-
- |
-
- |
-
- |
-
- |
-
دوشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۴۰۳
ساعت : ۱۹:۱۰
ساعت : ۱۹:۱۰
به گزارش «شهر» شايد وقتي «ميرزا ابراهيم‌خان صحاف‌باشي» با فکر نمايش فيلم، حياط پشتي دکان آنتيک فروشي‌اش را- در خيابان لاله‌زار- آب و جارو مي‌کرد، تصور اين را هم نداشت که آغاگر چه تحول بزرگي است، اما يک سال بعد اولين سالن عمومي سينما را در همان نزديکي، در خيابان چراغ گاز باز کرد و به همين سادگي خيابان لاله‌زار شد شانزه ليزه تهران.
پس از آن، سالن‌هاي سينما با وجود امکانات ابتدايي و صامت بودن، تا مدت‌ها کسب و کار تئاتري‌ها را از رونق انداخت و چه طعم تلخي داشت چشيدن پيشرفتي به اسم سينما در کام هنرمندان هنرهاي نمايشي پيشين. اما روال همين طور ادامه نيافت، سياست و اعتقادات مردم از کودتاي 28 مرداد تا چند سال پس از پيروزي انقلاب اسلامي بناي ناسازگاري با هنر هفتم برداشت تا سرانجام با پيام امام خميني (ره) مبني بر اينکه «ما با فحشا مخالفيم، با سينما مخالف نيستيم» دوباره دوستي مردم و سينما آغاز شد.
هم‌اکنون پس از گذشت بيش از 3 دهه از انقلاب اسلامي، سينما مسير پر پيچ و خمي را طي کرده است و هم‌اکنون هنر هفتم يک هنر–صنعت شناخته مي‌شود که افراد با هدف‌گذاري‌هاي معين از آن بهره مي‌برند اما فيلم‌هاي سينمايي نرم‌افزار اين ابر صنعت دنيا هستند و در يک طرف ديگر معادله سخت افزاري سينمايي جاي مي‌گيرد که مهم‌ترين آن‌ها سالن‌هاي نمايش فيلم و پرده اکران است.
«اميرحسين علم‌الهدي» کار‌شناس امور اکران و مدير تبليغات و پخش حوزه هنري در اين باره مي‌گويد: طبق آمار جهاني در دنيا براي هر 10 هزار نفر يک سالن سينما تعريف شده، اما در ايران براي 300 هزار نفر يک سالن سينما وجود دارد و اما در تهران به عنوان پايتخت کشور 30 تا 35 سالن سينماي فعال و حدود 90 تا 95 پرده نمايش وجود دارد که شامل سينماهاي پرديس‌هاي سينمايي، سينماهاي مدرن، ممتاز، درجه يک و دو است.
وي درباره تعداد صندلي‌هاي اين سالن‌هاي سينما نيز مي‌گويد: به طور ميانگين 45 تا 50 هزار صندلي در سينماهاي تهران وجود دارد که تنها 15 تا 20 درصد اين تعداد صندليها استاندارد است.
با اين توضيحات علم‌الهدي اگر تعداد کل صندليها را 50 هزار فرض کنيم و درصد صندلي‌هاي استاندارد را هم 20 درصد لحاظ کنيم، 10 هزار صندلي استاندارد خواهيم داشت.
حال اگر بخواهيم بر اساس اين رقم و جمعيت 12 ميليوني پايتخت، حسابي سرانگشتي داشته باشيم، به اين نتيجه مي‌رسيم که به طور ميانگين براي هر 1200 تهراني يک صندلي استاندارد سينما وجود دارد. اين آمار مي‌تواند براي سينمايي که به تازگي صاحب سازمان سينمايي شده، آمار قابل تأملي باشد.
اين تنها گزارشي آماري از وضعيت سخت‌افزاري سينماهاي فعال پايتخت است و ما بايد در نظر بگيريم که بسياري از شهرستان‌هاي کشور يا اصلا سالن سينما ندارند و يا اينکه فاقد امکانات اوليه هستند.
بسياري از سالن‌هاي سينما در تهران به لحاظ صدا و تصوير کيفيت خيلي پاييني دارند و مخاطب با تماشاي يک فيلم در اين سالن‌ها، تا چند ماه قيد تماشاي همه فيلم‌هاي روي پرده را مي‌زند.
با توجه به افزايش بهاي بليت در پرديس‌ها و سينماهاي ممتاز و قابل دسترس بودن فيلم‌هاي روي پرده پس از چند ماه با هزينه کمتر، مطمئناً جمعيت مخاطب بيشتري به سمت سالن‌هاي معمولي درجه ا و 2 سينما مي‌روند و در اين ميان شايد بهتر باشد فکري اساسي به حال صندليها، نور، صدا و پرده اکران سالن‌هاي سينما کرد، چرا که در غير اين صورت ممکن است تغيير کابري سالن‌هاي سينما تبعات ناخوشايندتري را در بر داشته باشد.
منبع: فارس
