دورهمی خیلی نوجوانانه در فرهنگ‌سرای اشراق برگزار شد

به گزارش پایگاه خبری ـ تحلیلی فرهنگ وهنر، ویژه برنامه «یک روز خاص» با هدف تقویت هویت ملی و رسمیت بخشی به هویت جمعی نوجوانان همزمان با روز ملی نوجوان در فرهنگ‌سرای اشراق برگزار شد.
در این ویژه برنامه اجرای سرود و برافراشته شدن پرچم ایران، چیدمان هنری، نقاشی طولی پرچم غزه، آزادی کبوترها با نیت آزادی مردمان غزه، بازی و سرگرمی دارت، پانتومیم لیزتگ، والیبال، دوچرخه‌سواری بخش‌هایی از برنامه بود.
همچنین اجرای سرود  پرچم توسط گروه دخترانه ریحانه ، دف‌نوازی سوگند آرام و مینا دعوی، هنگ دارم مبینا میرزائی  و اهدا جوایز نفرات برتر مسابقه کتابخوانی راز بابا از دیگر بخش‌های برنامه «یک روز خاص» بود که مورد استقبال نوجوانان قرار گرفت.
بخش دیگر این برنامه به خوانش برشی از بیانات مقام معظم رهبری در مورد فلسطین توسط نوجوانان اختصاص داشت.
در «دورهمی نوجوانانه» فیلم «هیچ چیز نرمال نیست» و فیلم کوتاه «همسرایان» ساخته عباس کیارستی نمایش داده شد و پس از آن کامبیز حضرتی منتقد سینمایی درباره داستان فیلم بیان کرد: پیرمرد کم شنوایی که از سمعک استفاده می‌کند، صدای زنگ زدن نوه‌هایش را نمی‌شنود. دختربچه‌ها با همراهی هم کلاسی‌ها فریاد سر می‌دهند «بابا بزرگ در روباز کن» تا پدربزرگ متوجه می‌شود.
وی ادامه داد: در حالی که شما شاهد قاب‌هایی از فیلم «همسرایان» هستید، سکوت حاکم بر فیلم توجه شما را جلب می‌کند‌. «همسرایان» با همه فیلم‌هایی که دیده‌اید فرق داشت و آن این است که به جای موسیقی سکوت داشت. در سبک کیارستمی همیشه سکوت به جای موسیقی به‌کار برده می‌شود‌ که در این فیلم هم دیده می‌شود.
این منتقد سینما عنوان کرد: شکی در این نیست که موسیقی متن فیلم یکی از موثرترین ابزار‌ها برای روایت داستان است. بسیاری از فیلم‌های ماندگار سینما با موسیقی متن به‌یاد‌ماندنی خود به نحو چشمگیری بهتر شدند اما با این حال امکان آن وجود دارد که بتوان فیلم بزرگ و تاثیرگذاری را بدون موسیقی متن ساخت. فقط مهارتی کامل در فیلم‌سازی و دیدی خلاقانه می‌طلبد. «همسرایان» جزو همین دسته از فیلم‌ها است.
حضرتی درباره ویژگی دیگر «همسرایان» اظهار کرد: فیلم «همسرایان» فیلمی بدون دیالوگ است و تنها جمله فیلم «بابازرگ در و باز کن» بود. فیلم با وجود کوتاه بودن، بدون دیالوگ و موسیقی مخاطب را غرق در داستان و ایده جذاب پدربزرگ کم‌شنوا می‌کند و با این شگرد، ما را به جهان سینمایی خود دعوت می‌کند. بدون حضور موسیقی، نفوذ به محیط پیرامون کاراکترها آسان می‌شود.