رضا برجی از دیده‌بان‌ها و سفیران انقلاب اسلامی است / برجی نمونه بارز آتش به اختیار است

مؤمنی شریف اظهار کرد: با همه شعارهایی که داده می‌شود، ما به وجه رسانه‌ای بی‌اعتنا هستیم و برعکس ما، نظام سلطه همه لشکر رسانه‌ای خود را در برابر جبهه مقاومت قرار داده است. ما در میدان نبرد زحمت می‌کشیم، ولی پس از آن در قانع کردن مردم ناتوان هستیم. لازم است برای هر اقدام سیاسی، اقتصادی و نظامی‌مان، پیوست رسانه‌ای داشته باشیم.

رییس حوزه هنری گفت: برجی و امثال او، ما را متوجه دارایی‌هایمان می‌کنند و متوجه می‌شویم که در جهان گسترده، آدم‌های ناتوانی نیستیم. محبان اهل بیت (ع) و شیعیان، دارایی‌های ما در عرصه رسانه هستند.

او بیان کرد: افرادی مانند برجی، به مکان‌هایی می‌روند که شاید دیپلمات‌های ما به آنجا نروند. آنها دیده‌بان‌هایی صادق برای انقلاب هستند و حرفشان سند است. آنها سفیران انقلاب اسلامی و گوش و چشم و زبان ما هستند و عمق استراتژی ما را مشخص می‌کنند. برای اینکه جبهه توانمند رسانه‌ای داشته باشیم، باید از همه توانایی‌هایمان استفاده کنیم.

در بخش بعدی این مراسم، بخشی از مستند ۳۰ دقیقه‌ای رضا برجی با نام «عکاس صلح» که به کارگردانی سید احمد معصومی ساخته شده است، به نمایش در آمد.

در این فیلم افرادی مانند ابوالقاسم طالبی، اسماعیل براری، ناصر شفق و اعضای خانواده رضا برجی درباره این عکاس و مستندساز صحبت می‌کنند.

سپس حمیدرضا شکارسری، شاعر، با بیان اینکه هنر دغدغه جاودانی دارد، گفت: عکس و فیلم مستند، رسانه‌هایی هستند که مستقیم به واقعیت نزدیک‌اند. من تمام‌قد جلوی برجی تعظیم می‌کنم که بی‌واسطه به واقعیت نزدیک می‌شود.

این شاعر سپس برای حاضران چند بیت شعر خواند.

بخش بعدی مراسم به تجلیل از رضا برجی اختصاص داشت که با حضور مسئولان حاضر در مراسم و خانواده او برگزار شد. سازمان سینمایی، فرهنگ‌سرای رسانه، حوزه هنری، موسسه هنرمندان پیشکسوت و انجمن بوسنی و هرزگوین از جمله سازمان‌هایی بودند که به این عکاس و مستندساز هدایایی اهدا کردند.

 

در ادامه رضا برجی نیز گفت: من یک تصویربردار و عکاس هستم. شاید قلمی بزنم و رسمی بکشم. الان نمی‌دانم آنچه باید می‌بودم، هستم یا نه. آقا مرتضی آوینی به من گفت همیشه کوله‌ات را خالی کن تا بالا بروی. من مفهوم این جمله را تا وقتی فیلم «لعل بدخشان» را ساختم، احساس نکردم. در جریان ساخت این فیلم، مجروح شدم.

 

این مستندساز با بیان بخشی از خاطره ساخت و پخش این فیلم در تلویزیون، اظهار کرد: هنگامی که من برای ساخت این فیلم به سفر می‌رفتم، مرتضی آوینی شهید شده بود و در حال برگرداندن پیکر او بودند و من نتوانستم در مراسم خاکسپاری‌اش شرکت کنم. در طول ساخت این فیلم، پایم از ۶ جا شکست. آن زمان اصلاً فکر نمی‌کردم برای این تصویرها چه اتفاقی خواهد افتاد.

وی ادامه داد: پس از پخش این فیلم و اتفاقاتی که افتاد، یک تاجیکستانی به من گفت کاری که شما با فیلم انجام دادید، ۳۰۰ هزار شهید و جانباز ما نتوانستند انجام دهند. شما حق ما را از یک ظالم گرفتید. خیلی لحظه عجیبی بود. اینکه یک فیلم ۳۰ دقیقه‌ای حق چند سال جنگ نابرابر تاجیکستان را بگیرد. پس از آن دیگر ایستادن و تماشا کردن حوادثی که در اطرافم اتفاق می‌افتاد، برایم سخت بود. خیلی شیرین است نتیجه کاری که انجام می‌دهید، برای سال‌ها بماند.

او سپس با بیان خاطره‌ای دیگر و اهدای ۷۵ اثرش به موزه «سارایوو» در بوسنی، اظهار کرد: من در این ۳۵ سال، آنچه را که می‌توانستم انجام دادم. اگر به گذشته بازگردم، باز همین کارها را انجام خواهم داد، زیرا هرچه را که در توان داشتم، گذاشتم و حتی یک سر سوزن هم کوتاه نیامدم. در این سال‌ها کاری کردم که فکر می‌کنم هر کس دیگری هم در کنار آوینی می‌ایستاد، شبیه من عمل می‌کرد.

این عکاس و مستندساز عنوان کرد: گاهی نمی‌دانم چرا باید در ۱۶ جنگ شرکت می‌کردم و به این نقطه می‌رسیدم؛ اما می‌دانم اربعین امسال باید کاری را انجام دهم که متعلق به اباعبدالله (ع) است. من خدا را به خون اباعبدالله قسم می‌دهم که هر کاری را تا به حال انجام داده‌ام، از من بپذیرد.

برجی با بیان اینکه من در برابر حق تسلیم هستم، افزود: من در مقابل عظمت و دفاع جانانه‌ای که حزب‌الله یا شیعیان در عراق انجام می‌دهند، فقیر و مستضعف هستم.