راوی فتح، به یاد شهید مرتضی آوینی

شهید سید مرتضی آوینی اندیشمندی وارسته، محققی مکتبی، هنرمندی متعهد و جهادگردی متفکر و مخلص بود. او با عقل عاشورایی، آیینه دار بسیجیان و رازدار"حقیقت" ی بود که سرچشمه های حکمت و شهود از قبلش بر زبان و قلمش و همچنین مسنتدهای اشراقی که روایت می کرد، جاری گشته بود. او با شهادتش در رمل های فکه "راز خون"را آشکار ساخته و جاودانه کرد.

20 فروردین 1372 آوینی در خاکریزهایی که روزگاری شهدای شیدایی را در خود دفن کرده بود، به همراه شهید سعید یزدان پرست ققنوس گونه به قافله شهیدانی پیوست که سال ها "روایت فتح" شان را عاشقانه سروده بود.

30 امین نوروز، بی او ناباورانه گذشت، نوروزی که "رستاخیز خاک " بود، اما آوینی را تا اوج افلاک صعودی عارفانه داد .

اینک تقارن مجدد "رستاخیز جهان و جان " پس از سه دهه بعد از شهادتش ، انقلاب جمال و کمال را طلب می کند، تا زیبایی صورت و سیرت ، پیدا و پنهان ، درون و بیرون دوباره جمع گردد و زمستان جان و جهان با طلوع خورشید عشق از افق حقیقت معرفت به مدد نسیم بهار معنویت مصداق " حول حالنا الی احسن الحال" گردد.

قلم نورانی و صدای ملکوتی این شهید بزرگوار، مجموعه مستند " روایت فتح " را به کاری ماندگار و ارزشمند در تاریخ مستند سازی جنگ و دفاع مقدس تبدیل و این اثر را در تاریخ مستند سازی دفاع مقدس مانا ساخت.

او هنرمندی بود که لقب " سید شهیدان اهل قلم " به حق برازنده اش بود. شهید آوینی نگاهی نو و متعهدانه به هنر داشت و معتقد بود: " ما نمی توانیم مقلد غربی ها باشیم و با خودمان به اجتهاد برسیم "

او "هنر" را عین "تعهد "می دانست و هنرمندان واقعی را رزم آورانی می دانست "که جبهه های عشق و شهادت ، شرف و عزت از خون سرخشان رنگ گرفته است وشجره هنر اگر در این خاک خون آلود نبالد هنر نیست و نه آن که هنر نیست، بلکه عین بی هنری است".

و او هنرمندانه کربلایی شد چرا که معتقد بود: "هر شهیدی کربلایی دارد که خاک آن کربلا تشنه خون اوست. و زمان انتظار می کشد تاپای آن شهید بدان کربلا برسد، آنگاه خون شهید جاذبه خاک را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را از آن جا به سفری خواهد برد که برای پیمودن آن هیچ راهی جز شهادت نیست."

اما در این "روزگارنو " "این داغ بی تسلی "می تواند "مبشر صبح " ی باشد که "امام و حیات باطنی انسان "آن را "از گرداب شیطان" "پروسترویکای اسلامی" بیرون آورده و با "بیعت نامه خونین" این "نسیم حیات" را از "حقیقت بقیع گنجینه های فریاد" با "شقایق های آتش گرفته "به "تجدید و تجدد" فراخوانده تا در عصر "انفجار اطلاعات"، "آغازی بر یک پایان" باشد. چرا که با "آشکار شدن راز خون "در این" سیاره رنج "فقط ایمان می تواند منجی جهان فردا باشد و گنجینه های آسمانی را با سفر به سرزمین نور" راهی شهری در آسمان نماید."

بخشی ازمعرفت نگاری ها و واگویه های شهید سید مرتضی آوینی را با نیت پاسداشت مقام شامخ ادبی ، هنری و معنوی او مرور می کنیم:

- هنر آن است که بمیری پیش از آن که بمیراندت ومبدأ و منشأ حیات آنانند که چنین مرده اند.

- پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند ، اما حقیقت این است گذر زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.

- زندگی زیباست،اما شهادت از آن زیباتر است، سلامت تن زیباست، اما پرنده عشق تن را قفس می بیند که درباغ نهاده باشند و مگر نه آن که گردن ها را باریک بریده اند تا مقتل کربلای عشق راحت تر بریده شود و مگر نه آن که از پسر آدم عهدی ازلی ستانده اند که حسین را از سر خویش بیشتر دوست داشته باشد.

- آرمانخواهی انسان مستلزم صبر بر رنج هاست، پس ای برادر خوبم، برای جانبازی در راه آرمان ها یاد بگیر که در این سیاره رنج صبورترین انسان ها باشی.

* کارشناس خانه فرهنگ امام علی(ع)