به گزارش خبرنگار شهر، عباس رافعي کارگردان اين فيلم در ارتباط با جلسه گفت: ساخت فيلمي درباره وقايع سال 50، سخت‌تر از ساخت فيلم درباره دوران قاجار يا صدر اسلام است. چرا که ما تصوير عيني از گذشته‌هاي دور نداريم اما نسبت به فضاي 30 سال پيش حتي حس نوستالژيک هم وجود دارد که به سختي مي‌توان فضاي موجود را با آن دوره تطابق داد و باورپذير کرد.
معماري آن دوران نيز کاملا متفاوت است و توليد اين فيلم که بسيار هم سخت بود را تنها با حضور عوامل حرفه‌اي سينما آسان کرديم.
وي درباره ساخت صحنه‌هاي مربوط به سال 57 در فرودگاه گفت: آقاي آلادپوش فيلمبردار فيلم، سال 57 در فرودگاه عکاسي کرده اند و ما تمامي صندلي‌ها و لباس‌هاي بازيگران و هنروران و دکورها را بر اساس اين تصاوير تغيير داديم تا فضاي آن زمان تطابق پيدا کند. اما من نمي‌خواستم يک گزارش صرف تاريخي از سال 57 بسازم. اين فيلم يک عبرت تاريخي بود.
آزيتا حاجيان بازيگر فيلم در پاسخ به ميزان مستند بودن صحنه‌هاي کيميا و خاک گفت: من به‌عنوان يک زن متفکر انقلابي در فيلم بايد روسري به سر مي‌کردم اما محدوديت‌هايي درباره پوشش ديگر زنان فيلم وجود داشت که ما مي‌توانستيم آن را تغيير دهيم و به مستند نزديک کنيم.
نازنين مفخم تدوينگر فيلم هم درباره مستندسازي فضا توضيح داد: بيشتر ايجاد فضاي رواني و حسي 30 سال پيش براي ما اهميت داشت. در آن دوره آنقدر ماشين و سر و صدا در تهران نداشتيم و اين نوع فضاسازي واقعيت را ملموس مي‌کرد. براي مستند کردن فضا حس کرديم بيشتر اين موارد را در نظر بگيريم.
