پویایی اشعار شهریار در پیوند با دین

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر ،  در این نشست کارشناس برنامه با بیان تاثیر عمیق فرهنگ و معارف اسلام و کلام رسول(ص) و اهل بیت(ع) در افکار و اعتقادات مردم ایران زمین بیش از آن است که بتوان حق مطلب را ادا کرد و از سوی دیگر عشق و محبت و ابراز ارادت این مردم نسبت به اسلام و یکان اسلامی نیز خارج از حدّ توصیف است. برای اثبات این حقیقت اگر در میان آثار مکتوب این سرزمین پهناور سیری بکنیم، آنگاه به ابعاد وسیع این عشق و آن تأثیر واقف می‌شویم.
بدون شک یکی از شاعران ممتاز در این زمینه شهریار است که با اشعاری در نهایت زیبایی و احساس، از عشق و علاقه خود به اسلام و دین سخن می‌گوید.
شهریار ذاتا شاعری مسلمان بود. ایمان مذهبی که بعدها در او تلطیف شد و تبدیل به عشق عرفانی گردید، نهایت مهرورزی و ایمان به خداوند بود. این ستایش و ایمان به خداوند با او زاده شده بود و با او رشد کرده و تا آخر عمر با او همراه بود.
در دیوان شهریار بدون اغراق هیچ نامی، به اندازه نام خدا تکرار نشده است. خدا و یاد خدا ورد زبان شهریار بود و در سختی‌های زندگی از او کمک می‌خواست و در پیروزی‌ها نیز شکرگزار او بود.
دین برای شهریار صرفا عمل به واجبات نیست. او ایمان به خدا و سرچشمه نور ازل را هرگز از دست نمی‌دهد. بنابراین استاد شهریار پیام آور اندیشه در مدح و ستایش پیامبر(ص) و خاندانش بهترین روش ممکن را پیش برد و از شعرای دیگر گوی سبقت را ربود.
اشعار استاد شهریار علاوه بر این که نشانگر عشق و ارادت شاعر به اولیای دین است؛ در مفهومی وسیع‌تر بیانگر اعتقاد و ارادت مردمی است که شاعر در دوران حیات خود مشاهده کرده و فراتر از این در مفهومی عام‌تر نشان‌دهنده اعتماد و ارادت او به خاندان عصمت و طهارت است.
شهریار شاعری خوش‌قریحه و احساساتی با جایگاه ستایش‌شده در شعر و ادب معاصر پارسی است. اگر شهریار از ائمه اطهار می‌گوید با صدق دل است و اگر مدح می‌سراید از سر ارادت. این است که مقبولیت و محبوبیت او را بین مردم کوچه و بازار فزونی می‌دهد و البته نقدهایی را نیز به فراخور شاعرانگی و جایگاهش بر او روا می‌دارد.
شهریار شاعری زنده و پویا بود. شاید سبک شعر او وابسته به سنت باشد یا با واژه‌ها و الفاظ گذشته کار کرده باشد ولی روح پویایی و زندگی را در بیت بیت اشعار او و در قالب‌های مختلف به‌وضوح می‌شود دید؛ عشق، حسرت، درد و هر نوع تجربه روانی و حسی که حاصل طی طریق دوره‌های مختلف زندگی است.
شهریار اگرچه به‌صورت خاص در فضای شعر جدید ایران نمی‌سرود ولی کاملاً به آن واقف بود و این خود نشان‌دهنده قدرت حفظ زبان فاخر و بیان جدید اوست. شعر شهریار هنوز هم سلیقه مخاطبان را راضی می‌کند و هنوز هم فاصله خودش را در جایگاه بالاتری حفظ کرده است.
ریشه و آبشخور شعری شهریار در ادبیات کهن و شاعران بزرگ ایران است و میراث فاخر گذشتگان را در خزانه ادبی خود دارد. او شعر امروز را با زبانی سنتی ارائه می‌دهد؛ زبانی که نه‌تنها بوی کهنگی نمی‌دهد بلکه باعث درخشش و اعتبار بیشتر شعر او می‌شود.