به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران؛ امیر اثباتی، طراح صحنه برجسته سینمای ایران در حاشیه جشنواره فیلم شهر، در خصوص حضور شهر و المان‌های شهری در سینما گفت: شهر به عنوان یک پدیده موجود، عینی، ملموس و پیچیده که دارای گذشته تاریخی است و شاخصه های جغرافیایی متعددی در دل خود دارد مدتهاست در سینمای ما غایب است و این موضوع جای تاسف دارد.
وی همچنین عنوان کرد: اخیرا در نیویورک کتابی را خریدم که در آن به فیلم هایی که در گوشه و کنارنیویورک ساخته شده پرداخت شده و اتفاقا کتاب قطوری هم شده بود.
اثباتی ادامه داد: بر این اساس، مخاطب یک شهر را با تمام زوایا، جزئیات و محله های آن می شناسد اما ما برای شهری مثل تهران نمی توانیم چنین کتابی داشته باشیم و این موضوع ربطی به این ندارد که فیلمسازان ما چطور به این شهر نگاه می کنند یا مثلا قصد ساخت فیلم از فضاهای شهری ندارند.
این طراح صحنه در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به سفری که چند سال قبل به فرانسه داشت، اظهار کرد: در آن سفر در پاریس نمایشگاهی دیدم که موضوع آن پاریس در سینما بود. به هر حال پایتخت کشورها و شهرهای بزرگ لازم است ثبت و ضبط شوند و یکی از راه های ثبت آنها سینماست. ما در سینمای خودمان از این موضوع غفلت کرده ایم و این در حالی است که یکی از اولین فیلم‌های سینمایی ایران یعنی «حاجی آقا آکتور سینما» فیلمی شهری بوده که شهر تهران و چشم‌اندازهای آن در فیلم حضور بسیار چشمگیری دارد.
وی در عین حال خاطرنشان کرد: به تدریج حضور شهر در سینما طی سالیان سال کمرنگ و کمرنگ تر شده که البته علت این موضوع غفلت سینماگران نیست؛ بلکه سخت گیری هایی است که در مباحث مدیریتی اعمال می شود.
اثباتی همچنین عنوان کرد: علاوه بر این، موضوعات اقتصادی نیز به مشکلات فیلمسازی شهری اضافه شده و موجب می شود سینماگران به کوچه های خلوت، خیابان های پرت و داخل خانه ها روی آورند.
این طراح صحنه با یادآوری سال‌هایی که المان‌هایی مانند برخی اتوبان‌ها یا برج میلاد به کرات در فیلم‌های سینمایی مورد استفاده قرار می گرفت، گفت: اینها گویای آن است که فیلمسازان این تمایل را دارند که فضاهای شهری را در فیلم های خود جا دهند اما برای این کار لازم است ابتدا سخت گیری ها کنار گذاشته شده و همکاری مدیریت شهری بیشتر شود.
وی ادامه داد: البته حل مسائل اقتصادی تولید نیز اهمیت بسیاری دارد که اگر این مشکلات برطرف شود قطعا فیلمسازان این را در دستورکار خود قرار می دهند که فیلم های آنها شاهدی بر زمان و مکانشان باشد.
این طراح صحنه با اشاره به فضاسازی شهری برای ساخت یک فیلم متذکر شد: زمانی که قصد داریم برای یک فیلم از آپارتمان یا ساختمان استفاده کنیم روند معمول آن است که با مالک آن وارد مذاکره شده و در صورتی که رقم پیشنهادی بالا باشد به سراغ محل دیگری می رویم اکنون در خصوص محیط‌های شهری نیز حکایت همین است و شهرداری حکم مالک ساختمان را دارد و ما معمولاً با آن به تفاهم نمی‌رسیم چراکه معمولا پیشنهاد هایی که می‌دهد آنقدر سنگین است که کسی به سراغ این بخش نمی رود.
