به گزارش پایگاه خبری ـ تحلیلی فرهنگ وهنر، سادات یاسینی در مراسم «محفل اشک» که در سینما اشراق فرهنگسرای اشراق برگزار شده بود، گفت: عاشورا و یا ایام دیگری که برای امام حسین(ع) عزاداری می‌شود، به پیروی از سنتی است که خود ائمه اطهار(ع) به آن مبادرت نموده‌اند. علت مسأله این نیست که شیعه برای آن حضرت مقام برتری قائل شده باشد، بلکه به جهت اهمیت والای نهضت اباعبداللّه (ع) است که الگویی تاریخی، تمام عیار و همه جانبه برای همه عصرها و نسل‌ها است.
وی ادامه داد: به عبارت دیگر قیام خونین حسینی و حوادث پس از آن سرمایه عظیم و گرانبهایی است که با تمام توان باید در پاسداشت و بزرگداشت آن کوشید. هر اندازه نام و یاد حسین(ع) و خاطره‌های عاشورا بیشتر و بهتر زنده بماند، جوشش خون آن حضرت و قدرت انگیزش، انقلاب آفرینی و سازندگی آن نیز بیشتر است. از همین رو همه امامان(ع) و اولیای دین بر بزرگداشت آن تأکید نموده‌اند. علاوه بر آن که یکی از عوامل انگیزش گریه و عزاداری شدت مظلومیت است که در واقعه کربلا مظلومیت امام حسین(ع) و خاندان پیامبر(ص) در بالاترین شکل خود تجلی کرد و ظلم و قساوت دشمنان اهل بیت پیامبر(ص) در بدترین شکل خود به نمایش گذاشته شد.
این کارشناس مذهبی در خصوص جایگاه شور و شعور در نهضت عاشورا عنوان کرد: گرچه عاشورای حسین(ع) از ابعاد گوناگون، به تمامی امت مسلمان و سایر ملل و جوامع، درسهای زیادی از جمله ایستادگی در برابر ظلم، مقاومت و صبر را تعلیم نموده است اما چگونگی و کیفیت تبیین این حماسه بی‌نظیر، و راز شکوفایی و ماندگار بودن آن نقش بسیار مهمی را در راستای تعریف واقعی از حماسه حسینی(ع) و ترکیب عینی و عملی بین شور و شعور برعهده داشته که این خود می‌تواند در حیطه مربوط به آن، به صورتی انکارناپذیر و غیرقابل تردید، اساسی، جلوه نماید.
وی با بیان اینکه حادثه قیام عاشورا نه تنها مظهر حدوث یک فداکاری عظیم و بی‌مانند بوده بلکه از نقطه نظر توجیه علل روحی قضیه نیز، بسیار جالب و در نوع خود بی‌نظیر جلوه می‌نماید اظهار کرد: اصولا شعور و دانستن و آگاهی نقش بسیار بارزی را در تعلیمات اسلامی بر عهده دارد به طوری که با اجرای این دستورات، خوشبختی و سعادت همیشگی، نصیب تمامی جهانیان خواهد شد. بنابراین برای رسیدن به این سعادت جاودانه، باید به قرآن و اهل بیت(ع) تمسک جست و روح و روان و جسم خویش را در مصلای ذات وجودی این هستی بخش، جلا داد.
یاسینی در ادامه عنوان کرد: امام حسین(ع) با امعان به وظیفه خطیر و الهی خود که نشات گرفته از «امر به معروف و نهی از منکر» است حماسه جاودانی آزادی و آزادگی را در دوران خفقان حاکمان وقت فریاد کشید. امام، که خود، پیامبر اکرم(ص) را عمیقاً درک کرده و خصوصیات یک انسان کامل خدایی و ربانی را به طور مستقیم و بواسطه رسالت جدش و امامت پدر معصومش در خود احساس نموده بود، با عزمی عمیق و حقانیتی پرشکوه، برای اعاده حقوق حقه مردم مظلوم که با نیرنگ‌ها و دسیسه‌های بدخواهان و منافقان، از آنان سلب کرده بودند، به پا خاست و با خلق حماسه‌ای بی مانند تعریف کامل و جامعی از شرافت انسانی را، برای تمامی جهانیان معنی فرمود.
وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: ارزش و مقام والای امام حسین (ع) در درگاه الهی به اندازه‌ای است که حتی با گریه و عزاداری برای آن حضرت می‌توان از گناهان رهایی یافت. روایات فراوانی از پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم(ع) درباره ثواب عزاداری و گریستن بر مصائب امام حسین (ع) و اهل بیت آن حضرت نقل شده است که در آنها شیعیان به این امر تشویق و ترغیب شده‌اند.
او ادامه داد: ایام محرم و عزاداری و گریستن بر مصیبت امام حسین(ع) فرصتی برای تزکیه است، زیرا به واسطه اشک ریختن بر مصائب حضرت، بسیاری از حجاب‌های ایجاد شده به واسطه گناهان کوچک و بزرگ بر اطرف قلب انسان، پس زده می‌شود و زمینه را برای دریافت هدایت‌های الهی آمادهتر میکند، تجربه شخصی تمام کسانی که در مراسم عزاداری امام حسین(ع) شرکت می کنند، بر این موضوع صحه میگذارد.
این کارشناس امور مذهبی تاکید کرد: عزاداری برای سیدالشهداء(ع) در ماه محرم را باید فرصتی برای سبک کردن قلب و روح از گناهان قلمداد کرد تا بتوان با توان بیشتر در سایر ماه‌ها زندگی کرد. از سوی دیگر ما عنوان مسلمان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) وظیفه داریم تا از سیره این بزرگواران اطاعت نمائیم. باید توجه داشت که گریستن برای امام حسین(ع) به تنهایی کافی نیست، بلکه باید همراه با تقویت ایمان و اصلاح رفتار شخص بر اساس دستورات دین اسلام باشد، در غیر این صورت هیچ انسانی بدون تغییر در رفتار و کردار خود در بندگی خدا و عزم بر توبه، برای دریافت رحمت خداوند شایستگی نخواهد داشت.
سادات یاسینی افزود: به طور کلی تمام فضائل گریه بر امام حسین (ع) فقط شامل افرادی می‌شود که در مسیر بندگی خدا، مصمّم و عملگرا باشند، نه به جای ایمان به خدا و عمل به وظایف شرعی، فقط به گریه در ماه محرّم بپردازند. بنابراین در ابتدا باید تصمیم به توبه واقعی و قلبی گرفت، سپس با یاد مصیبت‌های امام حسین علیه السلام گریست و قلب خود را از ناپاکی‌ها و آلودگی‌ها پاک کرد.
