بهرام عظیمی درباره‌ی جشنواره هنرهای تجسمی فجر اظهار داشت: تعداد زیادی جشنواره‌ی قدیمی‌تر و درست و حسابی‌تر از جشنواره‌ی هنرهای تجسمی فجر داریم که سال‌هاست برگزار می‌شوند و اعتبار بسیاری دارند، مانند جشنواره‌ی دوسالانه‌ی کاریکاتور، دوسالانه‌ی گرافیک و دوسالانه‌ی نقاشی.
او افزود: البته این جشنواره‌ها نیز در چند سال اخیر به خاطر پی‌گیری نکردن مدیران و نبودن بودجه، اعتبار سابق خود را از دست داده‌اند. سال‌هاست که در دوسالانه کاریکاتور ایران که جزو معتبرترین جشنواره‌های کاریکاتور دنیاست، حضور دارم و تا کنون جزو هیأت برنامه‌ریزی، هیأت انتخاب و داوران آن بوده‌ام. متأسفانه هنوز کاتالوگ دو دوره از این جشنواره بین هنرمندان خارجی و حتی ایرانی پخش نشده است!
این هنرمند در ادامه گفت: در کنار این جشنواره‌ها چیزی به نام جشنواره فجر هم به‌وجود آمده است که چون نام فجر و پیروزی انقلاب را بر خود دارد، کسی نمی‌تواند به آن اعتراض کند. در حالی‌که این جشنواره به این شکل بسیار بی‌خود است.
وی افزود: البته شاخه‌های دیگر جشنواره‌ی فجر مانند جشنواره‌ی فیلم فجر، موسیقی فجر و تئاترفجر هم موجودند که اتفاقا اعتبار بسیاری دارند. چنان‌چه هیچ جشنواره‌ای فیلمی به اندازه‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر اعتبار ندارد. ولی باید به این نکته هم توجه کرد که ضرورتی برای جا باز کردن بخش تجسمی در کنار سایر بخش‌های این جشنواره وجود ندارد، وقتی هنرهای تجسمی در سایر جشنواره‌های خود اعتبار لازم را دارد و در حالی‌که آن‌ها نیز به شدت مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند و مدیران می‌گویند که بودجه‌ی لازم برای این جشنواره‌ها را ندارند، چه ضرورتی برای راه‌اندازی جشنواره‌ی هنرهای تجسمی فجر وجود دارد؟
عظیمی تصریح کرد: اصلا برای من به عنوان یک هنرمند مهم نیست که جشنواره‌ی هنرهای تجسمی فجر برگزار شود یا نه. ولی برگزاری مسابقه‌ی دوسالانه‌ی کاریکاتور که در دنیا اعتبار دارد برایم اهمیت زیادی دارد. برایم مهم است که نامم در آنجا برود. فجر به خاطر سوء مدیریت و نبود برنامه‌ریزی بین هنرمندان محبوب نیست.
عظیمی همچنین گفت: هیچ دوره‌ای از این جشنواره استقبال نشده است و اعتباری ندارد و افرادی هم که در این جشنواره شرکت می‌کنند ، فقط به خاطر جایزه‌اش در آن شرکت می‌کنند، مگر خارجی‌هایی که در جشنواره فجر شرکت می‌کنند، می‌دانند که پیروزی انقلاب چیست؟ هر زمانی که جشنواره‌ای بگذاریم و جایزه‌ی خوب برای آن قرار دهیم تعداد زیادی هنرمند در آن شرکت می‌کنند.
او افزود: در جشنواره‌ی تجسمی فجر هنرمندان ایرانی شرکت نمی‌کنند چون اطلاع‌رسانی جشنواره خوب نیست. من با دست‌اندرکاران جشنواره صحبت کردم، تا همین چند هفته پیش حتی یک ریال بودجه نداشتند.
عظیمی تاکید کرد: چند سالی است که این جشنواره برگزار می‌شود اما هنوز برای هنرمندان داخلی جزو جشنواره‌های مهم به حساب نمی‌آید. البته بخشی نیز به خاطر عمل نکردن به وعده‌های جوایزی است که به مخاطبان داده‌اند. مثلا به افراد وعده سفر به ونیز می‌دهند ولی برندگان بعدا می‌بینند که خبری از ونیز نیست و به جای این جایزه مبلغی از هزینه‌ی سفر پرداخت می‌شود.
او اظهار داشت: گاهی دیده‌ایم که در اختتامیه‌ی جشنواره گفته‌اند که مثلا آقای فلانی از فلان سازمان گفته است که عده‌ای از هنرمندان برگزیده را به سفر حج می‌برد اما عملا می‌بینیم که خبری نیست. بعد از یک سال که سر می‌زنیم می‌بینیم که قرار است 500 هزار تومان بابت هزینه سفر به ما بدهند که البته با این هزینه، تنهایی به مشهد هم نمی‌توانیم برویم.
این هنرمند با بیان اینکه معتقد نیست دولتی بودن جشنواره هنرهای تجسمی در میزان استقبال هنرمندان از آن تأثیرگذار باشد، توضیح داد: من تاکنون ندیدم که در بخش هنرهای تجسمی، جشنواره‌ای از طرف یک نهاد خصوصی برگزار شود. ما وظیفه داریم در جشنواره شرکت کنیم ولی جشنواره‌ای که به هنرمندانش احترام می گذارد. من در پنج دوره‌ی پیشین جشنواره‌ی هنرهای تجسمی فجر شرکت کردم. البته غالبا حضورم در این جشنواره‌ها به صورت افتخاری بوده است ولی یک یا دو بار در این جشنواره، از طرف برگزارکنندگان آن بی‌احترامی دیدم.
او افزود: در جشنواره‌ی امسال، کارت دعوت در مراسم اختتامیه به دست من نرسید و من چند ساعت قبل از اختتامیه، برای شرکت در آن، به صورت تلفنی دعوت شدم.
این کاریکاتوریست درباره‌ی مراسم اختتامیه‌ی جشنواره‌ی فجر گفت: شویی به نام اختتامیه‌ی جشنواره فجر وجود دارد که یک‌سری مدیر به بالای سن می‌روند و از کسانی که پایین نشسته‌اند، تعریف می‌کنند و بعد کسانی که پایین نشسته‌اند به روی سن می‌روند از آن کسانی که پنج دقیقه پیش از آن‌ها تعریف کرده‌اند، تعریف می‌کنند و بعد هر دو گروه از رئیس جمهور، معاونان و وزیر ارشاد تعریف می‌کنند و این وسط سر کسی که کلاه می‌رود هنرمند است!
او افزود: این در حالی است که اگر این هنرمندان نبودند اساسا چیزی به نام وزارت ارشاد وجود نداشت و این هنرمند است که زحمت می‌کشد. اگر هنرمندان نبودند اساسا تئاتر، تجسمی، سینما و موسیقی وجود نداشت.
عظیمی همچنین گفت: آن میز، جایگاه و... همگی از هنرمندان به مدیران رسیده است . فقط کافی است که هنرمندی یک اعتراض کوچک به آن‌ها بکند او را دیگر تحویل نمی‌گیرند و او احترام و جایگاهش را نزد مدیران از دست می‌دهد.
