به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، ویژه‌برنامه «با کلام علی» با محوریت تفسیر نهج‌البلاغه با حضور حجت‌الاسلام وحید بهرام پور با هدف ترویج مطالعه و مراجعه به متون دینی (قرآن، نهج‌البلاغه، صحیفه سجادیه و...) به منظور ارائه نکات تربیتی حضرت علی (ع) به فرزندش، آشنایی و فهم مفاهیم عمیق این اثر ارزشمند به زبان ساده و قابل فهم و آشنایی و گسترش فرهنگ علوی و بسط معارف نهج‌البلاغه و سرلوحه قرار دادن آموزه‌های دینی در زندگی ویژه علاقه‌مندان برنامه‌های مذهبی عصر روز چهارشنبه ۹ خرداد ماه در فرهنگسرای گلستان برگزار شد.
حجت‌الاسلام بهرام پور در آغاز نشست به شرح نامه ۳۱ نهج‌البلاغه و اهداف تربیتی آن پرداخت و گفت: بحث امروز پیرامون یکی از نامه‌های بنیادی نهج‌البلاغه است، نامه‌ای که پدری دلسوز برای فرزندش می‌نگارد، اما این نامه برای کدام فرزند امام علی (ع) است. اگر طبق قول مشهور بپذیریم این نامه خطاب به امام حسن مجتبی (ع) بوده است که با واقعیت تاریخی همخوانی ندارد، چرا که امام علی (ع) هنگام نگارش این نامه ۶۱ ساله و امام حسن مجتبی (ع) ۳۷ ساله بوده‌اند و چنین نامه‌ای خطاب به یک جوان را در ابتدای جوانی شامل می‌شود، ولی آنچه که محققان به آن رسیده‌اند این نامه خطاب به محمد حنفیه بوده است.
مبلّغ علوم اسلامی در ادامه مباحث خود اشاره کرد که حضرت علی (ع) با بهره‌گیری از دستورات قرآن اقدام به نگارش این نامه می‌کنند: آنجا که لقمان حکیم اقدام به تربیت فرزند خود می‌کند: وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَیَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ (لقمان/۱۳) و هنگامی را که لقمان به پسر خویش در حالی که وی او را اندرز می‌داد، گفت ای پسرک من به خدا شرک میاور که به راستی شرک ستمی بزرگ است، اشاره به حساسیت در تربیت فرزند دارد.
وی با اشاره به اهمیت و حساسیت تربیت جوانان گفت: روش تربیتی لقمان همراه با اوج عطوفت و مهربانی بوده است، چرا که کودک در حال رشد هم در جسم و هم در روح در حال تکامل است و تغییر می‌کند و همان‌گونه که رشد می‌کند انتظارات او هم تغییر می‌کند. لذا این سیره اولیای خدا بوده که برای تربیت فرزند خود وقت بگذارند. جنگ صفین ۱۸ ماه به طول انجامید، حالا بعد از ۱۸ ماه جنگ، کارشکنی‌ها و بحث حکمیت و نفاق و تزویر در لشکر حضرت علی (ع)، شروع فعالیت‌های سنگین سیاسی و اداره حکومت فروپاشیده اقدام به نگارش نامه‌ای با این همه معارف می‌کند. اما چرا نامه، چون نامه ماندگارتر است و در نامه کلماتی را می‌آوری که شفاهاً نمی‌توانی بگویی، در عصر حاضر هم نامه امام خمینی به مرحوم سید احمد برگرفته از این الگوی حضرت امیر (ع) است.
استاد حوزه با بیان اینکه چنین ادبیاتی از نهایت دلسوزی است نه خودخواهی، گفت: چرا که جوان اگر متوجه شود که منافع نصیحت قبل از اینکه به نفع او باشد منافع ناصح را به دنبال دارد، امکان دارد که از نصیحت‌پذیری سر باز زند. پس انگیزه حضرت امیر (ع) ابزاری نیست. با توجه به حدیث پیامبر (ص) که فرمودند: انا و علی ابواه هذه الامة، من و علی پدران این امت هستیم، همه ما مخاطب این نامه هستیم.
وی افزود: و در جایی دیگر امام رضا (ع) در ذیل این حدیث می‌فرمایند: محبت و دوستی پیامبر نسبت به امتش محبت پدر به فرزندانش است و بعد از پیامبر محبت علی (ع) بر مردم مانند محبت پیامبر به امت است. در روایت دیگری علی (ع) پس از نقل این جمله فرمودند: شنیدم از پیامبر اکرم (ص) که فرمود «و لحقنا علیهم اعظم من حق ابوی ولادتهم؛ حق ما بر امت بزرگتر از حق پدر و فرزندی است.»
