نويسنده شدن، مقصد نيست؛مسير است / زندگي و شرايط جسمي ام بود كه باعث شد من نويسنده شوم

به گزارش روابط عمومی مراکز فرهنگی هنری منطقه 8 در آغاز اين دورهمي، فاطمه كنهاني خود را اينگونه معرفي كرد: فارغ التحصیل كارشناسي زبان و ادبيات فارسي هستم و دو کتاب چاپ شده به نام‌هاي "توان زيستن" و "هبوط تلخ" دارم. هم‌چنین ويراستار فصلنامه "هم افزا" و "توان ياب" نیز هستم.

كتاب "توان زيستن" اولين كتابم بود. در آن سني كه اين كتاب را نوشتم خيلي به آن آدمي كه بودم ايمان داشتم و معتقدم عشقي كه در آن كتاب بود كمكم كرد تا مسير نويسندگي را جدي تر پي بگيرم.

كنهاني ادامه داد: همه ما در اين دنيا؛ سختي ها، ظلم ها و تلخي هايي را مشاهده و تجربه كرده ايم كه گاهي ميل به زندگي در ما را شايد كاهش داده باشد و دلزده شده باشيم از اين جهان اما آنچه دليل ادامه دادن شده است، عشق بوده؛ عشق به فرزند، عشق به خدا و صورت هاي ديگر از عشق. بنابراين خيلي دوست داشتم اين حقيقت را تاكيد كنم كه عشق، مفهوم بسيار با ارزشي است و باعث درك بهتر ارزش زندگي است.

من هميشه در شرايطي زندگي كرده ام كه گاهي احتمال زنده ماندنم به مويي بند بوده و گمان كرده ام دارم مي ميرم و تمام مي شوم. تجربه همين به مو رسيدن و پاره نشدن ها سبب شد بيشتر قدر زندگي را بدانم. زندگي و شرايط جسمي ام بود كه باعث شد من نويسنده شوم.

اين نويسنده جوان گفت: كتاب جديدم" ماهي گلي گوژپشت" نام دارد و در دست انتشار است. اين كتاب درباره زندگي من و شرابط جسمي و بيماري ام كه ضعف عضلاني پيش رونده نام دارد، است. راجع به شرايطي است كه ممكن است براي بسياري از افراد عجيب باشد.

همانطور كه شرايط من براي ديگران عجيب است، شرايط افراد ديگر هم همينطور است. و چه خوب است بتوانيم دنيا را از ديد آدم هاي ديگر هم ببينيم. براي من نويسندگي وسيله اي بود تا بتوانم زندگي را از ديدگاه خودم به ديگران نشان دهم و اميدوارم اين تبيين و تعريف باعث شود تا بيشتر و بهتر همديگر را درك كنيم. بيشتر بتوانيم همدل هم باشيم و بيشتر يكديگر را دوست داشته باشيم. زيرا اتفاق با ارزشي است و تنها چيزي كه دوست دارم به سرانجام برسانم همين نكته است كه با درك بيشتر همديگر، كمتر اسباب اذيت و رنجش هم بشويم. اميدوارم اين جهان شاهد اتفاق هايي باشد كه آدم ها عشق و محبت به يكديگر را عميق تر درك كنند. اميدوارم بتوانيم درون قلب هاي هم را ببينيم تا شايد كمتر رنج بكشيم و برنجانيم. عشق هر چيزي را حل و فصل مي كند؛ لااقل به نظر من كه اينگونه است.

كنهاني در پاسخ به اين پرسش كه نويسندگي را از چه سني آغاز كرديد و با چه اميدي دست به قلم شديد؟ توضيح داد:

از نوجواني نوشتن را آغاز كردم اما " توان زيستن" را در 20 سالگي نوشتم. بطوركلي در زندگي فردي بسيار اميدورا بوده و هستم و "قلم" هم به من كمك كرد، باعث تسكين و تخليه دردهايم شد و مسيري شد براي ايجاد اميد بيشتر. باعث شد حرف هايم را بزنم و به گوهر آرامش درونم برسم.

وقتي اولين كتابم را نوشتم، انگار فقط براي خودم نوشته بودمش و گمانم نبود كسي آنرا بخواند. اما بعد از انتشار بازخوردهاي مثبتي دريافت كردم. معتقدم اگر يكسري مشكلات در جامعه هست، بدان دليل است كه ما خودمان بيانش نميكنيم بنابراين هر كسي از هر تريبوني كه دارد چه به عنوان نويسنده، چه هنرمند، چه فرد عادي، مي تواند بيانگر مسايل خود و اطرافش باشد و نويسنده ها در اين ميان تلاش و مسئوليت بيشتري متوجهشان است.

كسي پرسيد چگونه مي شود نويسنده شد و پاسخ شنيد:

نويسنده شدن، مقصد نيست؛ مسير است. براي نويسنده شدن به نظرم خاطره نويسي روزانه يكي از بهترين تمرين هاست چون هم باعث مي شود هر روز تمرين نوشتن كنيد و هم باعث تقويت قلم و ذهن تان مي شود. پيشنهاد ديگر اينكه؛ كتاب بخوانيد. هزاران كتاب.

در انتهاي بخش پرسش و پاسخ، از كنهاني پرسيده شد: چرا آنچه را به صورت شفاهي، سهل و روان تعريف مي كنيم، روي كاغذ آوردنش سخت است؟

چون صحبت متعلق به دنياي زبان محاوره اي است اما نوشتن و نوشتار، زبان بين كتابهاست. پس بخوانيد و مطالعه كنيد تا بتوانيد بنويسيد.