به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران؛ زانوسی در این کارگاه با صحبت در خصوص اینکه آیا ساختاری به نام فیلم شهری وجود دارد یا خیر اظهار کرد: من خودم فرزند شهر هستم و شهر را خیلی دوست دارم، خانواده پدری من هم در کار ساخت و ساز بوده اند و من هم فکر می کردم که خیلی طبیعی است من هم فیلمساز شهری شوم!
وی ادامه داد: اما در میانه دهه 50 تصمیمم را گرفتم، روزهای تلخی بود و لهستان تحت سلطه شوروی بود. در آن زمان بناها و ساختمان های با معماری های بزرگ ساخته می شد. بناهای بزرگی که مردم را تحت تاثیر قرار می داد و به آن ها اینگونه بیان می کرد که شما خیلی کوچک هستید.
این کارگردان در ادامه صحبت های خود در خصوص آن سالها متذکر شد: در آن زمان سیاستمدارها فکر می کردند کمونیست تا ابد باقی می ماند، سقف های خیلی بلندی داشتند و افراد محدودی هم به آن ها دسترسی داشتند، اما چند سال بعد از مرگ استالین، همه چیز تغییر کرد و آپارتمان ها جای خانه‌هایی با سقف های بلند را گرفت. ناگهان همه چیز عوض شد! فناوری ارزان قیمت را وارد کردند و همه خانه ها شبیه به یکدیگر شدند.
این کارگردان در ادامه به ذکر جزئیاتی از زندگی خود پرداخت: از کودکی قرار بود معمار باشم و به این شکل بزرگ شده بودم. پدرم خودش معمار بود و من را به شهر می برد و سازه های استالینی را به من نشان داده و توضیح می داد که چرا این سازه ها خوب نیستند و ترویج دهنده زندگی بورژواری محسوب می شوند. اما بعدها من به این فکرکردم که باید این ساختمان ها را بسازم و بعد دست بچه ام را بگیرم و بگویم من این را ساخته ام؟ چنین چیزی را نمی خواستم و به همین دلیل رفتم فیزیک خواندم.
وی ادامه داد: روستا به ذاته محل راکدی است ولی شهر محلی برای رشد به حساب می آید. اگر دقت کرده باشید در میان جانواران فقط عنکبوت ها هستند که شهر می سازند و اگر انسان بر اثر بمب هسته ای از بین برود، فقط عنکبوت ها هستند که شهرسازی را ارئه می دهند، البته در مقیاسی کوچکتر!
این کارگردان همچنین عنوان کرد: اگر به زندگی شهری نگاه کنیم، روابط بیشتری وجود دارد، نسبت به روستا همسایه های بیشتری دارید و تبادل اطلاعات و خدمت رسانی بیشتری صورت می گیرد اما در عین حال روابط پیچیده تر می شوند.
وی ادامه داد: وقتی تاریخ اروپا را نگاه می کنیم حتی در عصر باستان هم زندگی شهری رواج داشته است. اما اکنون شهرهای بزرگی هستند که دیگر قابل زندگی نیستند؛ توکیو، پکن، استانبول، شیکاگو، لس آنجلس، جاکارتا، بمبئی، لندن، سائوپائولو از جمله شهرهایی است که زندگی در آن ها مانند کابوس است.
زانوسی همچنین گفت: در کنار این موارد شهرهایی هم داریم که اندازه انسانی شأن را حفظ کرده اند و باید با عشق نگاهشان کرد. پراگ، برلین، بارسلونا، مادرید، سن پطرزبورگ از جمله این شهرها هستند. اما در نهایت در شهر بزرگتر ارتباط انسان‌ها با یکدیگر کمتر شده و در شهرهای بزرگ انسان ها تنها شده اند.
وی در بخش دیگری از صحبت های خود گفت: سالن های سینما در حال نابودی هستند و مجموعه های سینمایی جای آن را می‌گیرد من می دانم در ایران هم مانند خیلی از کشورهای دیگر تکنولوژی لازم برای دیدن فیلم در خانه را دارید و هر فیلمی که دوست داشته باشید را می توانید تماشا کنید. با این حال اگر در خانه در حال تماشای فیلم باشید، تجربه‌ای تنها از فیلم را بدست می آوریدو دیگر نمی توانید تجربه ای با دیگران در سالن سینما را داشته باشید به همین دلیل است که در سریال های امریکایی در صحنه های خنده دار صدای افراد دیگری را روی سریال می شنوید.
این کارگردان لهستانی همچنین عنوان کرد: مسئله دیگری هم هست به نام سینمای درخواستی یا سینمای نبش خیابان؛ در این روش شما می توانید فیلم مورد علاقه خود را چند روز زودتر سفارش دهید و بعد با جمعی از دوستانتان به تماشای فیلم بنشینید، همچنین برنامه سینماها به صورت آنلاین نیز وجود دارند.
وی همچنین عنوان کرد: مشکل بزرگ در اروپا این است که آن ها علاقه ای به روایت داستان ندارند. مشکلی که داریم سندرم پست مدرن است و می‌گویند روایت کردن ممکن نیست. اما در زندگی روزمره همه مردم می توان داستان پیدا کرد و باید نگاه مشخصی به زندگی داشت که بتوان تعریف کرد. البته نگاه ویژه ای هم لازم است که مخاطب را همراه خودتان ببرید، به همین دلیل فیلم نباید مجموعه ای از رخدادها را نشان دهد، بلکه باید نقطه نظری هم داشته باشد تا بتوانید مخاطب را جذب کنید.
