«بهانه سکوت» بهانه‌ای برای از بین بردن بی اعتنایی به سینمای مستقل است
فیلم «بهانه سکوت» با حضور ذبیح الله رحمانی کارگردان فیلم، امیر امیری مهریاد، مدرس و نویسنده سینما و محسن سلیمانی فاخر کارشناس و منتقد سینما، در فرهنگسرای اندیشه اکران و نقد و بررسی شد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، فیلم سینمایی «بهانه سکوت» به کارگردانی ذبیح‌الله رحمانی در نشستی تخصصی با حضور کارگردان، منتقدان و علاقه‌مندان به سینما در فرهنگسرای اندیشه مورد نقد و بررسی قرار گرفت. در این جلسه که با حضور امیر امیری مهریاد (مدرس و نویسنده سینما) و محسن سلیمانی فاخر (کارشناس و منتقد سینما) همراه بود، ابعاد هنری و اجتماعی این اثر مستقل تحلیل شد.
فیلمی مینیمال با روایتی از انزوای کرونایی
امیری مهریاد در ابتدای این نشست، «بهانه سکوت» را نمونه‌ای از سینمای مینیمالیستی و تجربی دانست که به زندگی یک شهروند معمولی در دوران همه‌گیری کرونا می‌پردازد؛ دورانی که با انزوا، تنهایی و فاصله‌گیری عاطفی همراه بود. وی با اشاره به فضای غالب فیلم که در یک خودرو می‌گذرد، این اثر را در ژانر "فیلم‌های خودرو" قرار داد و به مقایسه آن با آثار شاخصی مانند «ده» عباس کیارستمی پرداخت.
این مدرس سینما افزود: رحمانی از پنجره‌های خودرو به عنوان قاب‌های دکوپاژ استفاده کرده و با آشنایی‌زدایی از ژانر، گفت‌وگوی یک‌طرفه شخصیت‌ها را به تصویر کشیده است. برخلاف فیلم‌های مشابه، در این اثر مسافران با یکدیگر یا راننده ارتباطی ندارند و راننده نیز با ماسکی سفید، بی‌پاسخ می‌ماند. این رویکرد، نمادین از فردگرایی و انزوای اجتماعی دوران کروناست.
وی همچنین به پایان تاثیرگذار فیلم اشاره کرد و گفت: استفاده از تصاویر آرشیوی قربانیان کرونا، مخاطب را با خاطره جمعی دردناک آن دوران مواجه می‌کند.
رحمانی: «بهانه سکوت» تلاشی برای شکستن بی‌اعتنایی به سینمای مستقل بود
ذبیح‌الله رحمانی، کارگردان فیلم، در ادامه این نشست درباره انگیزه ساخت «بهانه سکوت» گفت: این فیلم بهانه‌ای بود برای نفوذ به ساختار بسته سینمای بدنه و جلب توجه به سینمای مستقل که با کمبود منابع مالی، اما سرشار از ایده‌های نو است.
وی با اشاره به شرایط دشوار تولید فیلم در اوج همه‌گیری کرونا بیان کرد: ما با خطری جدی تصویربرداری را انجام دادیم و حتی برخی بازیگران به کرونا مبتلا شدند. این اثر یکی از معدود فیلم‌های داستانی آن دوران است که واقعیت‌های اجتماعی را ثبت کرده است.
رحمانی تاکید کرد: قهرمان فیلم‌های من در سفر تحول پیدا می‌کند. در این فیلم نیز شخصیت اصلی از دل ترس و بحران عبور می‌کند تا به درکی تازه از زندگی برسد.
نقد مسئولیت اجتماعی فیلمساز
محسن سلیمانی فاخر، منتقد سینما، در بخش دیگری از این نشست، اقدام رحمانی را به عنوان یک شهروند متعهد ستود و گفت: او در بحبوحه کرونا، مانند هر شاغلی که به وظیفه خود عمل می‌کند، جسارت به خرج داد و درباره مسائل روز جامعه فیلم ساخت. این مسئولیت‌پذیری اجتماعی قابل تقدیر است.
وی همچنین به دو مضمون اصلی فیلم اشاره کرد: «بحران کرونا و ترس از مرگ» و «چالش‌های سینمای مستقل». به گفته سلیمانی، هرچند لایه دوم نیاز به پرداخت عمیق‌تری داشت، اما فیلم توانسته است کهن‌الگوی سفر را به‌خوبی نمایش دهد؛ سفری درونی که شخصیت اصلی را از ترس به امید می‌رساند.
این منتقد در پایان افزود: سکوت قهرمان فیلم، نمایشی از کرامت انسانی در شرایط سخت است؛ چیزی که در زندگی عادی کمتر دیده می‌شود، اما در بحران‌ها خود را نشان می‌دهد.
«بهانه سکوت» به کارگردانی ذبیح‌الله رحمانی، نه تنها روایتی از انزوای اجتماعی دوران کروناست، بلکه تلاشی برای ثبت تاریخ معاصر و بازتاب چالش‌های سینمای مستقل ایران محسوب می‌شود. این فیلم با نگاهی مینیمال و نمادین، توانسته است مخاطب را با یکی از تلخ‌ترین دوره‌های اجتماعی ایران مواجه کند.
این نشست با استقبال حضار پایان یافت و گواهی بر اهمیت پرداختن به سینمایی است که فراتر از سرگرمی، به بازتاب واقعیت‌های جامعه می‌پردازد.