شايد يکي از با ارزشترين عناصر موجود بر روي کرهي زمين، وجود ريزاندامگان يا ميکروارگانيسمهاي موجود در خاک باشد که به واسطهي حضور آنها، زمين قدرت بارآوري بدست آورده و بدينترتيب، به عنوان يگانه سيارهي قابل زيستن در تمامي فراخناي فضاي بالاي سرمان تا عمق 14 ميليارد سال نوري شناخته شده است.
به ديگر سخن، خاک را بايد ريشهگاه حيات ناميد و در پاسداري از آن، لحظهاي درنگ و ترديد روا نداشت. چنين است که شعار امسال روز جهاني مقابله با بيابانزايي نيز بر مبناي همين آموزه انتخاب شده و ميگويد:
يعني: هرجا که خاک بهبود يابد، زندگي هم بهبود مييابد.
اين موضوع براي ما ايرانيها، زماني از اهميت بيشتري برخوردار ميشود که بدانيم: نرخ از دست دادن خاک در ايرانزمين، چه در حوزهي فرسايش بادي و چه در حوزهي فرسايش آبي، 6 برابر ميانگين جهاني است.
يادمان باشد: هر چيزي را ميشود از خارج وارد کرد، جز خاک را. هيچ کشوري خاکش را نميفروشد؛ زيرا خاک بستر توليد و رمز ماندگاري تمدن و تاريخ و فرهنگ و ميراث طبيعي يک ملّت است.
بياييم به بهانه روز بيابان زدايي روزي که در همه جاي دنيا، جهانيان براي پاسداري از خاک و مقابله با بزرگترين دشمن قدرقدرتش (بيابانزايي)، بپا ميخيزند، ما هم بپاخواسته و حرمتش را بيش از پيش نگه داشته و نگذاريم به بهانهي جادهکشي، سدسازي، شهرکسازي، توسعهي کشاورزي نابخردانه و خلاف اصول آمايش سرزمين، اين گرانبهاترين عنصر حيات را از دست دهيم.
محمد درويش