به گزارش پایگاه خبری ـ تحلیلی فرهنگ وهنر، معصومه داوری کارشناس ارشد روانشناسی در نشست «خانه روشن» که با موضوع «خویشتن دوستی» برگزار شده بود دریاره تعریف خویشتن دوستی عنوان کرد: خویشتن دوستی یعنی ارزش دادن و احترام گذاشتن شخص به خوشبختی و رفاه شخصی خودش. عشق به خود، نوعی پذیرش است که می‌توانیم آن را به عنوان احساس حمایت و مراقبت بدون قید و شرط و دلسوزی برای خویش توصیف کنیم. همچنین ممکن است تمایلی برای تأمین نیازهای شخصی، اجازه تفکر غیرقضاوتی و درنظرگرفتن خود به عنوان فردی شایسته، خوب، ارزشمند و لایق سعادت قلمداد شود.
وی ادامه داد: برای بسیاری از ما، می‌تواند دشوار باشد که اجازه دهیم مهربانی در ما نفوذ کند، مخصوصاً زمانی که بخواهیم این مهربانی را به سمت خودمان هدایت کنیم. اما دشوار، به معنای غیرممکن نیست. با تمرین های خویشتن دوستی، می‌توانیم آن صدای درونی که دائماً در حال غر زدن است و سعی دارد روحیه‌مان را خراب کند یا بدتر، مانع رسیدن ما به موفقیت و خوشحالی شود را کم‌کم رها کنیم.
این روانشناس درباره اینکه چرا خویشتن دوستی مهم است توضیح داد: عشق به خود یکی از مولفه‌های مهم عزت نفس و زندگی بهتر به شمار می‌آیند. عموماً درک احساسات خود، اگر غیر ممکن نباشد، بدون امکان عشق ورزیدن و پذیرش خود، دشوار است. محققان کشف کرده‌اند که عشق به خود با بسیاری از مزایا مثل رضایت بیشتر از زندگی، افزایش شادی و صبر و تحمل بیشتر همراه است.
داوری افزود: حتی ثابت شده افرادی که از سطح خود دلسوزی بالایی برخوردارند غالباً می‌توانند با سهولت بیشتری نسبت به کسانی که نسبت به خود سختگیر هستند بر حوادث دشوار زندگی مانند طلاق یا مرگ اعضای خانواده غلبه کنند. توانایی تأیید خود نیز با بهبود توانایی حل مسئله و کاهش طفره رفتن همراه بوده است، زیرا این کار می‌تواند به افراد کمک کند تا تأثیرات عادات و رفتارهای منفی مانند طفره رفتن را بدون منجر شدن به الگوی فکری منفی، تشخیص دهند.
وی تاکید کرد: خطر ابتلا به مسائل بهداشت روان مانند افسردگی، اضطراب و کمال گرایی نیز می‌تواند از طریق تمرین خویشتن دوستی کاهش یابد. این روش همچنین می‌تواند خوش بینی فرد را افزایش دهد و ممکن است برای کاهش استرس، به ویژه در مواجهه با چالش‌های مختلف زندگی، مفید باشد.
این روانشناس با بیان اینکه عشق به خود همچنین می‌تواند منجر به بهبود روابط شود اضافه کرد: این ایده که قبل از عشق به دیگران، فرد باید عشق به خود را تمرین کند، ایده‌ای است که مورد قبول بسیاری از روانشناسان است و تحقیقات زیادی نشان داده که تمرین خود دوستی و مهربانی به خود احتمالاً باعث بهبود روابط بین فردی نیز می‌شود.
او ادامه داد: افرادی که نسبت به خود، شفقت و عشق دارند، معمولاً در روابط بین فردی نیز احساس بهتر و خوشبختی بیشتری دارند و بنابراین ممکن است بهتر بتوانند نیازها و عقاید خود را مطرح کنند. بعلاوه، کسانی که اول یاد می‌گیرند چگونه عاشق خود باشند، ممکن است بهتر بتوانند به دیگران عشق و مهربانی بورزند، زیرا با توانایی مراقبت و عشق به خود، شخص ظرفیت و تجربه بیشتری برای دوست داشتن و مراقبت از دیگران خواهد داشت.
داوری درباره تفاوت خویشتن دوستی و خودشیفتگی اظهار کرد: عشق به خود با خودشیفتگی متفاوت است، زیرا عشق به خود تا حد زیادی یک رفتار مثبت قلمداد می‌شود. عشق به خود به طور کلی برای سعادت و خوشبختی مفید است و کسانی که چنین خصلتی را در خود تقویت کنند می‌توانند در بسیاری از مراحل زندگی سربلند باشند. در حالی که ممکن است گاهی از خودشیفتگی به عنوان عشق به خود یاد شود، باید بدانید که خودشیفتگی را می‌توان با دقت بیشتری به عنوان یک علاقه شخصی بیش از حد، همراه با بی‌توجهی به احساس دیگران و عدم همدلی توصیف کرد.
