2 خطری که خانواده متوفیان مبتلا به کرونا را تهدید می‌کند
یک روانشناس گفت: افرادی که در جریان کرونا، اعضای خانواده و عزیزان خود را از دست داده‌اند، به دلیل طی نکردن فرآیند اصولی داغدیدگی باید بیش از سایرین مراقب سلامت روان و خطر ابتلا به افسردگی خود باشند.
نیلوفر رحیم‌زاده روانشناسی بالینی و مشاوره خانواده گفت: افرادی که در جریان کرونا، اعضای خانواده و عزیزان خود را از دست داده‌اند به دلیل طی نکردن فرآیند اصولی داغدیدگی باید بیش از سایرین مراقب سلامت روان و خطر ابتلا به افسردگی خود باشند.وی با بیان این مطلب اظهار داشت: تجربه فوت نزدیکان، اتفاقی است که همه در زندگی آن را تجربه می کنند و بسیاری از واکنش‌های افراد داغدیده که ناشی از فقدان عزیزان است به دلیل حضور و توجه دیگران باعث می شود تا خانواده سوگوار بتوانند به شکل طبیعی و با صبر و بردباری بیشتری این ضربه روحی و دوران سخت را طی کنند ولی فاصله‌گذاری اجتماعی، مشکل در برگزاری مراسم خاکسپاری و عدم حضور دوستان و افراد همدل در این شرایط سخت باعث شده تا طی این مدت، خانواده‌های سوگوار نتوانند فرآیند سوگواری اصولی را طی کنند و همین امر خطر ابتلا به افسردگی و اضطراب را در بین آنها افزایش داده است.
وی تصریح کرد: اولین واکنش در سوگواری، انکار واقعیت است، در این مرحله فردی که به تازگی سوگوار شده دچار بهت و شوک می شود؛ احساس کرختی یا بی حسی کرده و نمی تواند باور کند که چه اتفاقی افتاده است، این مرحله یک نوع مکانیسم دفاعی محسوب می شود که در چنین موقعیتی، این واکنش کاملاً طبیعی است. شرکت در مراسم خاکسپاری حتی دیدن فرد فوت شده قبل از خاکسپاری می‌تواند او را از حالت انکار خارج کند ولی کرونا و خودداری از مراسم مرسوم باعث شده تا این مرحله در خانواده سوگوار سرکوب شود که البته این موارد باعث طولانی‌تر شدن فرآیند انکار واقعیت در آنها می شود.
وی با بیان اینکه توجه و صحبت در مورد خشم و عصبانیت می‌تواند بخشی از فشار روانی ضربه فوت نزدیکان را تخلیه کند، افزود: این خشم یا عصبانیت و سرزنش و احساس گناه برای اتفاقات پیش آمده در کنار نزدیکان به فرد داغدیده کمک می کند تا حالت تدافعی به خود نگیرند، اغلب صحبت کردن دوستان و نزدیکان، انرژی و دلداری دادن مانع از جمع شدن ناراحتی و فشار عصبی در درون فرد سوگوار می شود در حالی که کرونا و نبود دوستان در این شرایط تلخ باعث می‌شود خشم و عصبانیت فرد سوگوار بیشتر و حتی باعث بروز آن به شکل مشکلات جسمانی روانی و یا درگیری با دیگران شود.
رحیم زاده ادامه داد: یکی دیگر از فرآیند سوگواری، خودخوری، احساس دلتنگی و بی قراری ناشی از ترس از دست دادن است؛ این امر فعالیتی است که جهت به تعویق انداختن واقعیت مرگ به کار می رود، در چنین شرایطی اغلب بزرگان فامیل سعی می‌کنند علاوه بر همدلی و دلداری، شنونده خوب نیز باشند که این مرحله نیز در شرایط کرونا برای افراد سوگوار وجود ندارد.
این روانشناس تأکید کرد: اگر فرد مراحل ذکر شده را به طور سالم طی کند وارد مرحله پذیرش می‌شود و این موضوع به این معنا نیست که فرد داغدیده از موقعیت پیش آمده راضی است بلکه پذیرفته است که از دست‌دادن و مرگ غیر قابل تغییر است ولی ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا شخص سوگوار خود را به این مرحله برساند ولی در بیشتر موارد حضور دوستان و آشنایان باعث سالم طی کردن این مراحل می‌شود.
وی ابراز کرد: افراد که طی دوران کرونا سوگوار شده‌اند، در بیشتر موارد قادر به عبور از مراحل غم و اندوه و پذیرش واقعیت فقدان نیستند؛ این افراد باید کمک تخصصی از روانشناسان در زمینه آموزش روش‌های مدیریت هیجانات و تنظیم مراحل سوگ و عدم تثبیت در مراحل آن و ریشه‌یابی ضربه‌های عاطفی، دریافت کنند تا رسیدن به مرحله پذیرش، یعنی سوگواری، بدون عارضه ای به پایان برسد، درحالی که این روزها کمتر شاهد این پذیرش هستیم.
رحیم زاده خاطرنشان کرد: واقعیت این است که باید بیش از پیش به مسأله فرآیند سوگواری پرداخته شود، چرا که خانواده‌هایی که در دوران کرونا عزیزان خود را بر اثر بیماری، کهولت سن ، حوادثی چون تصادف و یا هر عامل دیگری از دست داده اند به دلیل طی نکردن مراحل طبیعی داغدیدگی در معرض افسردگی و اضطراب قرار دارند که باید مدیریت این دوران تلخ به آنها آموزش داده شود و یا مشکلاتشان تحت مراقبت و درمان قرار گیرد.