ساده زیستی بیت امام (ره) در جماران از زبان نیروی تاسیسات ایشان

آن موقع حضرت امام(ره) می‌گفتند مردم ما خوب هستند. همین الان می‌بینید که مردم به افراد دیگر و برای اسلام کمک می‌کنند. امام(ره) آن زمان با مسئولان هم صحبت می‌کرد و به آنها سفارش می‌کرد که قدر مردم را بدانید. نه تنها ایشان، مقام معظم رهبری هم حرفشان همین بوده که ما هر چه داریم از مردم داریم. حضرت امام(ره) در همه سخنرانی‌هایشان می‌فرمودند که مردم ولی‌نعمت ما هستند، مردم صاحب این انقلاب هستند.  این یک حقیقتی بود. این مردم انقلاب کرده بودند و حضرت امام(ره) هم احترام زیادی برای مردم قائل بودند.

من به یاد دارم که در یک دیدار خصوصی که حضرت امام(ره) دعوت کرده بودند، آقای امام جمارانی و صاحبان منازل بودند که بنده هم در خدمتشان بودم. ابراز تأسف شدیدی می‌کردند از حادثه‌ای که برای چند نفر ایجاد شده بود که من خیلی ناراحت هستم و در ملاقات‌هایی که صورت گرفته این طور که شنیدم چند نفر آسیب دیدند. می‌فرمودند که من به این محل آمدم برای شما مردم جماران خیلی مشکل ایجاد شده و حتی برای این صاحبان منازل. ایشان به شدت ابراز ناراحتی می‌کردند. 

زمانی که حضرت امام(ره) به جماران تشریف آوردند، ما هر چه که بودیم چندین برابر بهتر شدیم. صحبت‌ها و نصیحت‌هایشان و رفتاری که با مردم و مسئولان داشتند، در ما هم اثرگذار بود هم از نظر فرهنگی هم از نظر مذهبی.  در آن دوران مردم جماران با شادی زندگی می‌کردند. به این نتیجه رسیدند که چون حضرت امام(ره) در نزدیکی منازلشان سکونت دارند، نور ایشان و بوی ایشان در محل هست. من فکر می‌کنم ورود حضرت امام(ره) یک بخشی است و حضور ایشان بخش طولانی‌تری است که خیلی زیباتر و بهتر بود. از این نظر که ما همه مردم و مسئولان را می‌دیدیم و از نزدیک شاهد شادی‌ها و ناراحتی‌ها بودیم.

روزی در مغازه خود در جماران نشسته بودم. زنگ زدند که  با لوازمت به منزل حضرت امام(ره) بیا. لوازم را برداشتم و بالا رفتم. آقای کفاش زاده که یکی از مسئولان دفتر حضرت امام(ره) بودند، به من گفتند عباس آقا فوری این چراغ‌ها را بگذار پایین و این حباب‌ها را به جای آنها نصب کن. تعجب کردم، چون این چراغ‌ها که نصب بود چراغ‌های زیبایی  بود، چرا باید آنها را بردارم و این حباب‌ها را بزنم؟ چراغ‌هایی را که با ورود ایشان نصب کرده بودن پایین آوردم و حباب‌های قبلی را نصب کردم. چراغ‌های حباب حمامی بود که در قدیم در تمام حمام‌ها دیده می‌شد. یک چراغ گرد شیشه‌ای بود با پایه، که ما همه را نصب کردیم و آن چراغهای زیبا را جمع کردیم. وقتی کارم تمام شد آمدم دفتر حضرت امام(ره) سؤال کردم که من همه کارها را انجام دادم، ولی این چه کاری بود؟ فاطمه خانم در حیاط بود، از ایشان پرسیدم فاطمه خانم این چراغ‌هایی که عوض کردم چه ایرادی داشتند؟ گفتند حضرت امام(ره) از پله‌ها بالا آمدند و چراغ‌ها را دیدند و گفتند این تجملات را جمع کنید. ببینید دید امام(ره) به چه صورتی بود که در مدتی که در آنجا برای مطالعه و روزنامه خواندن تشریف می‌بردند، به محض اینکه می‌بینند چراغ‌ها عوض شده دستور دادند که ما اهل تجملات نیستیم و اینجا منزل ما نیست، فوراً اینها را عوض کنید. 

قبل از انقلاب مسئولان دیگر هم جماران بودند، ولی حضور حضرت امام(ره) در جماران تأثیر متفاوتی داشت.  کسی که دنیا را به لرزه می‌انداخت، به یک محله کوچک همچون جماران آمد که ۷۰۰ تا ۸۰۰ سال قدمت دارد و در یک ده کوچک ساکن شد. یک مرد بزرگ، یک شخصیت والا و رهبر بزرگ جهان اسلام در این منطقه در یک اتاق محقر و کوچک سکونت می‌کند و برای کل دنیا حرف می‌زند. مثلاً حضرت امام(ره) لرزه‌ای به تن گورباچف انداخت که تکرارنشدنی است. مگر می‌شود به گورباچف چنین حرفی زد؟ اینکه بگویند دیگر فاتحه‌تان خوانده است و چند سال بعد همه دیدند که این اتفاق افتاد. 

ما هم مثل مسلمانان جهان در فکر این بودیم که حضرت امام(ره) حالشان چطور است. در بیمارستان بودند و پیگیر بودیم. گاهی جلوی بیمارستان می‌رفتیم و حالشان را می‌پرسیدیم. مسئولان می‌آمدند و از آنها سؤال می‌کردیم که حضرت امام(ره) حالشان چطور است. به هر حال بخشی از سرنوشت بود. ما خودمان که در محل بودیم برای غسل ایشان شرایط را آماده کردیم. جماران روزهای سختی به خود دید. مردم جماران خیلی به امام(ره) علاقه داشتند و دو بار گریه مردم جماران از این جهت بود؛ یک بار از جهت خوشحالی بود که حضرت امام(ره) تشریف آوردند و یک بار هم رحلت ایشان که خیلی بیشتر از دیگران غمگین بودند.