به گزارش پایگاه خبری ـ تحلیلی فرهنگ وهنر، در نشست «عصرانه کتاب» که به معرفی و خوانش کتاب «بچه‌های کارون» نوشته احمد دهقان اختصاص داشت و در کتابخانه شهید آوینی برگزار شده بودیوسفی کارشناس ادبی گفت: خواندن رمان دفاع مقدس وقتی که برای گروه سنی نوجوان نوشته شده باشد، لطف دیگری دارد. چرا که آن همه بحث درباره ادبیات جنگ و ضدجنگ و دفاع مقدس و الزاماتشان و حاشیه‌های فراوانشان، در حیطه ادبیات نوجوان تقریباً مطرح نیست و نویسندها عموماً توافقی نانوشته دارند بر سر مسائلی که باید گرامی داشته شوند و مسائلی که نباید چندان به آنها پرداخته شوند. «بچه‌های کارون» احمد دهقان هم یکی از همین آثار خواندنی است.
وی درباره داستان کتاب بیان کرد: «بچه‌های کارون» قصه گروه‌های رزمنده نوجوانی است که بسیار زود با جنگ آشنا شدند و در نهایت نیز به پیروزی‌های بزرگی چون آزادسازی خرمشهر دست یافتند. راوی از آنجا آغازگر داستان می‌شود که نوجوانی با وساطت مادرش به میدان نبرد می‌آید.
این کارشناس ادبی افزود: گویی تا پیش از آن در آشپزخانه بوده و فرماندهش او را در صورت تخطی به آشپزخانه برخواهند گرداند اما نوجوان قصه تلاش خود را می‌کند تا در پست ها و امور محوله دقیق باشد. هرچند گاهی شیطنت‌های نوجوانانه که خاصه این گروه سنی است، سر و گوشش را مشغول به سویی می‌کند. این اثر از مقطع اشغال خرمشهر شروع و در مقطع آزادسازی آن به پایان می‌رسد.
کارشناس ادبی درباره سبک داستان‌گویی دهقان گفت: احمد دهقان نویسنده‌ای است که به تجربه زیستی خیلی بها می‌دهد و معمولا چندان ورودی به ساحت‌های درونی و روانی شخصیت‌ها و موقعیت‌ها نمی‌کند. «دشت‌بان» هم تا حدود زیادی مؤید همین ادعاست و از همه بیشتر در همین اثر می‌بینیم که نویسنده چندان خودش را وارد درگیری‌های ذهنی و عوالم درونی آدم‌ها نمی‌کند.
وی اضافه کرد: بخشی از این مسئله البته به نوشتن برای نوجوان برمی‌گردد و این که نوجوان احتمالاً از این فلسفه‌بافی‌ها و رمانتیک‌بازی‌ها چندان خوشش نیاید. اما عمده‌اش را می‌توان سبک روایت نویسنده دانست. در این رمان حتی صحنه اوج که همان همکاری ناصر با عبدل و فرمانده و سروان فروزان است هم نسبتاً به شتاب روایت می‌شود. این فصل آن قدر نفس‌گیر بود که میشد حجمی دو برابر را اشغال کند و هر دقیقه‌اش به اندازه ساعتی طول بکشد و لحظه‌هایش کش بیاید.
او تاکید کرد: دهقان در این کتاب هم همان نثر سالم و روان آثار دیگرش را دارد که البته اندکی با واژه‌های محاوره‌ای و شوخی‌های خاص فرهنگ جبهه رنگ‌آمیزی شده است. اهتمام این نویسنده خوب کشورمان به نوشتن درباره نوجوانان گمنامی که در جنگ کارهای بزرگی کردند را باید ستود.
