پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر/جهان برای آنها که از آگاهی بت می سازند مخزن پاسخ ها و راه حل های مطلق نیست.ورود در عمیق ترین لحظه های محسوس حیات شاید برای تلنگر به آدمی پیشنهاد فلسفی هنرمندانه ای باشد.
یکی از بهترین اشکال سینمای مستند،درباره مردم‌شناسی و انسان شناسی است که در مستند«ایستوود»فیلمساز با روایتی غیر مستقیم به این مهم به شکلی پویا و داینامیک دست می یابد و با رسوخ بر زمان و مکان یک جغرافیای خاص درون لاک روزمره و قواعد مردم می رود تا با ماجراجویی دیوانه وار خویش در جستجوی مردی شبیه به کلینت ایستوود باشد .
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، مردی که در روزنامه ای که به مراسم تجلیل از باغداران سیرجان اختصاص دارد فیلمساز را انگیزه مند می کند که ایستوود سیرجانی را پیدا کند و به این بهانه جستجو گرانه، داستان کلینت ایستوود،را به عنوان قهرمانی نوستالوژیک به تصویر بکشد و آثار و کاراکترش را بازتعریف کند .هدفی که اصل دغدغه و حساسیت این کنشگر هنری نیست.
«علیرضا رسولی‌نژاد»چونان پرسشگری کاونده از قهرمانی ایده ال و دست نیافتی به درون مردمی در خطه کوچک می رود و ضمن برقراری پیوند معنایی در این واکاوی به شکلی ملموس عاری از اغراق،به مردم شناسی بومی و فرهنگ مدار سیرجان میپردازد و مسایل اختصاصی و مبتلا به و آسیب شناسانه این جغرافیا را دردل داستان اصلی روایت می کند .
دوربین فیلمساز به دنبال معنا دهی به زندگی و عمیق ترین لحظه های محسوس حیات است و حاوی یک کنکاش جامعه‌شناختی است که اخلاق،اسیب های اجتماعی ،مهاجرت،تنهایی ،هنر و حتی معضلات سینما در شهرستان ها را با روایتی روان به مخاطب بیان می کند.
فیلم با روحی متفکر و با نیت بازنمایی وضعیت انسانی برای استشمام عشق،درد،ناکامی، کامیابی،لذت،اندوه گام بر میدارد تا با تزلزل مرزها؛باور ها و شکاف‌ها در دل سفر و حضر به کشف و عیان برسد و با تنفس و زایش ایده‌های تازه به یکی از ارکان و اهداف سینمای مستند نزدیک شود .
«ایستوود»با بیانی مجاز وار این مهم را بازنمایی می کند که ایا پیروزی،عشق ها،شکست ها،و نفرت هایمان واقع به چیزی می‌ارزد ؟آیا همه چیز مضحک است؟تلخی غم های عمیق تا کجاست ؟جرات اعتراف به همه شک و تردید ها و یافتن ها و نیافتن ها تا کجاست و چطور می‌شود تفاوت ها را اندازه گرفت.به راستی مرکز جهان انتخاب ها و لذت ها چگونه قابل بازیابی است ؟
محسن سلیمانی فاخر
