شيوا در گفتوگو با خبرنگار شهر پيرامون معماري ملي اظهار داشت: استفاده از بافتهاي سنتي در معماري معاصر، بستگي به ميزان هوشمندي هنرمند دارد. معمار بايد بتواند فرم را نگه دارد و از متريال جديد نيز استفاده کند. متاسفانه اين توانايي امروز کمتر ديده ميشود و ساختن برجها و پاساژهاي آلومينيومي که مد شده، ما را خسته کرده است و متاسفانه شهرداري کنترلي به لحاظ نوع نگاه و فرهنگ، بر اين ساختمانها ندارد.
وي با تاكيد بر مراقبت از بافتهاي سنتي گفت: بافتهاي سنتي، ميراث فرهنگي ما هستند و صد در صد بايد حفظ شوند. اگر ما بتوانيم پلاستيسيته معماري کوير را با عملکردهاي امروزي و متريال امروزي بياميزيم و بتوانيم روح آن را حفظ کنيم، طبيعتا طي چند سال، معماري خاص خودمان بهوجود ميآيد.
اين طراح تصريح كرد: فكر ميكنم معماري امروز تهران تحت تاثير دوبي است. نقشهايي روي نماها رفته است؛ ولي معماري ملي، استفاده از نقوش ايراني و ملي نيست. معماري، حجم و ارتباط آن با فرمها است. فرمهايي چون بادگير و طاق (آرك)، از ابتدا به معماري ايراني تعلق داشته است.
شيوا گفت: به طور کلي دو گونه از معماري، در شهر مشهود است؛ گونهاي از معماري که مردم با آن پيش ميروند و نوعي از معماري که بهوسيله معماران، طراحي ميشود و کلاسيکتر است.
وي ادامه داد: آنچه ما تحت عنوان معماري ملي در تهران داريم، در ساختمان وزارت دادگستري و پستخانه و باغ ملي خلاصه شده است که يافتههاي خودمان هم نيست و تحت تاثير معماري آن زمان آلمان، به معماري دولتي ما منتقل شده است.
اين گرافيست افزود: معماري کويري و معماري روستايي ما بسيار خالصتر و ايرانيتر است. ما بايد کارهايي نظير طراحيهاي آقاي ديبا را بيشتر انجام بدهيم. ساختمان موزه هنرهاي معاصر، تحت تاثير کاهگليهاي خودمان است.
وي تاكيد كرد: بايد کوششي از سوي جامعه مهندسان برنامهريزي شود تا ظرف 40 سال، کاراکتر خاصي در معماري ما ايجاد کند. بايد يك منبع دولتي، يک گروه تحقيقاتي به اين منظور تشکيل دهد تا نتيجه اين تحقيقات منجر به يک معماري خاص ايران شود.
قباد شيوا طراح و گرافيست، در سال 1319 در همدان متولد شد. وي در سال 1345 در رشته نقاشي از دانشگاه تهران، دانشکده هنرهاي زيبا فارغالتحصيل شد و پس از سالها تجربه عملي در زمينه گرافيک، فوق ليسانس خود را از دانشگاه pratt شهر نيويورک در سال 1359 اخذ کرد.
شيوا طي چندين دهه فعاليت هنري، با خلق آثار بديع توانست به نوعي گرافيک با ويژگي ايراني دست يابد و آن را به دنيا معرفي کند و به دليل همين ويژگي، آثار وي در موزههاي مختلف جهان و مجموعههاي بينالمللي جاي گرفته است.