آیین نکوداشت «جواد بدیع زاده» در ارسباران برگزار شد

به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری، رضا مهدوی کارشناس مجری برنامه در ابتدا گفت: جای‌جای سرزمین ایران در دوران تاریخی سرشار از شخصیت‌های برجسته بوده و هست. جواد بدیع زاده نه‌تنها در موسیقی بلکه در عرصه اجتماعی، خانواده، دین‌داری و فرهنگی، سخنوری موفق بود و موسیقی او را عموم مردم درک می‌کردند. وی به‌واسطه بنیه و ریشه قوی با شعر و موسیقی الفت داشت.

مهدوی در ادامه افزود: بزرگان موسیقی ما شخصیت‌های موجه و بی‌نظیری هستند که باید موسیقی را با آنها اندازه بگیریم. وقتی پرویز یاحقی ویلن می‌نوازد با روح سیال خود ایران را تداعی می‌کند. نوازندگی، خوانندگی، حنجره و آواز اصالت‌های درونی است که به‌واسطه روح الهی برون‌ریزی می‌شود و قابل کپی‌برداری نیست.

مهدوی با ابراز تأسف از این‌که امروز گرایش موسیقی ایرانی به‌سوی غرب است اظهار داشت: آثار طنز بدیع زاده با لحن، شعر، موسیقی در بطن ایرانی بودن قابل‌درک و فهم است. وی نه برای شهرت بلکه برای بهره‌برداری نسل‌های بعدی می‌خواند و آثارش را حفظ می‌کرد. این موسیقی رگ و ریشه‌هایی دارد که با این نوآوری، ابزار و تکنولوژی نوین به آن نمی‌رسیم.

مهدوی تأکید کرد: جامعه موسیقی دچار رخوت شده و همه دنبال واژه استاد هستند . بزرگان و اساتید واقعی موسیقی ما امضا و اعتبار این مرزوبوم هستند و نیازی به واژه استاد ندارند. 

وی موسیقی ایرانی را به چاه نفتی تشبیه کرد که هنوز کشف نشده است. با به‌کارگیری آثار بزرگان و شناساندن آنها به نسل‌های بعدی یک اعتباربخشی دوباره در فضای فرهنگی کشور ایجاد می‌شود.

الهه بدیع زاده یادآور شد: پدرم خیلی دوست داشت خاطراتش به چاپ برسد. چند بار آنها را گم کرد اما دوباره خاطراتش را بازنویسی کرد. به‌هرحال به همت سید علیرضا میرعلینقی نگارنده مقدمه کتاب این اتفاق افتاد و از سوی نشر نی به چاپ رسید. این کتاب درواقع تاریخ موسیقی ایران است.

کیوان بدیع زاده نیز در این مراسم خاطرنشان کرد: من از ۱۸ سالگی از خانواده دور شدم و برای تحصیل به کشور آلمان رفتم. تنها چیزی که یاد دارم این بود که در خانه ما همیشه به روی هنرمندان باز بود. من خاطرات پدرم را به آلمان بردم که دست‌نخورده بماند و همسرم آن را به زبان آلمانی ترجمه کرد و به چاپ رساند. پدرم سال ۱۹۳۷ برای پر کردن صفحه به آلمان آمد. صفحات در لندن و بمبئی هند نگه‌داری می‌شود و من سعی دارم صفحات را به خانه موسیقی ایران هدیه کنم.

مهران بدیع زاده فرزند دیگر استاد بدیع زاده نیز از خاطرات پدر گفت: زمانی که رادیو تأسیس شد او اولین خواننده رادیو بود و این که برنامه همه زنده اجرا می‌شد همین‌طور سال ۱۳۰۴ یک روز قرار بود در میدان حسن‌آباد صفحه‌ای از پدرم  ضبط شود با عنوان «گل» و حتی از قبل برای ساخت ملودی وقت صرف نشد و بداهه  یک کوک همایون تنظیم و قطعات آهنگ و شعر توسط عبدالحسین شهنازی نواخته و پدر شعر را زمزمه می‌کرد.احمد مقدسی زاده با اعلام نوید تولید مجموعه آثار جواد بدیع زاده با خوانندگی سعید اسماعیل‌زاده و تهیه‌کنندگی علیرضا امینی اظهار داشت: شاید حضور من در مقابل بزرگان موسیقی پشت تریبون خوشایند نباشد اما به‌عنوان نماینده نسل جدید که با نگرش نو به موسیقی نگاه می‌کند خالی از لطف نیست.

مقدسی با اشاره به این‌که مطالب آموزشی دانشگاه موسیقی به اشتغال بعد از تحصیل کمکی نمی‌کند در ادامه افزود: ایرادی به موسیقی آکادمی وارد نیست اما بازار کاری برای فارغ‌التحصیلان این رشته دیده نمی‌شود.وی تاکید کرد: بعد از مواجه‌شدن با آثار جواد بدیع زاده دیدم کاملاً از ردیف تأثیر می‌گیرد و با ارتباط تنگاتنگ آثار با کلام برای بازخوانی هم مشکل ایجاد می‌شود و هیچ تغییری نمی‌توانم ایجاد کنم چون موجب آسیب می‌شود. قرار شد آثار با تنظیم دقیق با کمترین تغییر در ملودی اورتور تولید شود. به‌طور مثال قطعه "خزان" از این آلبوم به مدت 7 دقیقه است و برای مخاطب امروز که بیشتر چند جمله تکراری در موسیقی به گوشش می‌رسد نتوانستم به ساختار ملودی دست ببرم و تنها اورتورها را کمی تغییر دادم.سپس قطعه خزان از این آلبوم برای حاضرین پخش شد.

میرعلینقی نیز در این مراسم دقایقی درباره پاپیولار و طنز اجتماعی در آثار جواد بدیع زاده صحبت کرد.

 اجرای آواز سعید اسماعیل‌زاده و علیرضا جعفرزاده با همراهی پیانوی امیر حوتیان و محمدرضا امیر قاسمی و نیز ساز و آواز حسام صحرایی با همراهی پوریا خاکپور از بخش‌های دیگر این مراسم که شامگاه پنج‌شنبه ۱۲ اردیبهشت برگزار شد.