برویم سراغ مطبوعات. خیلی وقت‌ها این اتفاق برعکس می‌افتاد. بنا بر این با نوشته‌های سینمایی بیشتر محشور بودیم. آدم درباره این کتاب نق‌های زیادی می‌شنود که این باید اینطور می‌بود و... ولی واقعیت این است که مهم‌ترین کار را آقای گیتی انجام داده است و آن این است که قدم اول را برداشته و این کار کمی نیست. الان می‌شود گفت فلان صفحه این اشکال را دارد، ولی باید این اتفاق افتاده باشد. این آدم نشسته باشد کتاب‌ها و مجلات را جمع کرده باشد و مرارت‌ها را کشیده باشد.
دهقان ادامه داد: نوشتن چنین کتاب‌هایی در جهان معمولاً پروژه یک شخص نیست و به صورت تیمی انجام می‌شود. معمولاً ناشر خصوصی این کار را نمی‌کند و ناشر دولتی با بودجه به خصوصی این کار را انجام می‌دهد. ولی یک آدم با پشتوانه عشق این کار را کرده و فکر نمی‌کنم حق التحریر ویژه‌ای هم گرفته باشد. اگر قرار است به نسل بعدی بگوییم که چه مطبوعات سینمایی‌ای داشته‌ایم، بدون شک کتاب حسین گیتی به بهترین شکل این کار را می‌کند.
وی اضافه کرد: فکر می‌کنم کتاب آقای گیتی یک پیش‌نیاز است و می‌توان به آن عنوان مقدمه‌ای بر مطبوعات سینمایی ایران را اطلاق کرد. حسین گیتی همه مجلات سینمایی را یک نفره آورده و طبقه‌بندی کرده است. از این منظر به کتاب نگاه کنید.
جواد طوسی منتقد سینما دیگر سخنران این نشست درباره کتاب «مطبوعات سینمایی ایران» گفت: درباره این کتاب دچار یک حس نوستالژیک می‌شوم که آن عاشقانگی برازنده نسل ماست. من هم مانند آقای گیتی از چهار پنج سالگی به سینما ترغیب شدم و نشریات آن موقع را خواندم. بعد خبرنگار مجله دختران پسران شدم و در مسابقه روزنامه‌نگاری در دبیرستان شرکت کردم. همه اینها مرا به سمت مطبوعات سینمایی سوق داد. این جمع‌آوری نشریات سینمایی و آلبوم فیلم داشتن و غرق شدن شبانه در آن آلبوم این گذشته تاریخی را در بر می‌گیرد. می‌خواهم به این نقطه برسم که در مقدمه کتاب حسین گیتی نمودار است: یادآوری گذشته.
وی اضافه کرد: به نظرم مقدمه می‌توانست خیلی طولانی‌تر و مفصل‌تر باشد و دوره‌های مختلف را در بر بگیرد. به همین خاطر امیدوارم اگر قرار است این کتاب به چاپ بعدی برسد، حتماً این موضوع را لحاظ کنند و مقدمه را تعمیم دهند. مسلماً می‌تواند کتاب را خواندنی‌تر کند. نکته دیگر این است که یک سری نشریاتی اینجا معرفی می‌شود که از یک تشخص بیشتری برخوردار هستند. به نظرم باید بیشتر روی این تشخص زوم می‌شد تا دلیل مطرح بودن آن نشریه معلوم شود.
طوسی در پایان گفت: در عین حال مطرح‌شدن نشریات سینمایی از زمان پیدایش سینما در ایران تا همین سال‌های اخیر به عقیده من کار شایسته و قابل تقدیری است که آقای گیتی انجام داده و از ایشان تشکر می‌کنم.
در پایان این نشست از کتاب «مطبوعات سینمایی ایران» رونمایی شد.
