فضاهای فرهنگی در مدیریت محلی تهران و لزوم مشارکت بخش خصوصی

مهم‌ترین عامل رفع تنگناهای موجود اجرای برنامه‌های آموزشی، فرهنگی و همچنین توجه بیشتر به امر تحقیق و بررسی در زمینه‌های فرهنگی و توسعه متوازن فضاهای فرهنگی هنری در سطح شهر تهران است. خدمات فرهنگی شامل کتابخانه عمومی، مسجد، مجتمع‌های فرهنگی هنری، سینماها، سالن‌های تئاتر، موزه‌ها، فرهنگ‌سراها، خانه‌های فرهنگ و نظایر آنها می‌توانند مورد اتکا قرار گیرند. فضای شهری به ترکیبی گفته می‌شود که از فعالیت‌ها، بناهای مختلف فرهنگی، اجتماعی، اداری، تجاری و مانند آن و عناصر و اجزای شهری به صورتی آراسته، هماهنگ و واجد نظم و زیبایی و بالطبع با ارزش‌های بصری تشکیل می‌شود و از نظر فیزیکی دارای بدنه‌ای محصورکننده است. به عبارتی فضای شهری جزئی از یک شهر است که به‌عنوان عرصه عمومی، تجلی‌گاه فعالیت‌های شهری است. فضای شهری می‌تواند با ساختار کالبدی و کارکرد اجتماعی‌اش عرصه مطلوبی برای رشد و بالندگی جامعه مدنی ارائه دهد.

فضاهای فرهنگی بخشی از هویت فرهنگی هر جامعه را ترسیم می‌کند. شهر تهران از دیر هنگام به عنوان پایتخت و مرکز حکومت‌ها مورد توجه خاص حکمرانان بوده و باعث شده ساختمان‌ها و فضاهایی که در آن بنا شده به عنوان میراث فرهنگی و تاریخی، یکی از اساسی‌ترین ارکان هویت فرهنگی شهر و تاریخ گذشته را به نمایش گذارد. آنچه از گذشته بر جای مانده میراث فرهنگی است که در نقش بناهای تاریخی شاهد آن هستیم. شهرداری تهران طبق قانون خود را موظف به احداث فضاهای فرهنگی و یا کمک به بخش خصوصی در راستای ایجاد این فضاها می‌داند، تا سقف استاندارد و نیاز جامعه را در این خصوص برآورده کند. قوانین برنامه‌های سوم و چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، مدیریت شهری را جزء متولیان اصلی و جهت‌بخش به تاریخ و فرهنگ جامعه و حفظ و نگهداری و بهره‌برداری و احداث اماکن فرهنگی می‌داند. هر سال بودجه قابل توجهی به موضوع فضاهای فرهنگی و اجتماعی اختصاص می‌یابد و در عین حال کمبود فضاهای فرهنگی مشهود و غیر قابل انکار است. سیاست شهرداری در جهت سوق دادن این مهم در حوزه بخش خصوصی است. زیرا تنها خیل عظیم نیروی انسانی و سازمان‌های غیر دولتی و منابع مادی مردمی است که از عهده کمبودها بر می‌آید. به ویژه ساخت مساجد، حسینیه‌ها، حوزه‌های علمیه، مراکز زیارتی، سینما و تئاتر نیازمند حضور بخش خصوصی است.