به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران؛ جلسه نقد و بررسی فیلم «نزدیک‌تر» نخستین ساخته مصطفی احمدی شامگاه یکشنبه ۲ اسفند با حضور مصطفی احمدی کارگردان، پوریا ذوالفقاری منتقد، بهرام دهقانی تدوینگر، بهرام بدخشانی مدیر فیلم‌برداری و نازنین فراهانی بازیگر در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
مصطفی احمدی کارگردان این فیلم درباره نخستین ساخته اش گفت: فکر می‌کنم برای هر کارگردانی بهترین کار این است که فیلم سازی را با پرداختن به موضوعات و مسائلی که می‌شناسد شروع کند. در طی سال‌هایی که دستیار کارگردان حرفه‌ای در سینمای ایران بودم فکر می‌کردم روزی راجع به این آدم‌ها فیلم خواهم ساخت. قصه‌ای در باره آدم‌هایی که برایم عزیز بودند در ذهن داشتم.
وی ادامه داد: این آدم‌ها تعریف و جایگاه ویژه‌ای در زندگی من داشتند اما از جایی که در نوشتن تنبل هستم، دائم نگارش فیلم‌نامه را به تعویق می‌انداختم تا روزی که با خانم هستی بشروتنی درباره فیلم صحبت کردم و پس از ۲۰ روز طرحی کامل به من تحویل دادند. نگارش کامل فیلم نامه اما چندین ماه طول کشید.
مصطفی احمدی در ادامه افزود: از آقای توکلی خواستم در نگارش فیلم نامه همکاری کند و او پذیرفت و فرم فیلم نامه را به لحاظ تکنیکی ارتقا داد. من و خانم بشروتنی دائما به اتفاقات نمایشی رجوع می‌کردیم و راجع به آن‌ها حرف می‌زدیم تا ذهنمان را به هم نزدیک کنیم. من آدم متوسطی هستم و فیلم متوسطی می‌سازم و عاشق فیلم‌های متوسط فیلم‌سازها هستم. تفاوت تکنیکال این فیلم با فیلم‌های آقای توکلی این است که در فیلم‌های او اتفاقی در گذشته پیش آمده است و اثرات آن امروز نمایان شده است اما در فیلم من اتفاقی که در گذشته افتاده یک اتفاق عینی نیست، بلکه یک اتفاق ذاتی و حسی است. اثرات حضور یک فرد معتاد در خانواده متأسفانه برای ما بسیار آشناست.
احمدی اضافه کرد: در فیلم سعی شده درباره کلیت حرف بزنیم و این نظر شخصی من در فیلم‌سازی است که اولاً به سنت‌های نمایشی وفادار باشیم و دوم اینکه خیلی ارجاعات رئالیستی به اجتماع نداشته باشیم.
وی درباره لایه‌های پنهانی نخستین ساخته خود گفت: در این فیلم به دنبال لایه‌های پنهان نباشید و مانند یک ملودرام به تماشای آن بنشینید. من نباید بگویم که فیلم می‌خواست چه بگوید بلکه این وظیفه منتقدان و مخاطبان است، اگر لایه‌ای در فیلم وجود دارد آن را پیدا کنند. با این وجود من حسی از این آدم‌ها داشتم. ما می‌خواهیم بحث نمایشی داشته باشیم حالا اگر مخاطب مواجه‌های با یک موضوع اجتماعی نداشته باشد ما می‌توانیم بر اساس مبانی و نشانه‌ها تماشاگر را با این موضوع سوق دهیم.
احمدی در خاتمه صبحت خود گفت: نظر من این است که سینما قرار نیست همه چیز را آماده کند و تحویل مخاطب بدهد، بنابراین از فیلم نامه نویس و بازیگرانم خواستم تا این ریسک را انجام دهند تا همه چیز را در فیلم نشان ندهیم.
پوریا ذوالفقاری: نقطه جذابیت فیلم پایبندی آن به سنت‌های نمایشی است
پوریا ذوالفقاری منتقد میهمان درباره فیلم گفت: جذابیت این فیلم برای من ریشه داشتن آن در سنت‌های نمایشی است. این شب نشینی و دور هم جمع شدن و بعد آمدن آدمی از بیرون تا نگفته‌ها گفته شود و کینه‌ها به زبان بیاید و یک تلنگری به این جمع بزند و پس از آن اتفاقاتی مانند دومینو پشت سر هم جریان پیدا کنند، یک سنت نمایشی است و در سینمای ایران کم استفاده شده است.
این منتقد در ادامه افزود: کارگردان فیلم هوشمندانه چندین کار را به درستی انجام داده است، یکی اینکه وقتی نمی‌توانسته نوشتن فیلم‌نامه را انجام دهد آن را به فرد دیگری سپرده است. دوم اینکه از آدم‌ها و اتفاقاتی که با آن‌ها آشنا بوده است کار فیلم‌سازی را شروع کرد. سوم اینکه پس از سال‌ها دستیاری و تلاش در سطح حرفه‌ای سینما به سراغ فیلم‌سازی آمده است. پیمودن این مسیر درست باعث شده تا ما با فیلمی مواجه شویم که همه چیز آن درست است و یک فیلم اول خوب به حساب می‌آید.
ذوالفقاری اظهار داشت: درباره تک لوکیشن بودن فیلم باید بگویم اهمیت لوکیشن با فضای مناسب مهم است و پس از اینکه فیلم‌های زیادی بعد از فیلم درباره الی در ایران به صورت تک لوکیشن ساخته شد، خوشبختانه این فیلم موفق بود. تک لوکیشن بودن در فیلم خودش معنا دارد. در اینگونه کار مشورت گرفتن از تدوینگر و فیلم‌بردار پیش از آغاز کار بسیار مهم است.
این منتقد افزود: بازیگری در ایران وقتی یک بازیگر اکت‌های بیرونی زیادی دارد توسط مطبوعات دیده می‌شود اما این درست نیست. در سینمای ایران خیلی دیر متوجه توانایی‌ها و قابلیت‌های بازیگران می‌شویم و این به دلیل عوام‌زدگی و نگاه عوامانه‌ای است که مطبوعات ما دارند. خوشحالم که بازی خانم نازنین فراهانی بالاخره در این فیلم دیده شد.
نازنین فراهانی بازیگر فیلم گفت: از مطبوعات انتظار دارم نگاه ریزبین‌تر و حرفه‌ای‌تری به مقوله بازیگری داشته باشند.
وی اضاقه کرد: من سال‌ها بعد از ساخته شدن فیلم «صداها» منتظر بودم روزی آقای احمدی فیلم بسازد و من با ایشان همکاری داشته باشم. اینکه چگونه با نقش ارتباط برقرار می‌کنم برای من یک مسئله درونی و شخصی است و همواره سعی می‌کنم نقشی را که می‌خواهم بازی کنم بشناسم.
این بازیگر ادامه داد: ایفای نقش‌های درونی‌تر کار سخت‌تری است تا نقش‌هایی که عصبی هستند و سرو صدا دارند و... من این عدم توجه به ایفای نقش‌های درونی‌تر را از کم لطفی مطبوعات می‌دانم. همواره بازی‌هایی که بیرونی و پر سروصدا بوده مورد توجه بوده است. اما توقع من از مطبوعات و منتقدان این است که جور دیگری به بازیگری نگاه کنند و منتظر نباشند تا بازیگر با یک اکت بیرونی دیده شود.
بهرام بدخشانی: فضای فیلم به واسطه حضور مادر گرم است
بهرام بدخشانی فیلم بردار فیلم نزدیک‌تر گفت: از ابتدای ۲۳ سالی که آقای احمدی به عنوان دستیار در سینمای ایران حضور پیدا کرد با او همکاری داشتم و خوشحالم که به سینمای ایران یک کارگردان تکنیکی دیگر اضافه شد و ناراحتم از اینکه سینمای ایران یک دستیار حرفه‌ای را از دست داد زیرا ما که سر صحنه کار می‌کنیم متوجه می‌شویم که حضور یک دستیار حرفه‌ای و خوب چقدر ارزشمند است.
این فیلم‌بردار درباره فضای فیلم گفت: داستان فیلم روان پیش می‌رود اما قسمت ابتدایی فیلم که بیرون از خانه است فضایی تیره و تار دارد و قسمت دوم فیلم که در خانه است به واسطه حضور مادر گرم و روشن است و به محض ورود به خانه آرامش بر فیلم حس می‌شود.
بهرام دهقانی تدوینگر فیلم گفت: درباره ارتباط این فیلم با فیلم‌های آقای توکلی باید بگویم که جهان این فیلم متعلق به آقای احمدی است و آقای توکلی به واسطه توانایی که دارد برای کمک به کار انتخاب شده است و کاری را که احمدی خواسته انجام داده است و استراکچر موجود را بازنویسی کرده است. این فیلم باید مستقل از آقای توکلی دیده شود. بازی‌ها به خوبی انجام شد. اگر روی روز دوم فیلم که آش پشت پا پخته می‌شد این دور هم جمع شدن کمی پیچیده‌تر می‌شد بهتر بود.
نشست نقد ۳۸۴ باشگاه فیلم تهران با پرسش و پاسخ مخاطبان و عوامل فیلم خاتمه یافت.
