به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، میثم ابراهیمی برای دوستداران موسیقی، نام شناخته‌شده‌ای است. خواننده‌ای که همواره علاقمند بوده تا سناریوهای متفاوتی را برای اجراهای زنده خود پیاده کند.
در کنسرت شب گذشته نیز این خواننده با دستی پر به صحنه آمد. در قدم نخست، برای نخستین‌بار در طول این ۳ شب، کولاژی حدودا ۵ دقیقه‌ای از موزیک‌ویدئوهای خواننده برای حضار پخش شد که با تشویق بی‌امان آنها مورد استقبال قرار گرفت. سپس اعضای ارکستر به روی سن آمدند و شروع به تک‌نوازی کردند. این فرآیند به همراه پخش موزیک‌ویدئو، شاید نزدیک به ۱۰ دقیقه زمان برد تا اینکه میثم ابراهیمی به روی سن آمد.
نکته‌‍ای که تا قبل از نخستین اجرای ابراهیمی مشهود بود، انرژی فوق‌العاده زیادی بود که ارکستر به مخاطبان منتقل می‌کرد. آنها یک لحظه آرام و قرار نداشتند و از همان دقایق ابتدایی به مخاطبان دیکته کردند که باید شلوغ‌کاری کنند. همین‌طور هم شد و این اجرا، نه‌تنها به شلوغ‌ترین کنسرت جشنواره سی‌وهشتم، بلکه به شلوغ‌ترین کنسرت سال تبدیل شد.
به نقل از خبرنگار فرهنگی ایرنا،این شلوغ‌کاری در شرایطی محقق شد که حتی یک صندلی خالی نیز در سالن یافت نمی‌شد و به همین دلیل، رکورد ضریب‌اشغال صندلی طی ۳ روز ابتدایی جشنواره، با این اجرا، به نام ابراهیمی ثبت شد.
این شور و اشتیاق برای لحظاتی که ابراهیمی آهنگ شاد را اجرا می‌کرد، دوچندان می‌شد و واقعا اگر کسی از آن جمع، به بیماری خاص یا ناملایمات روحی مبتلا بود، قطعا نمی‌توانست آن فضا را تحمل کند. تمام سالن، تقریبا در تمام دقایق، روی هوا بود و مخاطبان، برای یک لحظه هم از سوت و جیغ و یا در خفیف‌ترین حالت، کف زدن، دست نکشیدند.
در طراحی این اتفاق، تمام تیم موثر بودند. شخص خواننده، مدام در حال دویدن در عرض سن بود و گروهش نیز بیش‌فعالی عجیبی از خود نشان می‌دادند به‌طوری که تمام اعضای ارکستر در تمام طول مدت اجرا، با حرکات دست و اندام خود، مخاطب را وادار به تشویق می‌کردند و این، موردی بود که تاکنون در اجراهای سه شب نخست جشنواره دیده نشده بود. بنابراین هجمه سنگینی از سوی ابراهیمی و اعضای ارکستر او به سمت مخاطب روانه می‌شد که باید در تمام طول کار، تشویق صورت بگیرد.
دیگر تدبیری که سبب مشارکت بیشتر مخاطب شده بود، دعوت ابراهیمی از مخاطبان برای خواندن بخشی از آهنگ بود. اگرچه این شیوه، یک روال مرسوم در هر اجرایی است اما در این کنسرت، ابراهیمی دقایق بیشتری از آهنگ را به مخاطب میسپرد که این دقایق، گاهی تا بیش از نیمی از یک ترانه را شامل می‌شد. ابراهیمی از همان دقایق نخست اجرا به مخاطبان گفت که امشب نمی‌خواهم حرف بزنم و فقط می‌خواهم بخوانم.
نکته جالب این اجرا، عدم‌خستگی مخاطبان بود که برای ۶۵ دقیقه به صورت یک‌نفس، جیغ کشیدند، دست زدند و با صدای بلند خواندند. این اجرا، شباهت بسیاری به کنسرت سینا شعبانخانی در شب نخست جشنواره داشت با این تفاوت که در آن کنسرت، شخص خواننده، صحنه را به دست گرفته بود و مخاطب را به تحرک وامی‌داشت اما در کنسرت ابراهیمی، اعضای ارکستر نیز به طرز فوق‌العاده‌ای در تمام طول اجرا، مخاطبان را وادار به تشویق می‌کردند. آنها مدام لبخند به لب داشتند و اگر از فاصله دور به سن اجرای برنامه خیره می‌شدی، جمعیتی را می‌دیدی که یکسرده در حال تکاپو بودند و به مفهوم واقعی کلمه، هم سن اجرا را به آتش کشیده بودند و هم ظرفیت مخاطبان را.
ضمن اینکه تعداد طرفداران دوآتشه ابراهیمی، بیشتر از دیگر اجراهای این دوره بود. این طرفداران، به شیوه‌های مختلف، دیگر حاضران را تحریک می‌کردند تا با مدل تشویق آنها، برای ابراهیمی سیگنال مثبت بفرستند. کاری که معمولا لیدرهای ورزشی در استادیوم انجام می‌دهند اما از پردازش این طرفداران مشخص بود که آنها هدایت‌شده نبودند و به‌صورت خودجوش، به حمایت از خواننده محبوب خود می‌پرداختند.
در این اجرا، برای چندمین بار در طول این دوره از جشنواره، میکروفن دچار قطعی شد که این مشکل، بلافاصله رفع شد که البته این اتفاق، در هر اجرای زنده‌ای، کاملا مرسوم و طبیعی است.
ابراهیمی در این کنسرت، آهنگ‌های جان جان، گردن‌بند، لجبازی، یه دندم، دوتایی، سنگدل، می‌زنه باد، جون و دلم، باب دلمی، توهم، گل رز، عروسک و آخر عاشق شدم را اجرا کرد.
این خواننده جوان در اجرای شب گذشته خود، دو آهنگ باب دلمی و لجبازی را بنا به خواست مخاطبان، برای بار دوم اجرا کرد.
کنسرت میثم ابراهیمی در شرایطی به پایان رسید که هم اعضای ارکستر و هم مخاطبان، مفهوم به آتش کشیدن صحنه را پیاده کرده بودند. یک کنسرت درست و هوشمندانه که مشخص بود برای تمام ابعاد آن، برنامه‌ریزی شده و فکری پشت آن نهفته است. می توان گفت این اجرا، بهترین اجرای جشنواره سی وهشتم فجر تا پایان روز سوم است.
