خرداد به نیمه رسید و شور خمینی در سر افتاده است. سه دهه است که خرداد ایران با نام خمینی پیوند خورده است. سه دهه است که عاشقان امام دلها از اول خرداد به تکاپو می افتند تا داستان عاشقی خود را با حضور بر مزار و مرقد محبوب خویش تازه کنند و شرح فراق را با وی زمزمه کنند. گزاف نیست این نکته که بسیاری از جامعه ایرانی در تقویم رفتاری خود برای نیمه خرداد یک سفر را ثبت کرده اند. سفری تا بهشت زهرا و حرم دوست تا شرح دلتنگی هایشان را با امامشان در میان نهند و از وی برای رهایی شان از ظلمت طاغوت و استبداد تشکر کنند و با وی پیمان تازه کنند که پاسدار نعمت عظیم استقلالی هستند که امامشان با رهبری هوشمندانه اش به جامعه ایران هدیه داده است.
امسال اما این دلتنگی مضاعف است. همه گیری کرونا اجازه راز و نیاز عاشقانه در حرم دوست را نداده است. اما این گفت و شنود را توقف نیست. مگر نه عاشق به بوی و یاد معشوق سر خوش است؟
عاشقان خمینی کبیر نیز اگر چه به دلیل بیماری کرونا محروم از حضور در بارگاه دوست شده اند اما عاشقی؛ رسمی است که تعطیلی بر نمی دارد.
روز قدس که جلوه دیگری از امام انقلاب است و هر سال مکرر می شود؛ امسال نشان داد که یاد معشوق همیشگی است. امسال هر چند نشد با زبان روزه و لب تشنه و زیر شراره های سوزان خورشید؛ روایتگر عشق خود در میدان مبارزه با صهیونیسم باشیم و همصدا با خمینی بزرگ «محوصهیونیسم» ونابودی «غده سرطانی» اسرائیل را فریاد کنیم و پاداش روزه داری را با مرگ بر دشمنان بشریت و ظالمان جهانی دو چندان کنیم اما چنان به میدان آمدیم که نه تنها برگزار نشدن راهپیمایی احساس نشد بلکه بسیار فرصت های تازه از مبارزه و حضور در میدان آشکار شد. فرصت هایی که امید به نابودی اسرائیل و برافراشتن پرچم «لا اله الا الله بر قلل رفیع کرامت و بزرگوارى » را افزایش داده است و به جهانیان نشان داد تا چه حد تشنه نابودی اسرائیل و آماده شکل دادن به جهان بدون اسرائیل؛ بدون صهیونیسم و بدون امریکا و بدون استبداد و استکبار هستیم.
امسال هر چند محروم از حضور در حرم یار هستیم اما دوست را در حرم دل میزبانی خواهیم کرد و با هم خواهیم گفت: عشق به خمینی؛ عشق به همه خوبی هاست.
