مستند «مسافران مهتاب» امشب در بخش خبري شبكه سه

فارس- مستند «مسافران مهتاب» با موضوع بيماران رواني و مشكلات آنها تهيه شده و امشب (19 تيرماه) در قالب بخش خبري ساعت 22 شبكه سه سيما روي آنتن مي‌رود.

بنابراين گزارش، نجف‌زاده در توضيح اين مستند كه 5 دقيقه زمان دارد، آورده است: در بيمارستان رواني از هنرپيشه تا خواننده‌هاي معروف بودند. فوتباليست‌هايي كه دورانشان به‌سر آمده بود، مجري‌هايي كه زماني مشهور بودند. در بيمارستان رواني، غلام علي مادر را ديدم... مك مورفي را ديدم وقتي سعي مي‌كرد فرار كند... مجيد سوته دلان را ديدم...نمكي مسافران مهتاب را حتي.

در حيات قدم زدم...گريه كردم براي نسل سوخته‌اي كه نه فقط به خاطر ژنتيك كه از داروهاي روان گردان و شيشه و اكس كارش به اينجا كشيده بود.

سوختم از حال و روز دختركي كه ايدز گرفته بود و از بلايي كه بر سرش آورده بودند رواني شده بود...مي‌گفت فرصتي پيدا كنم تلافي‌اش را سر تمام پسرهاي دنيا در مي‌آورم...يكي فندك مي‌خواست...اين‌قدر سيگار كشيده بودند كه دستهايشان را فيلتر سوخته سوزانده بود... كه دندان‌هايشان سياه....

در بعضي از كشورها 90 راه براي درمان بيمارهاي رواني دارند كه يكي دارو درمان است و ما تقريبا فقط دارو درماني مي‌كنيم... همه بيمارها را مي‌خوابانيم يك آمپول مي‌زنيم و طرف ساكت مي‌شود...والسلام....همين شده هنرمان.

تخت براي بيمارها نداريم....بيمارها بايد آزاد بخوابند اگر نوبتشان برسد بعد از چند هفته ...هزينه هايشان ميليوني مي‌شود...شبي صد و شصت هزار تومان براي يك تخت آزاد...براي خسبيدن كنار سرنگ و فرياد و درد.

محيط بيمارستان‌هاي رواني براي بيمارها آن‌قدر آزار دهنده است كه بعضي‌هايشان فرار مي‌كنند... اينجا كه من رفتم نزديك اتوبان بود و هر هفته چه تصادف‌هايي مي شد كه راننده‌هاي بخت برگشته مي‌ديدند ديوانه از قفس پريد...

دلم سوخت وقتي ديدم اسكيزوفرني بايد آمپول بخورد، دخترك ايدز گرفته آمپول بخورد، ورشكسته بايد آمپول بخورد... همه فقط بايد آمپول بخورند...دلم سوخت كه ما صفحه حوادث روزنامه‌ها را اكثرا قبل از صفحه ورزشي مي‌خوانيم و نچ نچي مي‌كنيم و آنهايي كه مسئولند با خودشان فكر نمي‌كنند بيماري كه تخت ندارد، بيماري كه پول ندارد، بيماري كه درست درمان نمي‌شود، بيماري كه فرار مي‌كند... و وزيري كه از مصاحبه فرار كند... همين‌ها سوژه‌ساز حوادثند كه هيچ آماري هم از تعداد نسبيشان نداريم... همين چيزهايي كه مي‌بينيم و لب مي‌گزيم... از رنجي كه مي‌ريم...