مرگ شيرين تر از عسل

خداوند يتيم ها را خيلي دوست دارد. مخصوصاً اگر فرزند شهيد باشد پيامبر (ص) فرمود: «کسي که از روي مهر و محبت بر سر يتيمي دست بکشد در بهشت همسايه من خواهد بود.» وقتي دشمنان اسلام امام حسن (ع) را زهر دادند، امام حسين (ع) سرپرستي فرزندانش را بر عهده گرفت. امام حسين (ع) قاسم را خيلي دوست داشت و در نزد خودش او را تربيت کرد.



در کربلا حضرت قاسم (ع) نوجواني 13 ساله بود. شب عاشورا امام حسين (ع) به يارانش فرمود: «فردا همه مردان کشته خواهند شد.» حضرت قاسم (ع) جلو آمد و پرسيد: عموجان آيا من هم کشته خواهم شد؟ امام حسين (ع) فرمود: «آيا مرگ در کام تو چگونه است؟» جواب داد: «شيرين تر از عسل».



حضرت قاسم (ع) نشان داد که تربيت شده خاندان پيامبر (ص) است. او مي داند که مرگ در راه خدا عزت و سربلندي است. روز عاشورا که از ظهر گذشت؛ چندبار اين نوجوان از امام حسين (ع) اجازه ميدان رفتن خواست؛ اما کشته شدن اين نوجوان براي امام حسين (ع) سخت بود؛ تا اينکه حضرت قاسم (ع) خودش را روي پاهاي عمو انداخت و التماس کرد. عموجان اجازه بده جانم را فدايت کنم! امام حسين (ع) اجازه داد.



حضرت قاسم (ع) عاشقانه سوار بر اسب شد و به مصاف دشمن رفت. فرياد زد؛ هر کس مرا نمي شناسد، من فرزند حسنم، همان کسي که فرزند پيامبر بزرگ است! حضرت قاسم (ع) مثل شير مي خروشيد و مي جنگيد تا اينکه به زمين افتاد.




در جنگى دلاورانه به شهادت رسيد. هنگامى كه بر زمين مى‏افتاد، عمويش ابا عبد الله(ع) خود را به بالين او رساند ولى او در حال جان دادن بود. پيكر او را آورد و كنار شهداى اهل بيت قرار داد. در زيارت ناحيه مقدسه كه از زبان امام زمان(ع) است، نام او همراه با سلام حضرت مهدى بر او بيان شده و اشاره به كيفيت رفتن سيد الشهدا(ع) به بالين او و نفرين قاتلان قاسم شده است:«السلام على القاسم بن الحسن بن على، المضروب هامته المسلوب لامته، حين نادى الحسين عمه فجلى عليه عمه كالصقر و هو يفحص برجليه التراب، و الحسين يقول : بعدا لقوم قتلوك و من خصمهم يوم القيامة جدك و ابوك، ثم قال:

عز و الله على عمك ان تدعوه فلا يجيبك، او ان يجيبك و انت قتيل جديل فلا ينفعك، هذا و الله يوم كثر واتره و قل ناصره.» برادر ديگر حضرت قاسم، به نام ابو بكر بن حسن نيز كه هر دو از يك مادر بودند، در كربلا به شهادت رسيد.