معلمي آغازي كه پايان ندارد

هر مبدأ، مقصدي، هر آغازي، پاياني و هر آمدني، رفتني دارد. مهم آن است كه چگونه بياييم، چگونه بمانيم و چگونه برويم. اينك زمان رفتن فرا رسيده و ناقوس خاطره‌ها به صدا درآمده است. جغرافياي بزرگ و معطر تعليم و تربيت همچنان مشغول غرس كردن نهال‌هاي انديشه و هرس كردن رفتارهاي فرزندان خود است. بايد با عزمي راسخ و دلي مملو از عشق و اميد براي باغباني از بوستان تعليم و تربيت مهيا شويم؛ گل‌ها و درختان را به ما سپرده‌اند، پژمردگي گل‌ها و خشك شدن شاخه‌ها حكايت تلخي‌هاست! پس با عشق و اميد دل به كمند رسالت خطير بسپاريم و فضاي عرشي معلمي را از زنگار كج فهمي و تنگ‌نظري و ناامني پاك و چشم‌هاي انتظار را به نور ايمان و اخلاص منور كنيم. پس صادقانه و مخلصانه بر اصحاب لوح و قلم درود فرستيم و حريم قدسي قلم و كاغذ را از هر نوع خود آرايي و خودستايي منزه نگهداريم.
مدرسه كعبه دل‌هاي منتظر و عاشقي است كه براي چله‌نشيني قله انتظار، آذين‌بندي شده است. مدرسه سرزمين پاكي و پاكيزگي دلدادگي است. مدرسه ميعادگاه سفيران سعادت و بيداري امتند.

فرداي امروز كارنامه ما در معرض فرزندان اين مرز و بوم قرار خواهد گرفت. لوح و قلم و چشم و گوش رفتار ما را به تصوير خواهند كشيد. ما آمده‌ايم كه برويم، پس نگاهي به گذشته و نگاهي نيز به آينده كنيم و انديشه و رفتار خود را در مسير خدا اصلاح كنيم و باور كنيم كه عبوديت خالق و خدمت به خلق دو موهبت ارزشمند به برگزيدگان و نخبگان خلايق هستند!

آسمان تعليم و تربيت در انتظار ستارگان پرفروغ به چرخش درآمده است و ابرهاي معرفت براي بارش خود در انتظار فرمان خدايند.

چهره‌هاي معصوم را تكريم كنيم و باور كنيم كه بزرگترين سرمايه ما، ادب و اخلاص است كه با كمترين هزينه عايدمان مي‌شود. بارش باران قلم را غنيمت شماريم، صفحه وجود و جغرافياي دل را با نغمه‌هاي آسماني و ترنم قلم معطر كنيم. معلمي را با تعليم درآميزيم و باور كنيم كه معلمي، معلم است كه همواره متعلم باشد.

دوستان، همراهان، همرزمان، دانش‌آموزان عزيز؛

آنگاه كه پا به فرش مدرسه مي‌گذاريد، عرشيان به تو خيره مي‌شوند، آنان كه با نام خدا آمده‌اند و براي خدا تلاش كرده‌اند و گره از كار خلق خدا گشوده‌اند، مورد غبطه فرشتگان خدايند. خادمي را افتخار بدانيم و عاشقانه بر دستان عاشقي كه براي خدا مي‌نگارد، براي خدا مي‌انديشد و براي خدا سخن مي‌گويد، بوسه زنيم.

همراهان، همدلان و همسفران، قطار تعليم و تربيت در هر ايستگاهي، سواره‌ها و پياده‌هايي دارد. لحظه پياده شدن اين مسافر نيز فرا رسيده است. اينك كه به ظاهر از جمع صميمي و پر بركت، معطر و آسماني شما عزيزان فاصله مي‌گيريم، همچنان در انديشه برومندي نهال تعليم و تربيت خواهم ماند و همه تجربه، خاطره و توان خود را در دفاع از حريم قدسي تعليم وتربيت و به ثمر نشستن شجره طيبه عدالت و مهر و محبت بكار خواهم گرفت.

اي استاد، اي جويبار عشق در گلستان معرفت، اي ستاره هميشه فروزان تعليم و تربيت، اي ناقوس بيداري، اي سفينه نجات، اي سفير سعادت، اي بانك اذان امت، اي چراغ هدايت خدا در زمين، اي پيشاهنگ حركت، اي مسيح هر امت، اي بارش باران معرفت در سرزمين انديشه، اي چشم صفا و محبت، اي مظهر مهر و وفا، اي آيت لطف و عطا، اي معلم، تو را دوست مي‌داريم.

سعيده ساجدي نيا