این نویسنده و پژوهشگر به مناسبت روز بزرگداشت مولوی (هشتم مهر) گفت: ویژگی بنیادین و ساختاری در سروده‌های مولانا آن است که این سروده‌ها سرشتی ناسازوارانه یا پارادوکسیکال دارند و مولانا سخن‌وری است که بیش از هر سخن‌ور دیگر توانسته است دو ناساز آشتی‌ناپذیر را باهم بپیوندد و در آمیزد؛ اندیشه و انگیزه را.
او افزود: در سروده‌های مولانا دو گونه از سخن پارسی پیوندی ژرف و بنیادین با یکدیگر می‌یابند و در هم می‌تنند؛ سروده‌های اندیشه و سروده‌های انگیزه.
به گفته این استاد دانشگاه، برترین نمونه این‌گونه سخن در رازنامه شگرف مولانا (مثنوی) پدیدار شده است و مثنوی از سویی شاهکار اندیشه است و مولانا در آن رازها، آموزه‌ها و کردارهای نهان‌گرایانه و درویشانه را با خوانندگان و خواهندگان در میان می‌گذارد و از دیگر سوی به شگفتی سخن او شورانگیز است و شررخیز.
دکتر کزازی مثنوی را شاهکاری دانست که در جهان بی‌مانند است و کتابی است اندیشه‌یی که سرشار از انگیزه است و گفت: پاره‌ای از بیت‌های مثنوی با بیت‌های مولانا در دیوان شمس پهلو می‌زند.
این پژوهشگر یادآوری کرد: پی در پی مولانا در آن‌چه می‌اندیشد و می‌سراید، دامن شکیب از دست می‌دهد و به قلمروهایی رازآلود از ناخودآگاهی راه می‌برد و جهان جاودانه هنر را می‌کاود و می‌پیماید و از این‌روی اندیشه وی بستری می‌شود برای انگیزه.
او مثنوی را خم‌خانه مستی‌ها خواند و ادامه داد: آن‌چنان که مولانا خود در دوبیتی "این نفس جان دامنم برتافته‌ست، بوی پیراهان یوسف یافته‌ست" آورده است، به هنگام سرودن مثنوی دم به دم، جان سرمست شوریده بی‌تاب و ناآرام امان او را برمی‌تابد، آن‌چنان که گویی بوی پیراهن یوسف را یافته است.
