همیشه بحث اولویت میان معاش و معاد، علم و ثروت، اقتصاد و فرهنگ، نان و شعر و... برای بشر در هر زمانه‌ای مطرح بوده است و خواهد بود. این‌که به کدام توجه کنیم تا به دیگری برسیم، بسته به شرایط زمانه متفاوت و متغیر است.
در جامعه امروزی ما نیز، هم متأثر از مبانی فرهنگی و هم درگیر با شاخص‌های اقتصادی، همیشه کشمکش‌هایی میان این دو سویه بنیادین زندگی بشری وجود داشته است اما این‌که موضوع در اندازه فردی ارزیابی شود یا اجتماعی، در سنجه سویه این موضوع، درک زمان بسیار مهم می‌نماید.
تابستان در راه است و زمانه آزاد شدن بسیاری از مردم از الزامات تحصیلی فرارسیده‌است. همه دست اندرکاران عرصه فعالیت‌های فرهنگی، در تکاپوی برنامه‌ریزی برای استفاده از زمان فراغت ایجادشده هستند. یعنی فعالیت فرهنگی و امکانات فرهنگی را با حداکثر ظرفیت به کار می‌گیرند تا در پیامدش، بهره اقتصادی وافر به نسبت ایام دیگر سال ببرند. درک این شرایط، برای هرکسی که در این زمینه دخیل است، بسیار مهم می‌نماید. جامعه ما نیز، در شرایط فعلی، نیازمند همبستگی بیشتر است تا تفرقه. باید جلوتر از مردم، ساختارهای حاکمیتی، هماهنگی بیشتری داشته باشند تا وظیفه خدمت به مردم، به‌خصوص در ایام پیش‌رو و هر روزی مشابه این، به‌صورت کامل ادا شود. هر خللی در این میان، به ساختار برمی‌گردد و نه مردم.
۲۱ خرداد ۱۴۰۲ خبری منتشر شد که به‌دلیل قطع آب پردیس سینمایی ملت، فعالیت آن متوقف شد و در خبری دیگر مطلع شدیم که در حال عودت مبالغ پرداختی از سوی مردم هستند. قطع آب به اختلاف و ناهماهنگی میان پردیس و سازمان آب برمی‌گردد و البته خبر عودت مبالغ مخاطبان پردیس، احتمال زمانبر بودن رفع این مشکل را مطرح می‌کند. اختلاف مالی میان دو مدیریت، در محدوده ۴ ــ ۳میلیارد تومان است ولی خسارت مادی حاصل از تعطیلی پردیس، که یکی از پرتماشاگرترین پردیس‌های سینمایی کشور است، بسیار فراتر از این رقم خواهد بود.
ضمن آن‌که محاسبه خسارت فرهنگی هر ثانیه و هر دقیقه تعطیلی این پردیس سینمایی کار ساده‌ای نیست. آیا الان موقع اقدام چکشی برای بهره‌وری اقتصادی آن هم در اندازه این رقم ناچیز بود؟ کسی در ساختار شاکی وجود ندارد که با رعایت ضرورت فعال بودن این مجموعه فرهنگی، راه بهتری برای رفع مشکل پیشنهاد دهد؟ نمی‌شد از مراجع بالادستی برای هماهنگی میان این دو نهاد و تعریف روش رفع مشکل استفاده کرد تا یک پردیس سینمایی در این روزها که سینما به‌تدریج در حال پذیرش بیشتر تماشاگر به نسبت سال گذشته است، تعطیل نشود؟
چرا در برخورد با مجموعه‌های فرهنگی، روش فرهنگی اتخاذ نمی‌شود؟ چرا همیشه در کشمکش میان دستگاه‌ها و ساختارها، مردم باید آسیب ببینند؟ کمی به خود آییم و در این موارد، کار را فراتر از انجام وظیفه یک کارمند و مدیر در بخش مالی ببینیم. به ضرورت درگیر بودن مردم با محصولات و مجموعه‌های فرهنگی داخلی بیندیشیم، که بسیار سالم‌تر از سوق دادن آنان به سمت ابزارها و فضاهای نامطمئن دیگر است.
این مشکل را میان سازمان آب و مجموعه تصویرشهر، میان سازمان آب و شهرداری تهران، میان وزرای عضو هیات‌امنای سازمان فرهنگی ــ هنری شهرداری تهران که تصویر شهر متعلق به اوست با وزیر نیرو حل کنید و مردم را از امکانات سالم فرهنگی محروم نکنید. بد نیست به ضرورت وجود یک مشاور فرهنگی در ساختارهای اقتصادی، برای مواقع این‌چنینی بیندیشیم تا راه فرهنگی بدهد.
