ایران، اتفاقی عزیز نشد- محمد کاموس

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، جشن بزرگ «ایران عزیز» به پایان رسید، اما شور و شوقی که مردم آفریدند، تمامی ندارد. آنچه این جشن را متفاوت ساخت، نه تنها برنامه‌ها و اجراها، بلکه استقبال خودجوش مردم بود؛ مردمی که با دل و جان آمدند تا بگویند چرا این سرزمین برای همیشه ایران است و چرا تا ابد عزیز.

استقبال گسترده مردم از جشن بزرگ «ایران عزیز»، نشان داد که نیاز به گردهمایی‌های فرهنگی و اجتماعی در فضای امروز جامعه بیش از پیش احساس می‌شود. حضور پرشور خانواده‌ها، کودکان، جوانان و حتی سالمندان در کنار هم، فضای جشنواره را به محلی برای پیوند دوباره اقوام و نسل‌ها بدل کرد.

«ایران عزیز»، تنها یک رویداد سرگرم‌کننده نبود؛ بلکه آیینه‌ای بود از تنوع و غنای فرهنگی ایران. نمایش آداب و رسوم اقوام بود و فرصتی فراهم کرد تا مخاطبان با بخشی از هویت رنگارنگ ایرانی آشنا شوند. چنین رویداد‌هایی می‌توانند نقش مهمی در تقویت انسجام اجتماعی، ایجاد امید جمعی و افزایش سرمایه فرهنگی جامعه ایفا کنند.

استقبال عمومی از «ایران عزیز» نشان داد که جامعه تشنه فضا‌هایی است که در آن شادی، هویت و همبستگی ملی به شکلی هم‌زمان تجربه شود. این جشنواره را می‌توان نمونه‌ای موفق از تلفیق فرهنگ، هنر و اجتماع دانست که نیاز به تکرار و استمرار دارد.

«ایران عزیز» فرصتی بود برای تقویت پیوند‌هایی که در هیاهوی روزمره گاهی کم‌رنگ می‌شوند و جامعه‌ای که همواره نیاز به فضایی برای همدلی و امید دارد.

«ایران عزیز»، یعنی سرزمینی که مردمانش یکدیگر را عزیز می‌دانند. این عزیز بودن نه در شعار، بلکه در رفتار و محبت و همدلی مردم معنا پیدا می‌کند. 

در این جشن بزرگ، ایران را در نگاه کودکی می‌شد دید که پرچم را با دستان کوچک، اما دلِ بزرگش تکان می‌داد. ایران را می‌شد در لبخند پیرمردی شنید که لهجه‌اش با من فرق داشت، اما دلش با من یکی بود و این یعنی ایران عزیز؛ سرزمینی که در آن هیچ مرزی میان دل‌ها نیست.

ایران عزیز یعنی آوای هزار زبان، هزار لهجه، هزار فرهنگ که در یک صدا جمع می‌شود: صدای عشق. عزیز بودن ایران یعنی عزیز بودن همه مردمش، یعنی درک اینکه ما در کنار هم، جاودانه می‌شویم.

جشن ایران عزیز نشان داد که «عزیز بودن» اتفاقی نیست؛ ثمره سال‌ها دوستی، وحدت و دست در دست هم دادن است. مردم وقتی همدیگر را عزیز دانستند، این سرزمین هم عزیز شد؛ و تا وقتی این محبت زنده است، نام این خاک همچنان خواهد درخشید.

اما تهران، در شب‌های برگزاری این جشن بزرگ تکه‌ای از ایران بود با مردمی که خود نمایندگانی از سرتاسر کشور بودند و نشان دادند دوست داشتن ایران یعنی دوست داشتن یکدیگر؛ یعنی باور به این حقیقت که هیچ ایرانی بدون دیگری کامل نیست.

جشن بزرگ «ایران عزیز» یادآور شد که این سرزمین تا وقتی عزیز می‌ماند که مردمانش یکدیگر را عزیز بدارند. زیرا سرما‌یه واقعی این سرزمین، عشق و وحدت مردم است؛ و ایران پیام‌آور دوستی و وحدت است.