به گزارش خبرنگار شهر، در سالن سينماي رسانه فيلم «يک گزارش واقعي» به نمايش درآمد. فيلمي که شايد با مروري بر گذشته و کارنامه داريوش فرهنگ، حدس زد که قرار است تماشاگر با چه فيلمي روبرو شود. کارگردان فيلم يک گزارش واقعي تا قبل از نمايش آن در نشست هاي مختلف به تعريف از فيلم تازه خود پرداخته و از آن به عنوان بهترين و خاص ترين فيلم کارنامه اش ياد مي کند. فرهنگ معتقد است که داستان اين فيلم برگرفته از يک قصه واقعي است و پرداختن به آن بعد از سال ها باز هم جذابيت هاي خاص خودش را دارد.
فيلم با نمايي از آماده شدن يک اسلحه براي شليک شروع مي شود. به نظر مي رسد که تماشاگر منتظر يک تحول در فيلم است اما اين تحول با سکانس فينال به اوج مي رسد.
اين را بايد در نظر گرفت که «يک گزارش واقعي» ساخته کارگرداني است که پيش از اين ها کارگردان تئاتر بوده است و همچنين بازيگري و مجموعه هاي تلويزيوني سابقه درخشاني دارد. يک گزارش واقعي ممکن است فيلم بدي نباشد و المان هايي از سينماي بيضايي در آن ديده شود. اما اينکه فرهنگ خود را درگير چنين موضوعي در اواخر دهه 60 کرده است جاي سئوال دارد.
در بخش ابتدايي داستان، فيلم روندي طبيعي و باور پذير دارد. نحوه شکل گيري ماجراها به گونه اي است که تماشاگر خود را براي پيدا کردن شخصيت عليرضا آماده کرده است.اما فيلم، هر چه جلو مي رود زمان در آن بيشتر گم مي شود و تماشاگر با رفت و برگشت هاي مکرر در سال ها 1356 تا 1359 و همچنين 1362جا مي ماند.
داريوش فرهنگ بازيگر باز هم همان کاراکتر سياهي را تداعي مي کند که بارها در فيلم هاي گذشته او ـرز زردـ ديده ايم.
کامبيز ديرباز هم تکنيک خاصي در بازيگري اش در اين فيلم نشان نداده است که بازي او را متفاوت کند. ديرباز همان بازيگر سابق فيلم هاي گذشته اش بود و در واقع دوئل ديرباز و فرهنگ در سکانس پاياني مهمترين اتفاقي بود که در فيلم رخ داد. البته حضور جمشيد مشايخي بيش از اين اداي ديني بود که کارگردان اين فيلم، اين نقش را براي مشايخي در نظر گرفته بود.
آنچه در فيلم يک گزارش واقعي چشم گير بود، ديدن فصل هاي مکرر و قاب هاي زيبايي بود که هنگام بارش برف از ديرباز به نمايش گذاشته شده بود.
از داريوش فرهنگ با توجه به مجموعه توانمندي هايش، بيش از اين ها مي توان انتظار داشت.
