به گزارش شهر، زكريا يازرلو، رييس سازمان آموزش و پرورش شهر تهران كه دوشنبه شب در مراسم ضيافت نور و در حضور وزير آموزش و پرورش و معلمان نمونه شهر تهران گزارش عملكرد اين طرح را ارائه مي‌كرد، در حالي از تجهيز كمتر از 15 درصد مدارس پايتخت به فناوري رايانهاي خبر داد كه به‌نظر مي‌رسد استان و شهر تهران، در اين زمينه بهترين وضعيت را در كشور داشته باشد.
يازرلو در اين مراسم گفت: روش‌هاي سنتي ديگر جوابگوي آموزش امروز نيست و آموزش و پرورش سعي دارد، بقيه مدارس شهر تهران را كه به فناوري رايانهاي مجهز نيستند نيز به تدريج به اين فناوري مجهز كند.
او البته اشاره نكرد كه «تجهيز تدريجي» مدارس پايتخت به سيستم‌هاي رايانهاي تا چه زماني به طول خواهد انجاميد. آن هم در شرايطي كه اصل طرح تجهيز مدارس كشور به رايانه از مهرماه 1381 آغاز شده است.
طرح يادشده البته از همان ابتدا با مشكل تكراري كمبود منابع مالي روبرو بود؛ به همين دليل برخي پيشنهاد واگذاري سيستم‌هاي رايانهاي مستعمل سازمان‌هاي ديگر به آموزش و پرورش را مطرح كردند تا اين رايانه‌ها بعد از بهسازي و ارتقا در مدارس مورد استفاده قرار گيرند. اما اين پيشنهاد از سوي مشاور اجرايي وقت طرح فناوري اطلاعات و ارتباطات وزارت آموزش و پرورش، غيركارشناسي خوانده شد؛ چراكه به عقيده او «مدارس داراي منابع محدودي هستند، بنابراين نبايد تجهيزاتي در اختيار مدارس قرار گيرد که اين منابع محدود صرف تعمير و به‌روزآوري رايانه‌هاي مستعمل شود!»
بدين ترتيب، روند تجهيز مدارس كشور به‌دليل مشكلات مالي فراوان، بسيار كند و تدريجي پيش رفت؛ تا آنكه در سال 1386 سرانجام وزارت آموزش و پرورش به اين فكر افتاد كه طرح تازه‌اي براي سرعت بخشيدن به اين روند دراندازد.
طرحي به نام «كرسي» كه بر اساس آن، اين وزارتخانه قراردادي با سازمان نظام صنفي رايانهاي كشور امضا كرد. به موجب اين طرح، كه اجراي آن از اسفندماه 1386 آغاز شد، وزارت آموزش و پرورش با پرداخت ماهيانه يكهزار تومان به ازاي هر 14 دانش‌آموز، طي قراردادي سه‌ساله صاحب يك دستگاه رايانه مي‌شود.
به گفته محمد نصراللهي، يكي از اعضاي سازمان نظام صنفي رايانهاي كشور، اين طرح با نگاهي به اقدامات گذشته آموزش و پرورش در توزيع رايانه و با توجه به اهميت سند چشم‌انداز 20 ساله تهيه شده و كاملا عملي بود.
بر اساس طرح «كرسي» كه در امتداد طرح «هر ايراني يك رايانه» تعريف شد، تجهيز رايانهاي تمامي آموزشگاه‌هاي ابتدايي، راهنمايي و دبيرستان‌هاي دولتي و غيرانتفاعي سراسر كشور در دستور كار قرار گرفت، اما اولويت با مدارس دولتي بود.
در نتيجه اين طرح و طرح‌هاي قبلي بود كه در ارديبهشت 1387، 400 مدرسه تهران با حضور دو وزير آموزش و پرورش، و ارتباطات و فناوري اطلاعات، جشن تجهيز به آزمايشگاه رايانه را برگزار كردند.
با اين حال، به اذعان رييس سازمان آموزش و پرورش شهر تهران، اكنون كه در شهريور 1388 قرار داريم، تنها 1000 مدرسه از مجموع 7000 مدرسه تهران به فناوري رايانهاي مجهز شده‌اند و دانش‌آموزان بيش از 85 درصد مدارس پايتخت بايد همچنان در انتظار آزمايشگاه‌هاي رايانه بمانند. به گفته يك كارشناس آموزش و پرورش، سرانه رايانه در مدارس کشور يک دستگاه به ازاي هر 48 دانش‌آموز است. (اين سرانه در کشورهاي غربي يك رايانه به ازاي هر 18 دانش‌آموز است!)
با سرعتي كه اين روند دارد، معلوم نيست تا وقتي كه سياست «تجهيز تدريجي مدارس به آزمايشگاه‌هاي رايانه» به نتيجه برسد، چه تعداد دانش‌آموز از مدارس فارغ‌التحصيل شده باشند. شايد اصلاً تا زمان پايان اين طرح، فناوري‌هاي جديدي جايگزين رايانه‌ها شده باشند!
