پنجشنبه ۰۹ فروردين ۱۴۰۳
ساعت : ۲۳:۵۶
کد خبر: ۱۳۱۰۹۶
|
تاریخ انتشار: ۲۱ اسفند ۱۴۰۱ - ۰۸:۱۹
درنشست سرای سخن خانه فرهنگ صدف مطرح شد
نقدو بررسی اشعار شهریار در نشست سرای سخن روز پنج شنبه 18 اسفندماه با حضور اعضای کانون ادبی در خانه فرهنگ صدف برگزار شد.
پویایی اشعار شهریار در پیوند با دینبه گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر ،  در این نشست کارشناس برنامه با بیان تاثیر عمیق فرهنگ و معارف اسلام و کلام رسول(ص) و اهل بیت(ع) در افکار و اعتقادات مردم ایران زمین بیش از آن است که بتوان حق مطلب را ادا کرد و از سوی دیگر عشق و محبت و ابراز ارادت این مردم نسبت به اسلام و یکان اسلامی نیز خارج از حدّ توصیف است. برای اثبات این حقیقت اگر در میان آثار مکتوب این سرزمین پهناور سیری بکنیم، آنگاه به ابعاد وسیع این عشق و آن تأثیر واقف می‌شویم.
بدون شک یکی از شاعران ممتاز در این زمینه شهریار است که با اشعاری در نهایت زیبایی و احساس، از عشق و علاقه خود به اسلام و دین سخن می‌گوید.
شهریار ذاتا شاعری مسلمان بود. ایمان مذهبی که بعدها در او تلطیف شد و تبدیل به عشق عرفانی گردید، نهایت مهرورزی و ایمان به خداوند بود. این ستایش و ایمان به خداوند با او زاده شده بود و با او رشد کرده و تا آخر عمر با او همراه بود.
در دیوان شهریار بدون اغراق هیچ نامی، به اندازه نام خدا تکرار نشده است. خدا و یاد خدا ورد زبان شهریار بود و در سختی‌های زندگی از او کمک می‌خواست و در پیروزی‌ها نیز شکرگزار او بود.
دین برای شهریار صرفا عمل به واجبات نیست. او ایمان به خدا و سرچشمه نور ازل را هرگز از دست نمی‌دهد. بنابراین استاد شهریار پیام آور اندیشه در مدح و ستایش پیامبر(ص) و خاندانش بهترین روش ممکن را پیش برد و از شعرای دیگر گوی سبقت را ربود.
اشعار استاد شهریار علاوه بر این که نشانگر عشق و ارادت شاعر به اولیای دین است؛ در مفهومی وسیع‌تر بیانگر اعتقاد و ارادت مردمی است که شاعر در دوران حیات خود مشاهده کرده و فراتر از این در مفهومی عام‌تر نشان‌دهنده اعتماد و ارادت او به خاندان عصمت و طهارت است.
شهریار شاعری خوش‌قریحه و احساساتی با جایگاه ستایش‌شده در شعر و ادب معاصر پارسی است. اگر شهریار از ائمه اطهار می‌گوید با صدق دل است و اگر مدح می‌سراید از سر ارادت. این است که مقبولیت و محبوبیت او را بین مردم کوچه و بازار فزونی می‌دهد و البته نقدهایی را نیز به فراخور شاعرانگی و جایگاهش بر او روا می‌دارد.
شهریار شاعری زنده و پویا بود. شاید سبک شعر او وابسته به سنت باشد یا با واژه‌ها و الفاظ گذشته کار کرده باشد ولی روح پویایی و زندگی را در بیت بیت اشعار او و در قالب‌های مختلف به‌وضوح می‌شود دید؛ عشق، حسرت، درد و هر نوع تجربه روانی و حسی که حاصل طی طریق دوره‌های مختلف زندگی است.
شهریار اگرچه به‌صورت خاص در فضای شعر جدید ایران نمی‌سرود ولی کاملاً به آن واقف بود و این خود نشان‌دهنده قدرت حفظ زبان فاخر و بیان جدید اوست. شعر شهریار هنوز هم سلیقه مخاطبان را راضی می‌کند و هنوز هم فاصله خودش را در جایگاه بالاتری حفظ کرده است.
ریشه و آبشخور شعری شهریار در ادبیات کهن و شاعران بزرگ ایران است و میراث فاخر گذشتگان را در خزانه ادبی خود دارد. او شعر امروز را با زبانی سنتی ارائه می‌دهد؛ زبانی که نه‌تنها بوی کهنگی نمی‌دهد بلکه باعث درخشش و اعتبار بیشتر شعر او می‌شود.
نظر شما