یادداشت
روز شعر و ادب پارسی؛ فرصتی برای قدرشناسی این میراث گران‌بها- الهام وزیری
الهام وزیری
حیات هر ملت وامدار فرهنگ آن ملت است و فرهنگ رهاورد سال‌ها تلاش مستمر و مبارک است که نسل به نسل منتقل و ماندگار می‌شود.
زبان و ادبیات ملل نیز مهمترین بخش فرهنگساز و تمدنی جغرافیای فرهنگی و تاریخی محسوب می‌شود.
زبان پارسی، این میراث کهن و گران‌سنگ معنوی، قرن‌هاست که به ایرانیان جان و هویت بخشیده و با جلوه‌های بی‌بدیل خود در شعر، ادب، عرفان و حکمت، به عنوان یکی از غنی‌ترین زبان‌های جهان شناخته می‌شود.
پاسداشت روز شعر و ادب فارسی، ضرورتی است تا این میراث سترگ فرهنگساز را پاس بداریم و از بزرگان شعر و ادب ایران زمین به بزرگی و به رسم ادب یاد کنیم.
شعر و ادب پارسی، نماد پیوند عمیق فرهنگ، عرفان، عشق، حماسه، حکمت، اندیشه و هویت ایرانی و یکی از گنجینه‌های فرهنگی و تاریخی ارزشمند ایران است که با تاریخی هزاران ساله، فرهنگ و تمدن ایرانی را به جهانیان معرفی کرده است.
ادبیات فارسی با شاعران بزرگ و آثار مانا و جاودانه‌ای که متضمن حکمت، اصالت و مفاهیم والای انسانیت و معنویت است، همواره مورد توجه ادیبان، دانشمندان و فرهنگ دوستان جهان بوده است.
۲۷ شهریور، «روز شعر و ادب پارسی»؛ روز بزرگداشت محمدحسین شهریار است؛ شاعری که توانست با زبان ساده و عاطفه‌مند، جایگاهی ویژه در ادبیات معاصر پیدا کند.
این روز مناسبتی برای یادآوری نقش ادبیات در هویت ایرانی‌ـ‌اسلامی و حتی تاثیر شگرف آن در سپهر گسترده فرا جغرافیایی است.
روز شعر و ادب پارسی فرصتی است که از این میراث گران‌بها قدرشناسی کنیم و گامی موثردر حفظ و نگهداشت این میراث جاودان برداریم.
شعر پارسی، با آثار جاودانه؛ از رودکی تا فردوسی، نظامی، سعدی، حافظ، مولانا، تا شهریار ملک سخن، آیینه‌ای از خرد، عشق، حماسه، عرفان، حکمت، دانش و زیبایی است که در سراسر جهان، الهام‌بخش دل‌های مشتاق و جویای معنا بوده است.
فردوسی، با سرایش شاهنامه نمادی از هویت ملی، تمدنی و فرهنگی ایرانیان را به عنوان شاهکاری حماسی جاودانه ساخت که به‌عنوان یکی از شاهکار‌های ادبیات حماسی جهان شناخته می‌شود.
نظامی، باآراستگی به حکمت و طب، ریاضی و موسیقی و فلسفه زیباترین اشعار تمثیلی را سروده است.
حافظ، با غزل‌های عاشقانه و عارفانه خود جهانی پر رمز و راز و جاودانه را بر جان‌های عاشق گشود.
سعدی، با گلستان و بوستان به‌عنوان یکی از مهمترین منابع آموزشی و تربیتی در ایران و دیگر کشور‌ها شهرت دارد و بی بدیل می‌درخشد.
مولوی، با سرایش مثنوی معنوی، به‌عنوان یکی از شاهکار‌های ادبیات عرفانی جهان شناخته می‌شود. مولوی با زبان شعری و نگاهی عمیق به مسائل معنوی و فلسفی، تأثیری عمیق بر اندیشه و عرفان اسلامی و جهانی گذاشت.
خیام، با رباعیات فلسفی و عمیق خود و پرداختن به مضامینی نقادانه، همچنان مورد توجه ادیبان و دانشمندان جهان قرار دارد و هر یک از شاعران تا دوران معاصرنیز این رسالت را شکوهمندانه به انجام رسانده‌اند.
روز شعر و ادب پارسی فرصتی است تا میراث غنی و بی‌نظیر ادبیات فارسی را تجلیل و ارج نهیم. این روز نه تنها به منظور گرامیداشت شاعران و نویسندگان بزرگ ایران، بلکه بهانه‌ای برای ترویج فرهنگ مطالعه و حس تعلق و توجه به ادبیات فارسی باید قلمداد شود.
زبان و ادب پارسی همواره به‌عنوان نمادی از هویت ایرانی در برابر هجوم اقوام، فرهنگ‌ها و زبان‌های خارجی در طول تاریخ پرفراز و نشیب خود قهرمانانه و پیروزمندانه عمل کرده است. از این رو، حفظ و گسترش زبان فارسی به‌عنوان یک وظیفه ملی بر عهده هر ایرانی است و از طرفی این شکوه و سرافزاری فرصت و ظرفیتی کم‌نظیر برای معرفی دیپلماسی فرهنگی و حتی رونق گردشگری ادبی است تا بتواند به سهم خود چهره‌ی حقیقی ایران را با مفهومی صلح‌طلب و فرهنگی هوشمندانه به جهان معرفی کند و در داخل کشور نیز موجب تقویت وحدت و همبستگی و تعلق ملی شود، همچنان که دیوان حافظ عنصر ثابت سفره‌های هفت سین وشب‌های چله ایرانی‌ها و جمعی از فارسی‌زبانان دنیاست.
زبان و ادبیات پارسی را ارج نهیم تا همچنان حماسه‌ساز و مقتدر، پرچم‌دار مهر و معنا باشد و پیام زیبایی، عدالت و حقیقت تمدن شکوهمند ایرانی را به گوش جهانیان برساند.