-
- |
-
- |
-
- |
-
- |
-
جمعه ۱۱ آبان ۱۴۰۳
ساعت : ۰۵:۵۵
ساعت : ۰۵:۵۵
خبرنگار تجسمي شهر، نمايشگاه نقاشي‌هاي جاهد سربلند با عنوان «همه آدمهاي تي» ديروز جمعه 21 آبان در گالري طراحان آزاد گشايش يافت. سربلند در اين نمايشگاه تابلوهايي در سايز بزرگ را به نمايش گذاشته است كه المان اصلي آن‌ها پرتره و فيگور است. پرتره‌هاي سربلند كه بي‌شباهت به آثار فرانسيس بيكن و بهمن محصص نيستند، حسي از سرخوشي ناشي از مسخ را به بيننده القا مي‌كنند. رنگ‌هاي تخت پس‌زمينه عاملي تاثيرگذار بر تمركز بيننده روي پرسوناژهايي است كه بر خلاف پس‌زمينه، بسيار نقاشانه و با رنگ‌گذاري آزاد خلق شده‌اند.
سربلند اين مجموعه را با الهام از رماني به نام «دنياي متهور نو»Brave New World ( ترجمه شده با عنوان دنياي شگفت انگيز نو به فارسي ) از آلدوس هاکسلي 1894-1963 نويسنده انگليسي خلق كرده است. موضوع اين رمان رؤيايي فوتوريستي و بدبينانه است که دنيايي متحد را تحت حکومت گروه متنفذين در سال 2500 مجسم مي‌سازد.
در اين رمان شخصي به نام هنري فورد كنترل مردم را در دست گرفته و مورد توجه آنان است؛ زيرا دنيا ناگزير به سوي افزايش توليد، جمعيت و مصرف مي‌رود و در آن تکنيک حکم‌فرماست تا ضامن اجراي شعار دولت فورد، «جامعه، هويت، ثبات»، باشد و همه منابع علمي در اين ميان کارند. علم ژنتيک چنان پيشرفته است که مي‌توان توليد شهروندان را در لوله‌هاي آزمايشگاهي تضمين کرد و به اين ترتيب هر طبقه اجتماعي از پيش داراي شرايط لازم خواهد بود. تفاوت در ترکيب اکسيژن، انواع آلفا، بتا و گاما آن را به وجود مي‌آورد، حتي نيمه عقب‌افتاده‌ها و عقب افتاده‌هايي خلق مي‌کند که به نفرت‌انگيزيترين کارها گمارده مي‌شوند.
هاکسلي در سال 1946 در مقدمه‌اي بر «دنياي قشنگ نو»، که در آن زمان يک ميليون نسخه‌اش به فروش رفته بود، تنها پادزهري که براي «جهان برتر» پيشنهاد مي‌کند «به چنگ آوردن آزادي با عدم خشونتي پايدار» است و استفاده از علم «به منزله وسيله‌اي براي توليد نژادي از افراد آزاد.»
نمايشگاه جاهد سربلند با تكيه بر مدلي كه در اين رمان مدل «تي» ناميده مي‌شود، «همه آدمهاي تي» نام گرفته است. پرسوناژهاي اين مجموعه عموما پرتره‌هايي پوشيده از رنگ سفيد شره كرده دارند و تنها عنصري كه به آن‌ها كاراكتر مي‌دهد، چشمان آن‌هاست. چشماني نافذ كه باري از اندوه را بر دوش مخاطب مي‌گذارند. هر چند كه قرار است در «دنياي شگفت‌انگيز نو» همواره شاد باشند.
دو عنصر ديگر كه در اين آثار جلب توجه مي‌كنند، دستان به شدت دفرمه شده پرسوناژها و صندلي‌هايي است كه برخي از آن‌ها روي آن نشسته‌اند. اين صندلي‌ها گاه پرسوناژ را در خود زنداني كرده‌اند و گاه گويي تكيه‌گاه سياستمداري پيروزند. در نگاه اول و در بدو ورود به گالري نيز چنين حسي به بيننده القا مي‌شود. حس مواجهه با آلبومي از سياستمداران بزرگ كه قرار نيست شناخته شوند، ولي حالت نشستن، پرتره درشت و يا گره فاخر دست‌هايشان در پشت نقابي از اكريليك رقيق شره‌كرده بر جايگاهشان صحه مي‌گذارد.
«همه آدمهاي تي» شايد همه انسان‌هاي امروزند كه در مسخي مدرن، نه به كرگدن و نه به حشره، كه به موجودي مستحيل در چهارچوب‌هاي خوش‌رنگ و كدهاي نامرئي خوش‌بيني تبديل مي‌شوند.
