به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر به نقل از ایران‌تئاتر، در این نشست که مدیر روابط عمومی تماشاخانه ایرانشهر اجرای آن را برعهده داشت، حسین جمالی نویسنده و کارگردان تئاتر در ابتدای این نشست با بیان اینکه به نظر می‌رسد خیلی از شیوه‌های نمایش ایرانی از نقالی مشتق شده است، گفت: ما در بررسی های خود، نمایش ایرانی را به عنوان یک سیستم اجرا شناختیم. براین اساس ما باید به سراغ اصالت نمایشی خود برویم چون این نمایش طبق دانش مخاطب پیش می‌رود. زمانی که شما براساس دانش مخاطب کار می‌کنید او بخشی از اطلاعات را دارد و با صحنه‌پردازی و زیبایی‌شناسی نمایش ایرانی به نتیجه مطلوب می‌رسد و در عمل شاهد هستیم که مخاطب ایرانی با نمایش ایرانی ارتباط برقرار می‌کند.
این هنرمند افزود: نمایش ایرانی سیستم کاملی است که براساس محتوا و تکنیک‌های اجرایی دسته‌بندی می‌شود.
او با اشاره به معاصر بودن گفت: مدرن بودن، معاصر بودن نیست. مدرن اتفاقی است که نسبت به گذشته در نظر گرفته می‌شود اما معاصر بودن یعنی همزمان و در عصر خویش بودن.
حسین کیانی دیگر هنرمند حاضر در این نشست عنوان کرد: بحث معاصر باید جستجو و کاویده شود. بهترین مفهوم برای معاصر بودن این است که با تمام ظرفیت‌های خود بتواند مسئله مخاطب امروز و این سرطان روزمرگی را با او در میان گذاشته و مطرح کند. در آن زمان است که معاصر بودن نمایش ایرانی درست عمل کرده است.
این هنرمند افزود: اکنون آنقدر رسانه پیشرفت کرده و انواع و اقسام روایت‌های دراماتیک متغیر شده که دیگر شیوه‌ها و تکنیک‌های روایی نمایش ایرانی برای او جایگاهی ندارد و باید به صورت موزه‌ای حفظ شوند. آن شیوه‌هایی که سیاه برای خنداندن، گریاندن و .. دارد دیگر نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند. این تکنیک‌ها دانسته‌هایی هستند که می‌توانند به مخاطب برای اینکه ظرفیت بیانی و روایی خود را غنی کند، کمک‌کننده باشد و نباید آن شیوه‌ها را بازنمایی و تکرار کنیم. پاشنه آشیل پیشرفت نمایش ایرانی تاکید بر بازنمایی عینی است و ما برای بهره‌مندی از آن باید نیازسنجی کنیم.
کیانی در پایان سخنانش گفت: اگر راهکارهای پرداختن به مسائل معاصر باز نشود و وضعیت خفگی و گرفتگی که دچار آن هستیم، رفع نشود، این معاصرسازی تنها در حرف اتفاق می‌افتد.
ناصر حبیبیان نویسنده و کارگردان هم در این‌باره گفت: سرآغاز معاصرسازی امر فرهنگی در فرهنگ، تئاتر، ادبیات را دوره قاجار می‌دانیم که به نوعی تاریخ تقلید است.
او ادامه داد: تاریخ تقلید از اواسط قاجار و زمانی که آخوندزاده به تقلید از نمایشنامه‌نویسی غربی پرداخت، شکل گرفت.
عباس جمال نویسنده و کارگردان تئاتر نیز در این نشست عنوان کرد: جستن، ساختن و ویران کردن هنرمند را در وضعیتی معاصر قرار می‌دهد.
او ادامه داد: گزاره‌های کلی درباره نمایش ایرانی به دو شکل است یا گزاره‌های خودپسندانه با نگرشی از ناسیونالیسم افراطی یا نگرشی که نمایش ایرانی را از کار افتاده، مهمل و واپس‌گرا می‌داند. نتیجه نگرش اول ترویج نگاه موزه‌ای است.
این هنرمند ادامه داد: باید در نظر داشت، نمایش ایرانی همیشه توانایی همراه کردن و ساختن مردم را برای خود داشته است و به واسطه مردم به شکل موروثی انتقال پیدا کرده است.
عباس جمالی در پایان فقدان نمایشنامه‌نویسی را یکی از مشکلات روند معاصرسازی نمایش ایرانی دانست.
