اسپیلبرگ حاتمی‌کیای هالیوود است

وی ادامه داد: جواب به این سؤال البته ساده است. این سال‌ها کسی رییس‌جمهور ایالات متحده آمریکا شده که جریان اصلی مطبوعات ارتباط خوبی با او ندارد. کسی که اصلاً اعتقادی به مطبوعات ندارد، عمده بخش خبری‌اش را به حساب توییتر شخصی خودش برده و درست شبیه به همین سکانس‌های آخر این فیلم دستور داده تا بسیاری از خبرنگاران را به کاخ سفید راه ندهند. سینمای هالیوود همیشه نسبت به این اتفاقات واکنش نشان داده. واکنشی که نسبت به فیلم اصغر فرهادی در اسکار شد یا همین کمپین آزار جنسی که منجر به سیاه‌پوش شدن همه بازیگران زن در مراسم گلدن گلاب شد.

در ادامه درستکار عنوان کرد: این موضوع را هم نباید فراموش کنیم که داستان فیلم درباره یک زن است. زنی که در گذر فیلم دچار تحولات عظیمی می‌شود. اسپیلبرگ در این فیلم دست روی دو قطب مهم در سینمای هالیوود یعنی «زنان» و «آزادی» گذاشته. شاید ایرادی که بتوان به اثر وارد دانست این است که فیلم بیش از آنکه بر واقعیت متمرکز شود، قصد ارائه یک بیانیه اجتماعی مهم درباره ارزش‌های آزادی را دارد.

مقدسیان در ادامه گفت: اسپیلبرگ در توجه به سیاست‌های هالیوود شبیه به ابراهیم حاتمی‌کیاست، گر چه در شیوه بیان با او قابل مقایسه نیست. برای بیان این ادعا این فیلم را از منظر کارگردانی نگاه کنید. قاب‌بندی‌ها، دکوپاژها و شیوه تصویربرداری را به دقت بررسی کنید. اسپیلبرگ ۷۱ ساله و پس از ساخت ۳۴ فیلم، هنوز هم به اندازه دوران جوانی برای همه جزئیات فیلم وقت می‌گذارد. اتفاقی که بسیاری از سینماگران حتی جوان ما در همان تجربیات نخستین از آن می‌گذرند.

 

این منتقد اضافه کرد: ما با یک فیلم کلاسیک و از منظر سینمایی درست روبه‌رو هستیم. فیلمی که هم در فیلمنامه و هم در کارگردانی همه نشانه‌های استاندارد را دارد و از این منظر حتی می‌تواند به عنوان یک نمونه و الگو بررسی شود. گرچه همه این موضوعات را همان ترم یک فیلمنامه‌نویسی تدریس می‌کنند، ولی اگر واقع‌بین باشیم می‌بینیم که فیلم‌سازان اندکی آن را به کار می‌برند.

 

رضا درستکار در ادامه گفت: به نظرم فیلم از همین نقطه ضربه می‌خورد. من تصور می‌کنم آن چیزی که باعث می‌شود در سینما، اکثر منتقدان، فیلمسازان موفقی نشوند همین توجه به چارچوب‌هاست. این فیلم انگار که از روی کتاب «چگونه کارگردانی کنیم» و «چگونه فیلمنامه بنویسیم» ساخته شده، اما یک فیلم برای ماندگار شدن، به چیزی بیشتر از مریل استریپ و تام هنکس درخشان و کارگردانی استاندارد دارد.

 

وی افزود: این فیلم حتی برای امروز ما هم حرف دارد و شبیه به ماجراهایی است که ما در کشور خودمان تجربه می‌کنیم. حتی خودشان و اتفاقی که با «اسنودن» افتاد هم به این اتفاق شبیه بود. مخاطب ایرانی با دیدن این فیلم به این نتیجه می‌رسد که انگار یک بار تاریخ به صورت تراژدی اتفاق افتاده و حالا دارد تکرار می‌شود. با اینکه فیلم دیریابی است، بار سینمایی پایینی نسبت به دیگر آثار اسپیلبرگ دارد، اما درباره یک مسئله اساسی حرف می‌زند و آن «جعل حقیقت» است. فیلم به من مخاطب و به ویژه به مخاطبی که اهل رسانه است، یک بار دیگر «قدرت رسانه» را یادآوری می‌کند که می‌تواند باعث استعفای یک رییس‌جمهور شود.

 

سی و چهارمین نشست سینما اندیشه با پرسش و پاسخ مخاطبان به پایان رسید.