از اقتصاد هنری تا پالت ایرانی

 

«اقتصاد هنر در سال‌های اخیر» مبحث دیگری بود که در این نشست بررسی شد. در این باره به ۵ محور توجه شد: فقدان گالری‌های مناسب، ۲: فقدان رسانه‌های تخصصی، ۳: بازنگری اقتصاد هنری/ اقتصاد مبتنی بر پیشه‌های هنری، ۴: کسب و کار هنر یا اقتصاد هنر؟ (اینکه رقم حاصل از فروش آثار هنری و حراج تهران کمتر از یک هزارم مبلغ جهانی است، در حالی که ما یک صدم جمعیت جهان را داریم و قدرت فرهنگی ما نیز بسیار زیاد است.) و 5: پدیده‌های پر فروش در حراج (Best Seller) (در این مبحث نام برخی از افرادی که بازار به آثار آن‌ها روی خوش نشان داده، برده شد.)

 

در ادامه این منتقد هنری با اشاره به حراج تهران که چند سالی از عمر آن می‌گذرد، اشاره کرد و درباره اشکالات وارد بر آن گفت: یکی اینکه تعداد آثار شرکت کننده در حراج تهران خیلی زیاد است و خریداران برای انتخاب کارها دچار مشکل می‌شدند، دیگر اینکه چون نمایشگاه حراج در سالن غیر تخصصی برپا می‌شود، نورپردازی کارها با مشکل مواجه بود و اینکه رکورد فروش بالای برخی آثار باعث می‌شود که برخی از هنرمندان این کارها را الگوی خود قرار دهند. با توجه به این روال، شاهد رخ دادن یک اتفاق ناخوشایند هستیم که با تأسف رخ داده است. مثلاً گالری‌هایی در تهران هستند که تحت شرایطی با یک هنرمند (اغلب جوان) همکاری سودآور می‌کنند که برای نمونه به طریقی در آن هنرمند در آثارش از عنصر کالیگرافی استفاده کند.

 

وی با اشاره به تاریخ برگزاری حراج تهران در دو نوبت خردادماه و آذرماه بیان کرد: حراج سالانه تهران که به طور ادواری در خردادماه برگزار می‌شود، دربرگیرنده آثار استادان کلاسیک و مدرن است و حراج دوم، حراج آذرماه در برگیرنده هنر مدرن و معاصر است و با محوریت هنر معاصر به طور ادواری برگزار می‌شود.