«پرويز براتي»،مترجم و روزنامه‌نگار در گفت‌وگو با خبرنگار شهر با بيان اين مطلب گفت: وقتي كتاب«صد سال تنهايي» ماركز منتشر شد،بعضي براين بودند كه «واهمه هاي بي‌نام و نشان» غلامحسين جادويي پيش‌تر از كتاب ماركز منتشر شده اما نبايد فراموش كرد كه اگرچه شباهت‌هايي ميان سه‌گونه ادبيات شگرف، رئاليسم جادويي و ادبيات علمي-تخيلي وجود دارد اما اين سه،متفاوت با يكديگرند.در عجايب‌نامه‌ها با يك سري امور فراطبيعي رو‌به‌رو هستيم؛ نه قانوني دستكاري و نه قانوني به جمع قوانين اضافه مي‌شود.
وي عجايب‌نامه را يك شكل ساده بيان ادبي دانست و افزود:بعضي حكايات،لطيفه‌ها،ترانه‌ها،دعاها و... را مي‌توان در شمار عجايب نامه‌ها به شمار آورد در هرحال در كتاب«عجايب ايراني» ،كتاب‌هاي قرن پنجم تا نهم هجري قمري مورد بررسي قرار گرفته است.چون از قرن 9 به بعد،اگر عجايب‌نامه‌اي هم باشد،اصالت ندارد.
«عجايب ايراني» در هفت فصل تنظيم شده كه در نخستين فصل به پيدايش سنت عجايب نويسي و زمينه پيدايش عجايب‌نامه‌ها مي‌پردازد.نقش سنت ترجمه در ايران،عجايب‌نامه‌ها و هستي‌شناسي ايراني و... از جمله مباحثي است كه در اين كتاب به آن پرداخته شده است.
