مادرم تا آخرین لحظه زندگی‌اش قبول نکرد که احمد شهید شده

وی ادامه داد: احمد برای اینکه مادر را راضی کند، می‌گفت برای تبلیغ می‌روم و خطری تهدیدم نمی‌کند، خیالتان راحت باشد من لیاقت شهادت را ندارم. احمد پیش از شهادت می‌دانست که شهید می‌شود، سندش دست‌نوشته‌های شهید در دفترچه خاطراتش است. نماز شبش ترک نمی‌شد و حتی در دفترچه خاطراتش نوشته بود که خدایا مرا به خاطر اینکه در نماز شب تعلل می‌کنم، ببخش. بسیار سر به زیر و آرام بود و فامیل و بستگان او را خیلی دوست داشتند. همیشه آرام صحبت می‌کرد، متواضع و کم رو بود و اگر کسی تکالیف شرعی‌اش را به خوبی انجام می‌داد تشویقش می‌کرد. به پدر و مادرم احترام زیادی می‌گذاشت و روی این موضوع بسیار مقید بود، به خاطر همین پدر و مادرم نیز او را خیلی دوست داشتند. احمد طلبه حوزه علمیه حضرت ولی‌عصر (عج) در خیابان سیروس بود و در محضر شاگردان آیت‌الله امجدی بنابی درس می‌خواند. قبل از اینکه به سمت طلبگی برود از همان دوران دبیرستان حال و هوای جبهه در سرش بود، طوری که واژه‌ها توان وصف اشتیاقش را ندارند. شهادت مثل نوری او را در برگرفت.

برادر شهید درباره آخرین اعزام او به جبهه گفت: آن زمان ما در محله پونک ساکن بودیم و در حیاط چند پله داشتیم. روی پله ایستاده بود و با هم صحبت می‌کردیم. وقتی می‌رفت لبخند به لب داشت. چند روز بعد از اعزامش تماس گرفتند و خبر شهادتش را دادند. آخرین تصویری که همرزمانش از او دیدند، این بود که دستش مجروح شده و در حال بستن عمامه به دستش بود. دیگر از آن روز خبری از احمد نشد.

وی ادامه داد: مادر تا آخرین روز زندگی‌اش شهادت احمد را قبول نکرد. اگر نگوییم همه مادران شهدای مفقودالاثر اما با قاطعیت می‌توان گفت اکثر آنها تا آخرین لحظه حیاتشان در انتظار بازگشت و یا رسیدن خبر جدیدی از فرزندشان هستند. مادرم تا آخرین لحظه زندگی‌اش قبول نکرد که احمد شهید شده. فکر می‌کرد اسیر شده و روزی باز می‌گردد. حتی سنگ مزاری را که در بهشت زهرا (س) به اسم شهید دادند، قبول نکرد. با این همه هم پدر و هم مادر همیشه از شهادت برادرم با افتخار یاد کردند و گفتند افتخار می‌کنیم چنین فرزندی را تربیت و تقدیم اسلام کردیم.

در پایان این دیدار با اهدای لوح تقدیر و نشان ویژه‌برنامه «ستارگان پرفروغ» از برادر شهید جاویدالاثر احمد عزیزی اصل تجلیل شد.