ما لوتی‌ها و مشتی‌ها، عابس لشکر امام حسین (ع) یادمان نمی‌رود

۲۶ ماه رمضان سال ۹۳ هم نماز صبحم قضا شد و هم دیر به بهشت زهرا رسیدم. مثل همیشه سر قبر شهید اسکندرلو نشستم و داشتم درد دل می‌کردم که دیدم جمعیتی با شعار لبیک یا زینب و لبیک یا حسین به سمت قطعه شهدا می‌آیند. آن زمان نیروی قدس تلاش می‌کرد به دلایل امنیتی هویت شهدای حرم فاش نشود و اوضاع مثل امروز نبود. شهیدی که تشییع می‌شد، شهید مهدی عزیزی از بچه‌های هیأتی بود که هر کاری کردند، نشد شهادتش را مخفی کنند یا بی سر و صدا خاکش کنند، چون هیأتی ها متوجه شده بودند. از یکی از نزدیکانش پرسیدم «مگه الانم کسی شهید میشه؟ اصلاً چطور شهید شد؟» نگاهم کرد و با تعجب پرسید «یعنی نمیدونی؟ فدای حضرت زینب شد در سوریه». گیج بودم مگر سوریه چه خبر است که شهید می‌دهیم آن هم ما ایرانی‌ها! 

از چند روز بعد رفتن من پیش خانواده و نزدیکان شهید عزیزی شروع شد و متوجه شدم به مشتی و لوتی‌گری و بامرامی شهره محل است. همین باعث شد ایمان بیاورم که انتخابش درست بوده و من هم باید بروم. پدرم از فرماندهان جنگ بود و سرشناس. کلی التماسش کردم که کارم را ردیف کن بروم، اما هر کاری کرد نشد. شهید مرتضی کریمی نیروی پدرم بود. با شماره‌اش تماس گرفتم گفتم «آقا، داداش، لوتی، مشتی میری جان مولا ما رو هم با خودت ببر.» گفت «سید نگران نباش دو ماه دیگه می‌پریم یاعلی..». شد سال ۹۴ و ما هنوز نپریده بودیم! هر بار شهید مدافع حرم می‌آورند قم، اسلامشهر، ورامین و هر جایی که شهید می‌آوردند، می‌رفتم این اواخر کار به جایی رسیده بود که به دلایلی حتی قسمتم نمی‌شد برای تشییع شهدا بروم با خدا گفتم «اوسا کریم مارو که نمیذاری بریم حداقل فضل رفتن توی مراسمشون رو ازم نگیر».